Er zijn zoveel getalenteerde filmmakers in seizoen 1 dat het moeilijk is om onze favoriete aflevering te kiezen.
Guillermo del Toro iets heel speciaals gedaan met Rariteitenkabinet, een nieuwe horrorbloemlezing die nu beschikbaar is op Netflix. Het eerste seizoen van de show nodigt acht verschillende filmmakers uit om een schitterende verzameling spookachtige verhalen te regisseren. Elke regisseur heeft zijn eigen visie op een horrorverhaal, wat resulteert in een seizoen waarin elke aflevering fris aanvoelt voor de kijker. Dat is echter ook wat leidt tot wat oneffenheden, want als er iets waar is aan een bloemlezing, is het dat sommige afleveringen het meest zullen schitteren dan andere. Dus nu alle afleveringen eindelijk beschikbaar zijn op het streamingplatform, is het tijd voor ons om het eerste seizoen van Het rariteitenkabinet van Guillermo del Toro.
Catherine Hardwicke’s “Dromen in het heksenhuis”
Catherine Hardwicke heeft veel ervaring met het gebruik van horrorstijlen om romantische verhalen te vertellen, zoals in Schemering en Roodkapje. Het is dus niet verwonderlijk dat “Dreams in the Witch House” aanvoelt als een gotische romance, gericht op de onbreekbare band van broers en zussen in plaats van liefdesbelangen. Het probleem is dat deze dramatische en soms optimistische benadering van het verhaal niet goed past bij de kosmische verschrikkingen HP Lovecraft opgeroepen in het originele korte verhaal. Kosmische horror gaat over het proberen te begrijpen van een gekmakende realiteit, maar “Dreams in the Witch House” voelt eigenlijk als een klassiek avontuur waarin een held kwade krachten moet bevechten om iemand van wie hij houdt te redden. Net als bij het eerste seizoen van rariteitenkabinet, is het ontwerp van het wezen alleen al meer dan genoeg om “Dreams in the Witch House” de moeite waard te maken. Toch, in vergelijking met andere afleveringen, is de bijdrage van Hardwicke aan het rariteitenkabinet bereikt nooit de hoogten van andere afleveringen.
Keith Thomas’ “Pickman’s Model”
Rariteitenkabinet bewijst hoe moeilijk het is om kosmische horror relevant te maken in filmformaat. Het originele korte verhaal van Lovecraft plaagt op een evenwichtige manier de zenuwslopende realiteiten die onzichtbaar zijn voor menselijke ogen en presenteert nog steeds een samenhangend verhaal dat lijkt te werken onder een soort interne logica. Dat is het fijne van kosmische horror, omdat het voor mensen logisch genoeg is om hun nietigheid te beseffen, maar niet genoeg, zodat we volledig kunnen begrijpen wat er gebeurt. Keith Thomas‘Pickman’s Model’ probeert het oorspronkelijke verhaal uit te breiden om de gruwelen te vergroten van een kunstenaar wiens schilderijen nachtmerries veranderen in echte bedreigingen. Deze toevoegingen zorgen er echter voor dat het script opgeblazen en een beetje te verwarrend aanvoelt, niet in staat om de gruwelen van het originele verhaal vast te leggen.
Guillermo Navarro’s “Kavel 36”
Terwijl de afleveringen van rariteitenkabinet‘ Lovecraft Night laat veel te wensen over, alle andere zes horrorverhalen laten hun filmmakers op hun best. Met “Lot 36”, de terugkerende cameraman en creatieve partner van del Toro, Guillermo Navarro, pakt de regisseursstoel om een aangrijpend verhaal te brengen over de duistere dingen die we in de kast verbergen. Er is veel om van te houden in “Lot 36”, terwijl de aflevering de spanning opbouwt totdat het eindelijk de demon onthult die sinds het begin is geplaagd, een van de beste wezens van Cabinet of Curiosities. Toch is de aflevering enigszins beschadigd door de verwarrende politieke boodschap die het probeert te verkennen. Er is iets met het in de steek laten van veteranen, vreemdelingenhaat en blanke suprematie, en zelfs neonazisme. Maar al deze stukjes passen niet zo goed bij een rechttoe rechtaan verhaal over satanisme en demonen oproepen.
Vincenzo Natali’s “Graveyard Rats”
Vincenzo Natali‘Graveyard Rats’ is gewoon heerlijk. Allereerst, David Hewlett doet geweldig werk om hoofdrolspeler Masson tot leven te brengen. De doodgraver is leuk genoeg om voor hem te juichen en is krom in de juiste mate, dus we kunnen het eerlijk vinden als zijn hebzucht keer op keer wordt bestraft. Het verhaal wordt heel snel gek, met gemuteerde ratten, demonische sekten en zelfs ondode helpriesters. Toch weet Natali hoe om te gaan met vreemde wezens, dus ze staan het vertellen van een beknopt verhaal nooit in de weg. Het resultaat is een zeer onderhoudend horrorverhaal, ook al zegt “Graveyard Rats” niets nieuws.
Panos Cosmatos’ ‘Het kijken’
Veel mensen bekritiseren filmmaker Panos Cosmos (Mandy) om stijl boven inhoud te stellen, en ze hebben volkomen gelijk. Men kan echter stellen dat unieke esthetiek een film kan helpen zich te onderscheiden van de rest. Dat is precies wat er gebeurt met “The Viewing”, waarvoor Cosmatos koos voor een volledige jaren 70-look om een met drugs doordrenkte bijeenkomst te creëren. Er gebeurt niet veel in ‘The Viewing’ en er is geen verrassende wending aan het einde, wat betekent dat veel mensen deze aflevering misschien haten. Het grootste deel van de aflevering gaat tenslotte over zes mensen die in een woonkamer praten en niets meer. Desalniettemin zorgt Cosmatos ervoor dat alles er zo geweldig uitziet dat we vinden dat “The Viewing” wat liefde verdient. Bovendien levert het derde bedrijf van de aflevering genoeg bloedvergieten op om ons te laten genieten van een praktisch wezen dat briljant is ontworpen.
Ana Lily Amirpour’s “The Outside”
Ana Lily Amirpour (Een meisje loopt ’s nachts alleen naar huis) heeft een unieke gevoeligheid in het omgaan met complexe vrouwelijke personages. Er zijn dus maar weinig filmmakers die zo goed zijn toegerust om ‘The Outside’ te leiden, een verhaal over de gruwelen van de schoonheidsindustrie en hoe deze bijdraagt aan het valideren van mensen met oppervlakkige persoonlijkheden en dure smaak. Het verhaal volgt een vrouw die een bizarre transformatie ondergaat en alles opoffert waar ze van houdt om geaccepteerd te worden door een groep vreselijke mensen. “The Outside” is een voorbeeld van alles waar we van houden in een goed horrorverhaal. Het is raar en origineel, maar het confronteert ook onaangename waarheden, waardoor we de ware gruwelen van ons dagelijks leven kunnen begrijpen. Het kan soms een beetje cartoonesk zijn, maar het is nog steeds een welkom waarschuwend verhaal over onhaalbare schoonheidsnormen.
David Prior’s “The Autopsie”
“The Autopsy” is het beste horror vervolg op David Pior’s De lege man. Wederom hebben we te maken met een politieonderzoek dat een bovennatuurlijke laag aan het licht brengt in de realiteit waarvan de meesten van ons zich niet bewust zijn. En net als in zijn vorige horrorfilm is de sleutel tot het mysterie niet alleen angstaanjagend, maar dwingt het ons ook om ons af te vragen wat het betekent om te bestaan en een individueel persoon te zijn. Alsof dit nog niet slopend genoeg was, doet “The Autopsy” zijn naam eer aan om ons open lichamen en organen in detail te laten zien, met een weerzinwekkende textuur die alleen praktische effecten kunnen bereiken. “The Autopsy” is in veel opzichten verontrustend, waardoor het een van de beste afleveringen van Cabinet of Curiosities is.
Jenniffer Kent’s “The Murmuring”
Met ‘Het gemurmel’ Jennifer Kent zet moederlijke ellende opnieuw centraal in het verhaal, zoals ze eerder deed met De Babadook en De nachtegaal. In ‘The Murmuring’ volgen we een moeder die de dood van haar baby probeert te verwerken. Ze zal dat doen in een huis dat wordt achtervolgd door tragedie, terwijl geesten haar dwingen haar eigen trauma onder ogen te zien. “The Murmuring” gebruikt horrorstijlen om met echt drama om te gaan, en het is zo briljant uitgevoerd dat het gemakkelijk de beste aflevering van Cabinet of Curiosities wordt. Kent staat ook aan de top van haar spel en beheerst elke subtiliteit van het verhaal om te onderzoeken hoe sociale verwachtingen vrouwen vormen, zelfs in hun verdriet, aangezien emotioneel zijn kan leiden tot beschuldigingen van hysterie, terwijl apathie twijfel kan doen rijzen over hun zogenaamd onvoorwaardelijke moederliefde . Het is een ontroerend verhaal dat alleen kan werken dankzij Essie Davis‘ geweldige prestatie.
Alle afleveringen van Guillermo del Toro’s rariteitenkabinet zijn nu beschikbaar op Netflix.
