In uitvoering had ‘Beowulf’ uit 2007 last van een flauwe animatiestijl die de tand des tijds niet doorstaat.
Er is geen gebrek aan obstakels waarmee elke Amerikaanse animatiefilm voor volwassenen wordt geconfronteerd in zijn zoektocht naar bestaan. Zowel studio’s als bioscoopbezoekers in dit land beschouwen animatie vaak als een medium dat alleen geschikt is voor kinderen, waarbij geanimeerde projecten gericht op volwassenen een te groot risico vormen om in te investeren of te ondersteunen. In de afgelopen decennia zijn er echter een handvol opmerkelijke voorbeelden geweest van animatiefilms die voor volwassenen scheeftrekken in Amerikaanse bioscopen, zoals de werken van Ralph Bashki. Een van die uitstapjes op dit gebied was een superdure actie-kaskraker uit 2007 in de vorm van: Beowulf.
de tweede van Robert Zemeckis‘ drie films volledig gemaakt in motion-capture technologie, Beowulf deed een poging om een PG-13 actiefilm te maken binnen de grenzen van de animatie. De bedoeling hier was bewonderenswaardig, hoewel de uitvoering niet zo volwassen of geanimeerd was als het zou kunnen zijn.
Aangepast van het oude gedicht gepubliceerd tussen 700 en 1000 na Christus, Beowulf zou altijd in wezen een originele film moeten worden als het een lange speelduur wilde behouden. Dit bood Zemeckis en scenarioschrijvers Neil Gaiman en Roger Avary veel creatieve vrijheid om dit project tot leven te brengen. Deze vrijheid werd alleen maar geaccentueerd door te besluiten het verhaal in motion-capture animatie te vertellen. Deze visie van Beowulf niet zou worden vastgeketend aan de beperkingen van de werkelijkheid. Conceptueel zou Zemeckis’ kijk op het legendarische garen overal naartoe kunnen gaan en alles kunnen doen.
Hoe ‘Beowulf’ Raakt een creatieve roos
Op zijn best, Beowulf geniet van alle vrijheid die animatie biedt om wat gewaagde schommels te maken. Dit is inclusief casting Ray Winstone als de titulaire hoofdrolspeler van de film, die aanvankelijk wordt afgebeeld als een jonge, gespierde krijger. Winston zelf zou de eerste zijn om toe te geven dat dit niet het gebruikelijke personage is dat hij speelt, met live-actiontitels als sexy beest en de overledene leunend op het feit dat hij van middelbare leeftijd is en eruitziet als een normaal mens. Maar binnen de grenzen van motion-capture-animatie kan Winstone in een vreemd pak springen dat bedekt is met stippen op een set en uiteindelijk iemand uitbeelden met de lichaamsbouw van Chris Evans. Ondertussen kan het karakter van Beowulf profiteren van deze casting door te spreken in de onmiskenbare zang van Winstone.
Alleen in animatie zou deze casting mogelijk zijn en het is een van de beste manieren waarop Beowulf neigt naar het maken van een fantasie-epos in dit medium. Evenzo profiteren door te worden verteld binnen dit domein is de reikwijdte van Beowulf’s verhaal, dat decennia en decennia omspant. In een live-actiefilm zou je ouderdomsmake-up moeten gebruiken, van acteur wisselen tussen tijdsperioden, of, de veel slechtere optie, je acteurs van vlees en bloed inzepen in digitale veroudering. Hier in Beowulfde casting kan echter altijd consistent zijn, terwijl de digitale karakters fysiek kunnen worden gewijzigd om de slijtage van de tijd weer te geven. Dit is niet per se beter dan klassieke opties zoals make-up of wisselende acteurs, maar het is interessant om te zien hoe animatie kan worden gebruikt om een zekere mate van consistentie te behouden in zo’n uitgebreid verhaal.
Ze werken niet allemaal zo goed als ze zouden moeten, maar het blijkt ook consequent amusant en zelfs amusant te zijn hoe Zemeckis, die de visuele details voortzet van zijn inaugurele inval in motion-capture filmmaken, De Noordpool expres, is niet bang om de camera alle kanten op te laten gaan. Of het nu gaat om draken die overal stampen of een flashback van Beowulfs eerdere veroveringen, de camera is vrij van de beperkingen van de zwaartekracht op een manier die moeilijk te repliceren zou zijn als Beowulf werden gefilmd in live-action. Als er een visueel aspect van de functie is dat het meest lijkt te leunen op de mogelijkheden van het maken van animatiefilms, dan is het in de uitbarstingen van vrij zwevend camerawerk.
Hoe ‘Beowulf’ Heb het merkteken gemist
De rare paradox in computeranimatie is dat het vaak helpt om dingen er minder realistisch uit te laten zien in de loop van de tijd. Hoewel het streven om de kracht van deze vorm van animatie te gebruiken om de werkelijkheid na te bootsen misschien van een afstand handig lijkt, kan het er in de uitvoering gewoon voor zorgen dat je film er vrijwel meteen gedateerd uitziet. Computeranimatie verbetert en evolueert altijd, en als je je personageontwerpen rond realisme bouwt, zullen ze er eerder vroeger dan later uitzien als het nieuws van gisteren. Kijk maar eens hoe goed de gestileerde CG-personages in Omhoog hebben in de loop van de tijd standgehouden ten opzichte van de superrealistische cijfers in 2001 Final Fantasy: The Spirits Within.
Helaas, Beowulf lijdt aan dit probleem in zijn animatie. In zijn poging om zijn film zoveel mogelijk op een traditioneel live-actionproject te laten lijken, omarmde Zemeckis karakterontwerpen die er vaak uitzagen als de echte acteurs die ze speelden, met slechts de kleinste unieke details. De wil van John Malkovich, Anthony Hopkinsen Brendan Gleeson lijken op rubberachtige versies van zichzelf in Beowulf in plaats van op zichzelf staande geanimeerde karakters. Animatie is een plek waar je je personages op van alles en nog wat kunt laten lijken. Je kunt alles, van een wijs konijn tot een stel ordinaire kinderen, probleemloos tot je hoofdrolspelers maken.
Dit maakt het alleen maar extra teleurstellend dat zoveel van Beowulf’s karakters doen zo hun best om er gewoon uit te zien als standaardmensen, vooral omdat ze er in 2022 allemaal lachwekkend verouderd uitzien. Terwijl meer gestileerde geanimeerde gerechten uit hetzelfde jaar zoals Ratatouille en Persepolis kan vandaag de dag nog steeds worden bekeken zonder problemen met de beelden, het uiterlijk van Beowulf ziet er gewoon lachwekkend uit en blijkt een afleiding te zijn voor de beoogde donkere toon. Als je een film gaat maken die gericht is op een ouder publiek in animatie, omarm dan alle visuele mogelijkheden van animatie. Andere motion-capture animatiefilms zoals De Avonturen van Kuifje genoot van over-the-top karakterontwerpen, dus het is een extra teleurstellende tragedie dat Beowulf kon niet hetzelfde doen.
De erfenis van ‘Beowulf’
Beowulf was niet echt een kaskraker, maar het was ook lang niet succesvol genoeg om te worden gezien als een hit die Hollywood wilde repliceren. Achteraf gezien lijkt de film meestal gewoon een ander voorbeeld van de filmindustrie die in de jaren 2000 probeerde en worstelde om opnieuw een big-budget-fantasiehit te maken na de Lord of the Rings en Harry Potter franchises werden aan het begin van het decennium zulke financiële molochs. Het is ongetwijfeld waar dat de erfenis van Beowulf werd ook negatief beïnvloed door de keuzes die Zemeckis en het bedrijf maakten om een animatiefilm voor volwassenen zo smakelijk mogelijk te maken.
In een poging om een PG-13-animatiefilm te maken die leek alsof het gewone bioscoopbezoekers voor de gek kon houden door te geloven dat het een live-action-functie zou kunnen zijn, Beowulf meed de kans om zich bezig te houden met details die het in de loop van de tijd hadden kunnen helpen een cultstatus te ontwikkelen. Er zijn hier bijvoorbeeld weinig gewaagde karakterontwerpen die tienerkijkers zouden kunnen inspireren om een carrière op het opwindende gebied van animatie na te streven. De toon is ondertussen afgeleid van talloze andere fantasy-kaskrakers uit de jaren 2000. Zelfs de aanwezigheid van Angelina Jolie aangezien een in wezen naakte en komisch verleidelijke versie van Grendels moeder (ze heeft zelfs iets wat op hoge hakken lijkt!) niet veel indruk maakte op de kijkers, ondanks dat zelfs de meest enigszins aantrekkelijke geanimeerde moeder meestal een enorme online aanhang kreeg. Maar nogmaals, waarom zou de moeder van Grendel een legioen Twitter-volgers voortbrengen? Immers, Beowulf was slechts een van de vele films in de jaren 2000 om te steunen op Jolie’s status als sekssymbool.
In de meeste delen van Beowulf, zie je dat de functie zichzelf in de knoop raakt om te voldoen aan de verwachtingen van het algemene publiek, inclusief het afzwakken van elementen die als “te cartoonachtig” kunnen worden beschouwd. In het proces, hoewel, Beowulf leverde een toon en visuele stijl die beide te duidelijk waren om ooit de tand des tijds te doorstaan. Zemeckis verdient rekwisieten voor het gebruik van zijn industriële invloed om een zeldzame PG-13-animatiefilm te laten maken binnen de grenzen van de Amerikaanse filmindustrie. Als alleen het eindproduct meer van die durf weerspiegelde, of zelfs alleen de opwindende visuele mogelijkheden die exclusief zijn voor het medium animatie.
