‘Anne Rice’s Interview with the Vampire’ gaat op zondag 2 oktober in première op AMC en AMC+.
Er is misschien geen naam die zo alomtegenwoordig is verbonden met hedendaagse vampierfictie als wijlen Anne Rijst – hoewel het je misschien zal verbazen dat de kritische reactie op haar debuutroman uit 1976, interview met de vampier, was aanvankelijk gemengd. De reacties varieerden tussen degenen die de rijke, sensuele stijl van Rice prezen en andere even luidruchtige tegenstanders van het vampierverhaal, maar Interview was slechts het begin van wat 12 vervolgromans zouden worden, gezamenlijk aangeduid als The Vampire Chronicles, evenals een spin-off serie. In 1994, interview met de vampier werd omgezet in een film met in de hoofdrol Brad Pitt en Tom Cruise en geregisseerd door Neil Jordan. Rice paste het scenario van haar eigen werk aan, maar in die tijd had de auteur naar verluidt gedebatteerd over verschillende creatieve keuzes – ze had notoir bezwaar tegen Cruise’s casting als Lestat, en Louis werd bijna herschreven als een vrouwelijk personage als een manier om de homo-erotische van het boek te omzeilen neigingen.
Hoewel de rest van The Vampire Chronicles bleek minder succesvol in het aanpassingsproces – 2002’s koningin van de verdoemden was zowel een kritische als een kassa-flop – de franchise heeft bewezen overeind te blijven, waarbij AMC de rechten verwierf om veel van Rice’ werken in 2020 aan te passen. Met hun aanstaande Anne Rice’s interview met de vampiervan maker/showrunner/uitvoerend producent Rolin Jonesheeft het netwerk deze personages nieuw leven ingeblazen zonder de meest ware elementen van het originele verhaal uit de weg te gaan, terwijl het bewuste veranderingen in het bronmateriaal heeft doorgevoerd die het eindproduct op het scherm alleen maar opwindend, sexy en veelzijdiger.
Het verhaal van Interview met de vampiergebouwd rond de verwaandheid van de titulaire vampier die zijn lange en complexe bestaan doorgeeft aan een naïeve verslaggever, zou lang niet zo boeiend zijn zonder een uitstekende prestatie om zijn verhaal te onderbouwen – en het is door de ogen van Jacob Anderson’s Louis de Pointe du Lac dat we in een wereld van kansen, geweld, verlies en eeuwigheid worden gebracht. Een terugkeer naar dit verhaal omvat de onthulling dat de serie zich ook bijna 50 jaar na de publicatie van het boek afspeelt. Hoewel Louis’ eerste interview met de ouder wordende Daniel Molloy (Eric Bogosian) eindigde op een nogal negatieve noot voor beiden, de vampier reikt opnieuw uit om de verslaggever zijn verhaal te laten vertellen in de nasleep van veel veranderingen in hun huidige omstandigheden – waaronder veel meer in de trant van technologie. Er zijn vorderingen gemaakt om Louis in staat te stellen overdag wakker te blijven zonder zich voor de zon te verbergen, maar de vampier is nog steeds afgezonderd in een fort van zijn eigen makelij, een fort waar hij zowel Molloy (en ons bij uitbreiding) uit uitnodigt.
Deze oude versie van Louis, meer berekend en ingetogen met slechts af en toe een uitbarsting van verhoogde emotie, wordt afgewisseld met de jongere, menselijke Louis, heethoofdig en gepassioneerd, evenals de pas gedraaide Louis, die alle natuurlijke vampirische instincten verwerpt. Door een verhaal dat twee verschillende tijdlijnen overspant, maakt Anderson het indrukwekkende werk van het spelen van hetzelfde personage in alle verschillende stadia van zowel zijn leven als zijn leven.leven. Ter vergelijking: Bogosian’s Molloy is niet langer de goedgelovige, indringende journalist die hij ooit was; geconfronteerd met het vooruitzicht van zijn eigen sterfelijkheid als gevolg van een recente diagnose van Parkinson heeft hem een meer cynische aanwezigheid gemaakt, een meer geneigd om de herinneringen van Louis ter discussie te stellen in plaats van elk antwoord te accepteren dat op het eerste gezicht wordt gegeven – wat leidt tot een heerlijke tête-à-tête tussen de twee acteurs die het hele seizoen door speelt.
Wanneer we de sterfelijke Louis voor het eerst ontmoeten via de anekdote van zijn toekomstige zelf, brengt de show het verleden naar het New Orleans van de 20e eeuw, waar hij niet langer een plantage-eigenaar is zoals in het boek, maar een man van alternatieve middelen door zijn bezit in een saloon in de de rosse buurt van Storyville. Zelfs het financiële succes dat hij heeft opgebouwd, kan echter alleen gepaard gaan met zoveel respect van de blanke mannen met wie hij aan de pokertafel zit. De meest voorkomende worsteling van Louis ligt zowel in het verlangen naar aanzien als een zwarte man in zijn branche en het worstelen met het diepere, diepste geheim van zijn eigenaardigheid – een aspect dat expliciet en herhaaldelijk wordt genoemd in plaats van alleen maar te verwijzen naar paars proza. Er zijn delen voor zichzelf die Louis ofwel constant maskeert of helemaal verbergt, tenminste tot de mysterieuze, losbandige Lestat de Lioncourt (Sam Reid) arriveert in de stad.
Vanaf het moment dat hun personages op het scherm botsen, is de chemie van Anderson en Reid in elke uitwisseling geweldig; Lestat voelt precies waar Louis innerlijk naar verlangt, terwijl Louis aanvankelijk vecht om de magnetische aantrekkingskracht van de andere man bij elke beurt te weerstaan. Hun connectie leidt tot een kat-en-muisspel met een waarneembare onvermijdelijkheid, en hoewel het duidelijk is waar dit zal eindigen – en waar Louis uiteindelijk mee zal instemmen in termen van Lestat’s “donkere geschenk” – is er geen dubbelzinnigheid als het gaat om de afbeelding van hun relatie als een erotische en romantische, zij het gevuld met zijn eigen complexiteiten en complicaties.
Als Lestat is Reid in elk opzicht de mercurial aanwezigheid die je wilt dat hij is – en zijn prestaties overstijgen zelfs de excentriciteit die Cruise voor het eerst in de jaren ’90-adaptatie tot stand bracht. Het is de helft van wat de serie zo meeslepend maakt, maar het draagt ook bij aan enkele van de scherpste scènes. Reid’s Lestat zal net zo goed een vernietigend poëtisch woord tot zijn geliefde brengen als dat hij plotseling in een angstaanjagende woede vliegt, en het is nooit duidelijk in welke stemming hij zal worden gevonden elke keer dat het verhaal met hem verder gaat in een nieuwe aflevering . Eén scène in het bijzonder, die overgaat in de meest gewelddadige botsing tussen de twee vampiers tot nu toe, is op zo’n manier gefilmd dat het de verontrustende energie krijgt van een huiselijk geschil tussen partners; meubels zijn vernield, muren zijn tot puin herleid en aan het eind van dit alles heb je het verontrustende gevoel dat Lestats woorden genoeg zullen zijn om alle schade die is aangericht, hoe wreed ook, glad te strijken. Maar de aanwezigheid van Reid is zo boeiend dat het volkomen geloofwaardig en misschien begrijpelijk wordt waarom Louis zichzelf er niet toe kan brengen om definitief de banden met zijn vader te verbreken, zelfs terwijl Lestats manipulatieve gedrag naar nieuwe diepten reist.
In veel opzichten is de toevoeging van Claudia duidelijk bedoeld als een pleister op de hoektanden van de vernietigende kern van Louis en Lestat, en Bailey Bass‘ kindervampier komt precies op het juiste moment naar voren in het eerste seizoen van de serie om de gevestigde relatie tussen de twee op te schudden. Hier is haar achtergrond ook licht aangepast voor de show, maar in een benadering die haar nog nauwer met Louis verbindt dan in het boek – en nog eens illustreert dat Louis’ pleidooi voor Lestat om haar te veranderen in de eerste plaats een poging is om te boeten voor zijn eigen overtredingen. Het is ook een plotdivergentie die, hoewel klein in het algemeen, in belangrijke mate verklaart waarom Louis haar zo beschermend is, maar degenen die zelfs maar een beetje bekend zijn met het verhaal zullen erkennen dat deze vorm van helikoptervampieropvoeding alleen maar averechts werkt als Claudia zich ergert aan de beperkingen van eeuwige pre- puberteit. Bass heeft een aanzienlijke hoeveelheid zwaar werk te doen bij het uitbeelden van een personage dat de wereld aanvankelijk met grote naïviteit beschouwt voordat haar perceptie evolueert, wat leidt tot duistere verkenningen van seks en geweld die net zo hartverscheurend zijn als maag-omkerend .
In de periode van de eerste vijf afleveringen die voor critici werden vertoond (van de zeven in totaal van het seizoen), groeit het gevoel dat deze show nog maar net is begonnen met het onthullen van enkele van de meest boeiende plots, maar die eerste bogen spelen een belangrijke rol. deel bij het leggen van de basis voor wat komen gaat, het vestigen van karakterrelaties en een sterk gevoel van plaats voordat ze de wereld van de vampieren uitbouwen en hun horizon verbreden naar andere gebieden. In feite, het verhaal van Interview with the Vampire past zeer goed bij het televisieformaat; terwijl de filmversie werd gedwongen om verschillende verhaallijnen samen te vatten, krijgen ze hier een aanzienlijke ademruimte, waarbij personages niet alleen worden geïntroduceerd, maar veel intiemer worden onderzocht.
Toen voor het eerst werd aangekondigd dat Rice in 2016 plannen had om haar verhaal opnieuw te ontwikkelen tot een tv-serie, was het juiste landschap voor hen een sentiment dat ze ongetwijfeld deelde, en verklaarde dat “[it] is, meer dan ooit, overduidelijk dat televisie is waar de vampiers thuishoren.” Het kleine scherm heeft een aanval van vampiermedia met zich meegebracht – van Wat we doen in de schaduw tot Vampier Academie, hoeven we alleen maar naar titels uit het verleden en opkomende titels te kijken om al het benodigde bewijs te vinden dat deze onsterfelijke wezens weer in stijl zijn. Aan de andere kant, zoals Anne Rice’s interview met de vampier dient om ons eraan te herinneren dat ze misschien nooit echt zijn weggegaan; in plaats daarvan hebben ze gewacht op het juiste moment om opnieuw op te duiken en onze herinneringen op te frissen over waarom we in de eerste plaats in hun ban raakten. De weg naar een nieuwe aanpassing was een kronkelige, maar de weelderige en boeiende serie van AMC bewijst dat de vampiers van Rice in de juiste handen zijn.
Beoordeling: EEN
Anne Rice’s interview met de vampier gaat op 2 oktober in première op AMC en AMC+.
