Aileen d’Autriche bevindt zich in een wereld waar de seksen ongelijk zijn – hetzelfde probleem dat Leon Bartfort, de otome antiheld, ooit had.
Ik ben de schurk, dus ik tem de eindbaas is een gloednieuwe isekai-anime van het herfstseizoen 2022, maar in sommige opzichten voelt het vertrouwd aan bij anime-fans. Het uitgangspunt van een herboren otome game-villainess die vrienden maakt met iedereen doet denken aan My Next Life as a Villainess, met in de hoofdrol Katarina Claes de haremmeester. De werelden voelen echter totaal anders aan.
Recente afleveringen van I’m the Villainess bracht Aileen d’Autriche de hoofdrolspeler naar een geheel nieuwe provincie van haar rijk, de Mirchetta-regio. Deze regio wordt gedomineerd door mannen, een patriarchale samenleving waar meisjes tweederangsburgers zijn, en dat voelt als een omkering van Trapped in a Dating Sim’s eigen matriarchale spelwereld. Aileen en Leon Bartfort vechten niet alleen tegen schurken; ze vechten tegen de maatschappij zelf.
De strijd van Aileen en Leon in ongelijke Otome-spelwerelden
Anime-fans verwachten misschien dat andere games plaatsvinden in idyllische, prachtige fantasiewerelden bevolkt door aantrekkelijke meisjes en knappe mannelijke liefdesbelangen, maar dat is niet altijd zo. Het spel Fortune Lover in Mijn volgende leven als een schurk was zo, maar ik ben de Villainess en gevangen in een datingsim schud die idealistische formule door elkaar met schokkend harde omgevingen waar ongelijkheid en oneerlijke maatschappelijke regels de norm zijn. Dit creëert een geheel nieuwe uitdaging voor protagonisten als Aileen en haar antiheld tegenhanger Leon Bartfort, aangezien het veel gemakkelijker is om een persoon te vernietigen dan om maatschappelijke normen te vernietigen. Systemische ongelijkheid is een ongrijpbare vijand die niet zo gemakkelijk te verslaan is, en tot nu toe hebben noch Aileen noch Leon de overwinning in dat opzicht opgeëist – en dat zullen ze misschien nooit doen.
Deze ongelijkheid is niet alleen gebaseerd op sociale klassen of magische talenten, maar ook op de seksen. In Dating SimIn de wereld bepalen meisjes en vrouwen de regels, waarbij jongens en mannen alleen opwaarts kunnen bewegen door te trouwen met de dochters van machtige families in die matriarchale samenleving. Eerstgeboren zonen van elitefamilies hebben het wat makkelijker, maar over het algemeen kunnen jongens alleen maar hopen een nobel meisje te ontmoeten die hen zal accepteren, wat betekent dat die jongens bijna als vogels zijn, fel wedijveren met oogverblindende vertoningen om indruk te maken op de kieskeurige vrouwtjes. Leon Bartfort, de derde zoon van een minderjarige adellijke familie, heeft het nog erger dan de andere jongens, en hij zal geluk hebben als een meisje hem twee keer aankijkt. Prins Julius kan tenminste meisjes over de streep trekken, maar geen derdegeboren boeren zoals Leon.
Omgekeerd, de Mirchetta-regio van I’m the Villainess‘ wereld is een patriarchale waar mannelijk chauvinisme de norm is. Mannelijke kracht en autoriteit worden hier gewaardeerd, en van meisjes en vrouwen wordt verwacht dat ze hun duidelijk omschreven plaats als ondergeschikten kennen volgens de regels van die samenleving. Zelfs de machtige, heldhaftige Holy Sword Maiden heeft een ‘maar ze kan maar beter haar plaats onthouden’-clausule om mee om te gaan, en veel meisjes worden door hun vriendjes en echtgenoten meer als bedienden of dienstmeisjes behandeld dan als echte partners. Aileen d’Autriche kan als slim en wilskrachtig meisje terugvechten tegen dit systeem, maar moet dit voorzichtig doen, tot het punt waarop ze zich als jongen vermomde om naar de Mische Academie te gaan.
Zelfs Leon Bartfort dacht er niet aan om zich op de een of andere manier als meisje te vermommen om vooruitgang te boeken, wat suggereert dat ofwel Mirchetta zelfs nog ongelijker is dan de Dating Sim world of Aileen is gewoon slimmer en vindingrijker dan Leon. In beide gevallen is de strijd van de held echter niet om de ongelijkheid van de samenleving omver te werpen, maar gewoon om deze te overleven en binnen haar beperkingen te werken.
Wat deze ongelijke samenlevingen zeggen over Otome-game-uitdagingen
In één oogopslag lijkt het erop dat ik de Villainess ben en gevangen in een datingsim creëerde deze ongelijke samenlevingen simpelweg om de helden een lastige uitdaging te geven om te overwinnen en hun werelden een meer uitgesproken flair te geven in vergelijking met andere isekai-anime-instellingen. Hoewel het waar is dat systemische ongelijkheid op basis van seks zelden wordt gezien in isekai anime, doet dit concept meer dan deze twee series onderscheiden. Het zegt ook iets over het concept van otome-spellen en het idee dat een persoon in één wordt herboren.
Isekai anime zoals Black Summoner en gereïncarneerd als een slijm gaan allemaal over actie en avontuur en spelen zich niet af in andere gamewerelden. Daarentegen Villainess en datingsim vinden plaats in andere games, waarbij deze games vooral de nadruk leggen op interpersoonlijke relaties. Ze kunnen andere elementen bevatten, zoals het schoolleven-trope of zelfs een fantasie-actie, maar persoonlijke interacties en emoties zijn de kern van de zaak. Dergelijke games zijn meestal ook gericht op man/vrouw-relaties vanuit het oogpunt van een vrouwelijke held.
Dus, door het creëren van op seks gebaseerde ongelijkheid, de werelden van Villainess en datingsim creëren een zeer relevante uitdaging voor Aileen en Leon. Leon moet als jongen bevriend raken met meisjes in een wereld waar jongens op zijn best als tweederangs worden beschouwd, en Aileen moet jongens als James Charles temmen in een samenleving die meisjes beschouwt als nederige dienaren van hun mannelijke ‘beter’. Deze ongelijkheid is geen probleem voor jongens en meisjes die bevriend raken met of daten met leden van hetzelfde geslacht, maar Aileen en Leon moeten individueel tango met het andere geslacht en vooruitgang boeken, ondanks dat het systeem hen tegenwerkt. Dit is hoe andere helden zoals Aileen en Leon sterker en slimmer kunnen worden door te vechten tegen een ongrijpbare vijand die nooit zal worden verslagen.
