Zijn de nieuwe aanpassingen van Disney echt zo slecht als we ze doen voorkomen?
Volgens zowel fans als critici, Disney’s live-action bewerking van Pinokkio laat veel te wensen over. Dit is geen nieuwe ontwikkeling onder de live-action remakes van Disney, met kritiek vanuit alle hoeken, wat wijst op de gebreken in veel van Disney’s nieuwe versies van oudere werken. Wij als kijkers hebben echter de neiging om ons veel meer te concentreren op de minpunten dan de positieven, en een of twee matte films (of zelfs goede films met enkele matte elementen) betekent niet noodzakelijk dat Disney’s live-actionfilms geen waarde hebben.
Hoewel deze aanpassingen de neiging hebben om oud materiaal te herkauwen, betekent dat niet dat er niets nieuws te zeggen valt. Bijvoorbeeld, De schoonheid en het beest en Assepoester volgen vrijwel de formule van de originele verhalen, maar beide zijn nog steeds leuk om naar te kijken voor het beetje extra achtergrondverhaal dat we over de personages leren. Zowel Belle (Emma Watson) en het Beest (Dan Stevens) nieuwe nummers krijgen die dieper in hun karakters duiken, en LeFou in het bijzonder verandert persoonlijkheid van het origineel maar geeft net zoveel energie (door de uitvoering van Josh Gad). Assepoester bevat een interessant gesprek tussen de titulaire heldin (Lily James) en Lady Tremaine (Cate Blanchett) die een nog sterkere parallel trekt dan in de originele animatie.
Met Disney Live-Action Remakes zijn veranderingen in de verhaallijn welkom
Soms veranderen nieuwe details in regelrechte veranderingen in de verhaallijn – en dat is niet altijd een slechte zaak. Zelfs Mulan afgedwaald van het bronmateriaal (zowel de originele legende als de Disney-versie), zijn de nieuwe elementen geen dealbreakers in termen van het herkennen van een film voor wat het is. In vergelijking met de musical, vol met energieke nummers en pratende draken geuit door Eddie Murphyde live-action Mulan kiest een aanpak die het beste past bij zijn nieuwe medium. In plaats van cartoonachtige elementen bevat de nieuwe versie van Mulan bevat nog steeds magische elementen, maar op nieuwe plaatsen, om een ander verhaal te vertellen. Zoals bij elke aanpassing, is het belangrijk om te erkennen dat de nieuwe versie geen hervertelling van het originele verhaal is, maar eerder een bekend verhaal met een nieuwe draai.
Toegegeven, sommige verhalen hebben niet per se nieuwe takes nodig, en soms zijn de veranderingen die de aanpassingen vertegenwoordigen misschien niet zo leuk voor kijkers die naar het theater kwamen omdat ze fans zijn van de tekenfilmklassiekers. Het is echter nog steeds belangrijk om die verandering te onthouden betekent niet noodzakelijk minder dan. Het is gewoon anders en het is oké om niet van de nieuwe versie te genieten. De nieuwe verhalen die deze remakes vertellen, hebben echter nog steeds waarde.
‘Wijzigingen van Aladdin Zie gemengde resultaten’
Bijvoorbeeld de wijzigingen die zijn aangebracht in Aladdin’s live-action remake zijn opmerkelijk in positieve en negatieve manieren. Jasmijn (Naomi Scott) toegevoegd lied, bijvoorbeeld (hoewel niet helemaal interessant in termen van visuele beweging), verfraaide meer op haar karakter en gaf haar ontwikkeling meer schermtijd. Hetzelfde geldt voor de geest. Onze favoriete lieve magische man krijgt een herontwerp van karakter; hij gaat van de eigenzinnige, referentie-liefhebbende sliert doordrenkt met de verbazingwekkende energie van Robin Williams aan de charismatische magische wingman geportretteerd door Will Smith. Bovendien krijgt hij zelfs een romantisch subplot, dat mooi aansluit bij het kader voor de film.
Op kleinere schaal, Aladdin bevatte ook een ingewikkelde dansscène als een knipoog naar de Midden-Oosterse/Zuid-Aziatische geïnspireerde cultuur waarop Agrabah was gebaseerd. Al met al voegde de film meer toe aan het originele verhaal en maakte het op een leuke en unieke manier waardoor het zich onderscheidt van het originele verhaal, terwijl de kernverhaallijn intact blijft.
‘Maleficent’ zet ‘Doornroosje’ op zijn kop
Laten we ook de creatieve kijk niet vergeten Schone Slaapster dat resulteerde in malafide. Deze bewerking vertelt een bekend sprookje, zo klassiek dat iedereen het verhaal kent, inclusief misschien wel de meest iconische schurk uit de vroege Disney-animatie, vanuit een heel ander perspectief. Verhalen vertellen vanuit het perspectief van schurken is een patroon in moderne hervertellingen, en het is een goudmijn aan interessant karakterwerk. malafide herkende de heldere en zonnige sprookjeswereld van Doornroosje en presenteerde het vanuit de hoek van een donkere epische fantasie – natuurlijk met een gezonde dosis verlossing en liefde. Komt warm uit de hielen van Bevroren in 2013, Maleficent uit 2014 presenteerde ook zijn eigen ondermijning van de kus van de ware liefde, op een manier die zowel verrassend is als past bij de toon van het verhaal.
Het is verfrissend om opties te hebben als het gaat om het consumeren van sprookjesmedia, waar je de ene dag kunt gaan zitten en genieten van de zangerige wereld van Briar Rose, en de volgende dag de strijd aangaat met Maleficent. Voor fans van de originele animatie is het opwindend om een nieuwere, donkerdere kijk op het verhaal te zien die past bij onze leeftijd; het is bijna alsof het verhaal bij ons ouder is geworden. Maleficent neemt ons mee op een reis die zowel vertrouwd als fris is.
‘Cruella’ biedt een heerlijke afdaling in het oorsprongsverhaal van DeVille
Cruella doet iets soortgelijks in zijn prequel to 101 Dalmatiërs; hoewel niet per se een directe aanloop naar het verhaal van de puppy’s, Cruella’s (Emma Stone) afdaling in de donkere onderbuik van de gekke modewereld van de barones (Emma Thompson) presenteert het perfecte verhaal voor diegenen die houden van overvallen met hoge inzetten en ook geïnteresseerd zijn in de iconische Cruella DeVille.
Dit alles wil zeggen dat Disney-remakes, hoewel het soms geen verhalen zijn die volledig werken vanuit het standpunt van de schrijver en/of de kijker, vaak elementen toevoegen die niet van het origineel zijn, maar de remake een nieuwe en interessante draai geven. Sommige aanpassingen zoals The Beauty and the Beast en Assepoester voeg interessante details toe aan het kader van sprookjes. Mulan en Aladdin bewijzen dat aanpassingen van hun soort niet alleen herhalingen zijn van hun bronmateriaal, terwijl Maleficent en Cruella presenteer voorbeelden van live-action remakes die een oud sjabloon gebruiken om een geheel nieuw verhaal te vertellen.
Toch missen sommige Disney-remakes positieve eigenschappen
En toch zijn er nog steeds remakes die het moeilijk maken om de positieve punten te vinden. Aanpassingen zoals Pinokkio, of zelfs De Leeuwenkoning, kan als droog en onnodig overkomen. Sommige van de ergste kritieken op films als deze gaan ongeveer als volgt: een onnodige aanpassing zorgt ervoor dat je de film wilt zien die erop lijkt, maar dan beter. Films als deze dienen als herinnering dat er een verhaal is met hetzelfde concept, maar gemaakt met meer hart en ziel. Wat moet er in dit geval gedaan worden, behalve de originele film gaan kijken?
Dit resultaat, hoewel negatief aan de oppervlakte, verwijst nog steeds naar de films waar we ooit verliefd op werden. Het kijken naar een goede film, zelfs als reactie op het kijken naar een slechte film, is nooit een nadeel; in sommige gevallen kunnen matte aanpassingen zelfs een weg banen naar het origineel voor kijkers die nog nooit eerder met het verhaal in aanraking zijn gekomen, waardoor nieuwe fans ontstaan. Het is een langere weg om er te komen, maar het resultaat is nog steeds een kijker die verliefd wordt op een sprookje.
Ondanks al hun gemengde recensies, zijn Disney live-action remakes echt niet zo waardeloos als we onszelf hebben laten geloven. Zelfs de meest onbevredigende Disney-aanpassingen hebben hun rol te spelen, en er is altijd iets nieuws te zeggen als het gaat om sprookjes. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn allemaal veel te hard bezig geweest met live-action remakes van Disney. Het is tijd om onszelf de magie weer te laten voelen.
