Meer afleveringen zorgen niet voor een boeiender seizoen, aangezien deze aanpassing verloren gaat in een geheel eigen verhalende jungle.
Van alle vele werken van film en televisie om te proberen een roman te verfilmen, De Mosquito Coast blijft een van de meest vreemde. Vermoedelijk gebaseerd op de veel genuanceerdere roman met dezelfde naam uit 1981 van Paul Therouxdie ook de oom is van de ster van de show Justin Theroux, het heeft het tijdperk drastisch veranderd, bijna de hele verhalende reis, en maakte wat in wezen een onherkenbare aanpassing is. Het aanbrengen van substantiële wijzigingen is niet per se slecht, zoals blijkt uit een werk als De restjes waarin ook Theroux speelde en gedurfde sprongen maakte door verder te gaan dan het bronmateriaal om een van de beste shows aller tijden te worden. Terwijl The Mosquito Coast streefde er nooit naar om zo emotioneel resonerend te zijn als die show, gedurende de 10 afleveringen van seizoen 2 is het voortdurend worstelt om iets interessants van zichzelf te vinden om mee te worstelen en gooit uiteindelijk alles wat het kan tegen de muur, alleen voor heel weinig om te blijven plakken.
Hoewel het eerste seizoen van de show mijlenver van perfect was, voelde het in ieder geval meer gestroomlijnd en geaard. Hoewel het meer een thriller was dan een beklijvende karakterstudie over een familie die uit elkaar viel uit het boek, zou het een glimp opvangen van wat een verhaal als dit zou kunnen zijn door zichzelf te koppelen aan diepere ideeën over geweld en desillusie. Er zijn enkele elementen hiervan die overblijven in seizoen 2, aangezien Theroux’ betuttelende patriarch Allie zijn familie wreed blijft controleren. Het is een van de enige overgebleven aspecten die verband houden met het boek en ook het meest boeiende van de show. Hoewel hij niet de eerste acteur is die zijn tanden in deze rol zet (zoals Harrison Ford deed dat eerder in de beladen maar trouwe film in 1986), geeft Theroux nog steeds een dynamische uitvoering die wanhopig probeert het jammerlijk verspreide verhaal dat zich hier afspeelt te doorbreken. Alles wordt uiteindelijk te druk en raakt zo grondig verloren dat deze versie van The Mosquito Coast moeite om bij elkaar te blijven. Dat het onnodig nog drie afleveringen toevoegt, verlengt alleen het richtingloze karakter van de show.
Allie gaat verder waar het eerste seizoen eindigde en probeert nu te ontsnappen op een boot met zijn gezin voor de rit naar een bestemming waar ze hopen dat niemand ze kan vinden. Op weg naar deze veronderstelde utopie, is onthuld dat matriarch Margot (Melissa George) heeft een verleden dat is achtergehouden voor hun kinderen Dina (Logan Pools) en Charly (Gabriël Bateman) hun hele leven. Via flashbacks leren we waarom ze eigenlijk allemaal op de vlucht moesten. Waar alleen naar werd gesuggereerd, en eerlijk voelde alsof het een verkeerde richting zou kunnen zijn in overeenstemming met Allie’s neiging in de roman om de waarheid voor zijn eigen doeleinden te manipuleren, wordt in plaats daarvan tot op een centimeter van zijn leven uitgelegd. Zonder alle onthullingen weg te geven, had Margot een vorig leven als activist die alles wilde doen om te vechten tegen de vernietiging van het milieu zoals wij dat kennen. Zo’n verhaallijn werd onlangs met uitstekend effect in de film weergegeven Hoe een pijpleiding op te blazen?maar deze show voelt uiteindelijk meer als de afschuwelijke Laatste licht. Het is lang niet zo misleidend als dat en zal af en toe op een interessantere observatie stuiten. De rest van het verhaal is echter zo bezig met te veel subplots die in tegengestelde richtingen lopen dat het een warrige verhalende wassing wordt.
Er zijn met name verschillende afleveringen in het midden van het seizoen die zo’n plotselinge wending nemen dat ze de plot bijna volledig verliezen – zoals wanneer een personage uit seizoen 1 opnieuw verschijnt en op één lijn komt met Allie voor een kleine zijmissie. Dit maakt niet alleen in feite alles van vroeger ongedaan, maar het leidt er alleen maar toe dat het plot naar nog meer afleiding wordt gedreven. Heel weinig wordt voortgestuwd door karakterontwikkeling, behalve scènes waar we een emotionele expositiedump krijgen voordat we verder ploeteren. Dit zorgt ervoor dat de dialoog hol en geforceerd klinkt, ongeacht de beste inspanningen van de cast. Elke keer dat een personage een zin begint met de zin ‘weet je nog’, is het moeilijk om niet te kreunen over het onhandige gesprek dat binnenkort zal volgen.
De meeste verhalen moeten op de een of andere manier achtergrondinformatie bieden, hoewel de subtiliteit die nodig is om ruwe plekken glad te strijken hier totaal ontbreekt. Dat dit allemaal in dienst staat van repetitieve en eentonige karakterbeats dempt de ervaring verder. Eenmaal aangekomen op de locatie in de jungle zullen ze het grootste deel van het seizoen blijven, er zijn pijnlijk weinig inhoudelijke momenten te vinden. Alle nieuwe toevoegingen eindigen meestal als achtergrondgeluid voor de hoofdfamilie, die ook niet zo ontwikkeld is. Ondanks nieuwe complicaties die een zekere mate van onzekerheid voor hun toekomst introduceren, zit er geen energie achter als de personages grotendeels stagneren. In plaats daarvan krijgen we veel informatie over een algoritme dat dichter bij het einde alle zuurstof opneemt. Een geforceerde conclusie is slechts de laatste nagel aan de doodskist.
Als er een reddende genade is door wat anders een puinhoop is van een tweede seizoen, zou het Theroux zijn. Hoewel het narcistische en ongevoelige karakter dat in het bronmateriaal te zien is, is geschuurd, geeft zijn uitvoering vaak wat textuur aan alles. Allie’s woede-uitbarstingen zijn angstaanjagend in hoe snel de façade van vriendelijkheid kan vervagen. Het is jammer dat het verhaal niet meer bereid is daarop te leunen en hem het duistere potentieel van het personage vollediger te laten omarmen. Niet te veel hameren op het verschil met het boek, dat vooral zinloos aanvoelt aan het einde, maar dat is zo’n beetje het hele punt van het oorspronkelijke verhaal: kinderen zien eindelijk hun gebrekkige vader voor wie hij werkelijk is met een moment waarop hij daarna weer verschijnt leek dood te zijn en nog steeds diep te snijden voor hoe verwoestend het was. Niets anders is hier te vergelijken, ondanks dat dit precies het soort rol is dat Theroux goed toegerust is om te spelen. Dit zorgt er echter voor dat je terug wilt gaan en The Leftovers wilt kijken opnieuw om hem een verhaal te zien geven dat beter aansluit bij zijn talenten. Voor al zijn potentieel in zijn bronmateriaal en Theroux in het centrum, The Mosquito Coast Seizoen 2 raakt gewoon verstrikt in rechttoe rechtaan clichés die gekruist zijn met conventies en dat het zich probeert aan te kleden met wendingen die nergens toe leiden.
Beoordeling: C-
Je kunt de eerste aflevering van The Mosquito Coast bekijken Seizoen 2 begint op 4 november op Apple TV+, de overige negen afleveringen worden wekelijks uitgebracht.
