Wie is de beste verteller in de nieuwe serie van Mike Flanagan?
Gemaakt door Mike Flanagan en Leah Fong, De Middernachtclub volgt een groep terminale patiënten van Brightcliffe, een hospice dat zich toelegt op jonge volwassenen. De serie volgt de groep terwijl ze in het reine komen met hun oneerlijke situatie en leren hoe ze de dood kunnen omarmen als een manier om te genieten van het kleine leven dat ze nog hebben. Een van de belangrijkste instrumenten die deze jonge mensen gebruiken om met de ontberingen van het leven om te gaan, zijn horrorverhalen, verhalen die ze delen in de bibliotheek als de klok om middernacht gaat. Daar komt de naam van de serie vandaan, aangezien de leden van de Midnight Club om de beurt hun vrienden bang maken en horrorverhalen delen die nauw verband houden met hun persoonlijke ervaringen met dood en ziekte.
Na een quasi-anthologieformaat, elke aflevering van The Midnight Club nodigt een nieuwe Brightcliffe-patiënt uit om een horrorverhaal te delen. Al deze verhalen helpen de kijker de patiënten beter te begrijpen en worden ook gebruikt om karakterbogen naar voren te duwen. Het lijdt dus geen twijfel dat ze allemaal op hun eigen manier betekenisvol zijn. Sommige verhalen vallen echter op als echte horrorverhalen, omdat ze eng zijn of omdat ze volkomen raar zijn. En nu dat The Midnight Club eindelijk beschikbaar is op Netflix, wordt het tijd dat we alle afzonderlijke verhalen in de serie rangschikken, van irrelevant tot meest huiveringwekkend.
De geest van het schoolmeisje (Natsuki)
Misschien is het omdat we alleen naar het einde ervan luisteren, maar Natsuki’s (Aya Furukawa) het verhaal van de geest van het schoolmeisje is verreweg het slechtste verhaal in The Midnight Club. Het verhaal volgt een jonge man die ’s nachts alleen naar huis probeert te gaan, maar wordt gekweld door een geest die altijd op zijn rug verschijnt. Het verhaal introduceert Ilonka (Iman Benson) naar de Midnight Club, maar heeft weinig meer doel dan dat. In ieder geval begint het verhaal van de geest van het schoolmeisje een interessante discussie over springangst, tekenen van goedkope angsten in horror, maar effectieve manieren om adrenaline in de bloedbaan vrij te maken. Het is ook de scène die Flanagan en zijn bedrijf het Guinness World Record opleverde voor het jammen in de meeste jump scares in één scène (21!).
Het verhaal van Julia Jayne (Ilonka)
Net als het spookverhaal van Natsuki’s schoolmeisje, gaat Ilonka’s eerste bijdrage aan de Midnight Club minder over het verkennen van het innerlijke universum van het personage, maar meer over het presenteren van het kernmysterie van het seizoen. Door Julia Jayne’s (Larsen Thompson) verhaal een bovennatuurlijke schets, Ilonka wil haar nieuwe vrienden testen op hun kennis van de geschiedenis van Brightcliffe en tegelijkertijd bewijzen dat ze een goede verhalenverteller is en haar plek in de club goed verdient. Hoewel Ilonka’s veranderingen in het verhaal van Julia Jayne interessant zijn, is het verhaal slechts een hervertelling van iets dat het hele seizoen zal worden gehamerd. Daarnaast kan Ilonka haar eerste horrorverhaal nooit afmaken, waardoor dit eerste verhaal onderaan de lijst komt te staan.
De eeuwige vijand (Spencer)
“The Eternal Enemy” doet too little, too late. Dit is jammer omdat Spencer (Chris Sumpter) is een van de beste personages in The Midnight Club. Spencers enige horrorverhaal gaat terug tot zijn studententijd toen hij de man ontmoette die hem aids zou geven. Maar in plaats van de schade aan te pakken die hem per ongeluk is aangedaan, wil Spencer de liefde en zijn identiteit als homoseksuele man vieren. Het probleem met “The Eternal Enemy” is dat het verhaal pas in de negende aflevering komt wanneer we allemaal meer geïnteresseerd zijn in de oplossing van het centrale mysterie van de serie. Het feit dat dit verhaal het verhaal niet vooruit stuwt, schaadt ook de ontvangst ervan. Ten slotte is “The Eternal Enemy” het tweede verhaal van het seizoen dat gaat over tijdreizen en mensen die hun eigen lot veranderen, wat een beetje ongeïnspireerd aanvoelt net voor de seizoensfinale.
Zie je later (Amesh)
Amesh (Sauriyan Sapkota) presenteert “See You Later” nadat hij zijn pak op een nepbegrafenis heeft begraven. Het blijkt dat Amesh langer overleeft dan artsen eerst dachten dat hij zou doen, en om de gelegenheid te vieren, deelt de jongeman een ontroerend tijdreisverhaal waarin hij de hele wereld redt. “See You Later” is niet eng, maar het behandelt een aantal ongemakkelijke onderwerpen, zoals het menselijk verlangen om terug in de tijd te gaan en de loop van hun leven ten goede te veranderen. Het spreekt ook over Amesh’s fantasie om de wereld te redden, iets wat hij vanwege zijn gezondheidstoestand nooit zal doen. Hoewel “The Eternal Enemy” een freaky sci-fi-verhaal is, is het nog steeds niet verontrustend genoeg om hoger op deze lijst te staan.
Geef me een kus (Sandra)
Wie had gedacht dat een van de meest vermakelijke verhalen van The Midnight Mass zou van Sandra komen (Annarah Cymone)? Aan het begin van de serie ziet Sandra eruit als een eendimensionale religieuze fanaticus, een die iedereen wegduwt die anders is dan wat haar geloof predikt. Maar met ‘Geef me een kus’ kan Sandra laten zien dat ze een complex mens is, net als al haar vrienden. Bovendien dient het verhaal als een verontschuldiging voor de manier waarop ze negeerde hoe haar religie homoseksuelen zoals Spencer schaadde. Hoewel het een van de belangrijkste karakterontwikkelingen van het hele seizoen vertegenwoordigt, is “Gimme a Kiss” ook een perfect eerbetoon aan campy noir-verhalen, waarin detectives worden geconfronteerd met absurde moorden en ongelooflijke wendingen. Het feit dat het verhaal in zwart-wit en in een vierkant schermformaat wordt gepresenteerd, zorgt ervoor dat “Gimme a Kiss” zich nog meer onderscheidt van de rest van de clubverhalen.
Heks (Ilonka)
Aangezien “Heks” in twee delen is opgesplitst, wordt het verhaal een bewijs van de veranderingen veroorzaakt door Anya’s (Ruth Codd) dood. Ilonka vertelt de eerste helft van “Witch” wanneer Anya nog leeft en het meisje overweegt haar Paragon-ontdekkingen te gebruiken om haar vriend te redden. Daarom verandert Ilonka in “Witch” in een tovenaar die in staat is om de toekomst te zien en, helaas, de dood van haar vriend veroorzaakt. Tijdens deze eerste helft van het verhaal denkt Ilonka na over het lot en stelt hij zich de dodelijke gevolgen voor van het voorkomen van iemands dood. Het verhaal wordt pas afgerond tijdens de seizoensfinale wanneer Ilonka al heeft geaccepteerd dat ze net als Anya zal sterven en dat de Paragon-magie misschien niet echt is. Dat verandert ‘Heks’, terwijl het verhaal een fantasie wordt waarin Ilonka haar leven weggeeft om Anya te redden. “Heks” slaat nog harder toe wanneer Ilonka in tranen uitbarst en het verhaal niet kan afmaken, waardoor de rest van de Midnight Club mede-auteur is van het prachtige einde.
Weg naar nergens (Natsuki)
Het duurt even voordat Natsuki nog een kans krijgt om een verhaal te vertellen in The Midnight Club, maar als ze dat doet, blaast ze ons omver. “Road to Nowhere” heeft een huiveringwekkende sfeer als we kijken naar een versie van Natsuki die non-stop rijdt op een weg die nooit lijkt te eindigen. Natsuki’s personage, Teresa, grijpt onderweg twee lifters, muzikanten die naar hun volgende optreden proberen te komen. Vrijheid Jack (Henry Thomas) is zorgeloos en wild en wil dat Teresa blijft rijden. Papaver Maïs (Alex Essoe) probeert het meisje te overtuigen om te stoppen en na te denken over wat ze doet. Er is een constante griezeligheid in Teresa’s reis. De nacht is donker en de mist zorgt ervoor dat ze niet te ver weg kan kijken, en hoe vaak ze ook rijdt, ze belandt toch in hetzelfde tankstation. Het blijkt dat het verhaal Natsuki’s zelfmoordpoging vertegenwoordigt, een wending die niet bepaald verrassend is, maar toch van “Road to Nowhere” een van de meest verwoestende verhalen van het seizoen maakt.
De twee Dana’s (Anya)
Dubbelgangers, de duivel, de existentiële angst om de controle over je eigen lichaam te verliezen… Anya’s “The Two Danas” legde de lat hoger voor The Midnight Club bloemlezing erg hoog, en alleen in de tweede aflevering van de show. Het verhaal volgt een ballerina die een deal sluit met de duivel om zichzelf in twee lichamen te splitsen. Het ene lichaam zou thuis blijven en de perfecte dochter blijven, terwijl het andere zou feesten alsof er geen morgen was. Het is een geweldig concept dat feilloos wordt uitgevoerd en helpt het publiek precies te vertellen wat ze van de show kunnen verwachten: creatieve horrorverhalen die een hoger doel dienen, omdat ze het publiek de leden van de Midnight Club beter laten leren kennen.
Het boze hart (Kevin)
Onze jongen Dusty pakt de kroon als de koning van de horrorverhalen in The Midnight Club. “The Wicked Heart”, verteld in drie boeiende delen, is tegelijkertijd een aangrijpend seriemoordenaarsverhaal en een tragisch verhaal over familievloeken. In het verhaal, Kevin (Igby Rigney) speelt de rol van een seriemoordenaar die wordt achtervolgd door de geesten van zijn slachtoffers. Dusty is een sympathiek personage, in staat tot het plegen van gruwelijke misdaden, maar nog steeds gevangen in het masker dat hij opzet om iedereen te laten denken dat hij perfect is. En hoewel Kevin geen moordenaarsinstinct lijkt te hebben, stelt hij de behoeften van andere mensen boven zijn verlangens. “The Wicked Heart” is het beste verhaal van The Midnight Club omdat het nog steeds het grotere plot dient en ons in staat stelt Kevin te leren kennen. Toch is dit een spookachtig verhaal dat perfect werkt als een verwrongen verhaal over een moordenaar, gekruid met bovennatuurlijke contouren.
De Middernachtclub is nu beschikbaar op Netflix. Bekijk hieronder de serie trailer:
