Een “Derry Girl” zijn is een gemoedstoestand!
Het derde en laatste seizoen van de hitkomedie Derry Girls is zojuist ten einde gekomen. De show, die in 2018 werd uitgezonden, volgt een groep van vijf tieners die in Derry, Noord-Ierland wonen, aan het einde van de Troubles. Ondanks de gespannen politiek van Derry in de jaren negentig, Derry Girlsvolgt voor het grootste deel vrienden Erin Quinn (Saoirse-Monica Jackson), Orla McCool (Louisa Harland), Clare Devlin (Nicola Coughlan), James Maguire (Dylan Llewellyn), en Michelle Mallon (Jamie Lee O’Donnell) door hun alledaagse (en meer bizarre) tiener capriolen. De show is opgezet als een episodische komedie, maar gedurende de hele serie zijn er constante verwijzingen naar de voortdurende politieke strijd van die tijd. Derry Girls wil een beeld schetsen van hoe het leven werkelijk was voor de gewone mensen die in die tijd in Derry woonden. Maar door dit te doen, slaagt het er ook in om thema’s en emoties te verkennen die de tijd overstijgen en resoneren met moderne kijkers van over de hele wereld.
Op het eerste gezicht voelt de show niet zozeer als een historisch stuk, maar als een verhaal dat zich toevallig afspeelt in Noord-Ierland in de jaren negentig. Maar naarmate de show vordert, zien we hoe de sociaal-politieke kwesties van die tijd intrinsiek verbonden zijn met de kern van de show. Door de hele show zien we fictieve weergaven van militaire blokkades en politieke toespraken, maar het wordt ook afgewisseld met echte historische beelden van de Troubles. Derry Girls is gebouwd op het fundament van decennia van geweld en angst die de mensen in die tijd bezighielden. De periode-setting wordt steeds duidelijker en de politieke ondertoon begint minder incidenteel aan te voelen. In de kern, Derry Girls wil vastleggen hoe het was om een tiener te zijn die opgroeide in deze tijd van radicale verandering en politieke strijd in de Ierse geschiedenis, een coming-of-age-verhaal dat de setting in zijn personages weerspiegelt en vice versa.
De meisjes zingen misschien Spice Girls-covers, plegen (soms per ongeluk) misdaden, krijgen in stomme gevechten, woeden hun leraren en gedragen zich over het algemeen als domme tieners, maar onder dit alles worden het publiek en de personages er keer op keer aan herinnerd dat deze bubbel van puberplezier kan gemakkelijk worden geknald door de harde realiteit van de wereld om hen heen. Erin en haar vrienden zijn opgewonden om de boyband Take That te zien, maar ze zijn even opgewonden door het vooruitzicht om Bill Clinton te zien spreken over de Troubles als hij naar Derry komt. Als een periodestuk, Derry Girls weerspiegelt de tegenstrijdige ervaring van een gewone tiener in Derry op dit moment. Het geeft het publiek inzicht dat deze zorgeloze momenten, deze glimpen van een gewoon leven, tegelijkertijd waar en onwaar zijn. Leven in tijden van strijd zoals deze is een paradoxaal leven leiden waarin “normaal” wordt wat men heeft moeten wennen aan en voor de meisjes van Derry Girls, dat is een begrip dat militarisering en angst slechts een onderdeel zijn van het dagelijks leven. De grappige hijinks kunnen ook een risico met zich meebrengen. Een Engelsman die tijdens een reis in hun auto sluipt, is niet alleen een gek scenario, het is iets dat ze allemaal in gevaar zou kunnen brengen De show heeft meestal een luchtige toon, maar de constante opkomst van dit soort grappen helpt om het terug te dringen in de realiteit waarin het stevig verankerd is.
Derry Girls doet ook het opmerkelijke dat elk goed periodestuk zou moeten bereiken: resoneren met het heden. De show is natuurlijk gebonden aan zijn specifieke setting, maar de thema’s zijn thema’s die die setting overstijgen en door de tijd resoneren. Het derde seizoen wordt afgesloten met het Goede Vrijdagakkoord. We zien de personages worstelen met wat het betekent en met hun eigen gecompliceerde gevoelens erover. Michelle’s oudere broer is een politieke gevangene die zou kunnen worden vrijgelaten als de overeenkomst wordt aangenomen en dit veroorzaakt spanningen met Erin, die een hekel heeft aan elk geweld dat door beide partijen wordt gepleegd. Maar uiteindelijk zien we niet alleen de meisjes, maar bijna elk personage in de show hun stem uitbrengen. We zien dat ze grip krijgen op wat ze hebben meegemaakt en ervoor kiezen om samen uit te kijken naar een betere toekomst.
Het is een scène die sterk doet denken aan de hoop die velen destijds voelden. Maar het resoneert ook vandaag de dag net zo diep, de politieke en sociale angsten zijn veranderd, ze variëren enorm van plaats tot plaats en zelfs van persoon tot persoon, en toch is er een tijdloos begrip dat Derry Girls gaat door. Het zijn moeilijke tijden en toch moeten mensen doorgaan. Ze moeten blijven leven, lachen, huilen en hopen terwijl ze naar voren stappen in een onbekende toekomst. Derry Girls begrijpt dat de wereld veel chaotischer en angstaanjagender is dan de meesten van ons alleen aankunnen, maar zelfs in het licht van die kansen kunnen we alleen maar doorgaan en ten goede veranderen. We hebben zoveel niet in de hand, maar we kunnen en moeten samen proberen een betere toekomst op te bouwen.
Derry Girls dompelt zich onder in de stortvloed van het dagelijks leven voor Erin, Orla, Clare, Michelle en James. We zien hoe ze erin slagen alledaagsheid te vinden te midden van een chaotische wereld. Het is een show over tieners die erin slagen om normaliteit te vinden ondanks de buitengewone omstandigheden die de wereld hebben gedomineerd waarin ze sinds hun geboorte hebben geleefd, en toch krijgen ze ook deze grote afgrond van verandering te zien. Een verandering die ze zelf mogen helpen manifesteren als ze een vakje op hun stembiljet aanvinken. Hoewel het gewone mensen zijn, is hun leven keer op keer onderbroken door de Troubles door afsluitingen, blokkades en bombardementen, en toch houden ze hoop in het licht hiervan. Een geloof niet alleen in hun eigen toekomst, maar ook, zoals Erin zegt in haar documentaire in seizoen 1, dat ze het einde van deze moeilijke tijden zullen meemaken. Derry Girls gaat niet over zichzelf the Troubles, maar het gaat om de mensen die ze hebben meegemaakt; de kinderen, ouders en grootouders die gezamenlijk dit grote conflict hebben aangegaan en uiteindelijk hebben overwonnen. Als een periodestuk, Derry Girls overstijgt zijn komische basis en wordt een verhaal dat diep, diep menselijk is en vol geloof in wat mensen kunnen bereiken, ten goede of ten kwade.
Het streeft er vooral naar om mensen te laten zien zoals ze zijn. Gewone mensen die moeilijke tijden doormaken, nieuwe normalen vestigen en angst en hoop door elkaar heen voelen als ze aan de toekomst denken; Derry Girls schittert in zijn toewijding om te laten zien hoe het leven doorgaat, zelfs in het aangezicht van oorlog, geweld en angst. Het weerspiegelt de realiteit van het leven in die zin dat, voor velen van ons, het leven alleen door kan gaan in het licht van dergelijke gebeurtenissen, en we kunnen alleen maar hopen dat we het kleine beetje controle dat we hebben kunnen uitoefenen op de kleine manieren die we kunnen: dom zijn met onze vrienden , zich verenigen in moeilijke tijden en hun deel doen wanneer ze kunnen door politiek actief te zijn en een stem te hebben. Derry Girls is een historisch stuk over het gewone leven van Noord-Ierse tieners die leven om het einde van een verwoestend conflict te zien, maar het is ook een stuk dat generaties lang kan spreken. Het omvat zowel de periode waarin het zich afspeelt als spreekt tot een modern publiek dat geconfronteerd wordt met conflicten en chaos buiten hun eigen controle. Derry Girls vertelt ons dat we samen kunnen slagen, of dat nu op politiek of persoonlijk gebied is, om een einde te maken aan conflicten die zich over landen of tussen vrienden uitstrekken. Het leert ons dat een “Derry Girl” zijn een gemoedstoestand is, een gemoedstoestand die we belichamen als we samenwerken.
