‘Shaun of the Dead’, de kracht van vriendschap en de pijn van opgroeien

In de kern van Edgar Wright’s horror-komedie Shaun van de Dood is een boodschap: opgroeien kan een beetje een nachtmerrie zijn, maar met de juiste vrienden aan je zijde komt het misschien wel goed. Voor emotioneel gestoorde slappelingen overal is de film een ​​strijdkreet. Het is niet en kan niet genoeg zijn om in volledige onverschilligheid door het leven te waden. Af en toe moet je komen opdagen voor degenen die je nodig hebben. De film, die in gelijke delen een satire is van het zombiegenre en een regelrechte viering ervan, is ook een verdomd goede komische film, een met heel veel hart om op te starten. Gelijke delen Dawn of the Dead en Wright’s eigen SpacedShaun van de Doden is gruwelijk, grappig en vaak aangrijpend. Tegen de tijd dat de aftiteling begint, zullen twee dingen duidelijk zijn: er is iets heel speciaals aan de kracht van vriendschap, en misschien, heel misschien, opgroeien zal niet zo erg zijn.

Shaun (Simon Pegg) is de ultieme slapper, iemand die veel meer tevreden is met rondhangen, bier drinken en spelen Tijdsplitsers 2 met zijn vriend Ed (Nick vorst) dan richt hij zich op zijn carrière of zijn relatie met zijn vriendin Liz (Kate Ashfield). Hij zit voortdurend vast in zijn staat van onvolwassenheid, niet in staat en niet bereid om op te stappen in de typische verwachtingen en verantwoordelijkheden van volwassenheid. Hij is niet in staat om een ​​”echte” date met Liz te maken, een waar Ed dat niet is druk bezig de lucht te vervuilen met al zijn lompheid – je weet wel, iets romantischer – en Shaun’s vervolgens gedumpt.

Een vriend voor het einde van de wereld

Hoewel het een te grote zondebok zou zijn om Ed volledig de schuld te geven van Shauns professionele en romantische onvolwassenheid, verdient hij wel enige eer voor Shauns stuurloze leven. Shaun’s huisgenoot Pete (Peter Serafinowicz) erkent de negatieve invloed van Ed op Shauns ambitie. Hij probeert Shaun te overtuigen om Ed uit zijn leven te schoppen, maar hij komt alleen over als een soort pestkop. Na een nacht in de kroeg keren Ed en Shaun in dronken waas terug naar huis, draaiend op een vinyl en boogie Man Parrish’s “Hip Hop, Be Bop (Don’t Stop)” om “4:00 in the fucking morning”, zoals Pete het zo bondig verwoordt. Zie je, Pete heeft verantwoordelijkheden, Pete heeft een plek om te zijn, Pete heeft een baan, maar Shaun? Dit is zo goed als mogelijk.

Zelfs als Pete een beetje een snob is, heeft hij eigenlijk wel een punt. Is Shauns leven van drankmisbruik, platenkrabben en algemene afstandelijkheid genoeg? Kan er niet iets meer zijn? Zou er niet moeten zijn? Zijn doodlopende baan met de verkoop van elektronica brengt hem geen vreugde. Weinig tot geen van zijn jeugdige collega’s respecteren hem of zijn quasi-autoriteit. Toch staan ​​Shauns noodzaak om op te groeien en zijn vriendschap met Ed op gespannen voet met elkaar. Liz, een positieve invloed op zijn leven, wil hem aansporen om betrouwbaarder en meer aanwezig te zijn. Ed daarentegen wil de kinderlijke levensstijl die hij deelt met Shaun niet loslaten, en Shaun wil dat ook niet. In zekere zin zou hij door volwassen te worden Ed en de vriendschap die ze ‘sinds de lagere school’ hebben gedeeld, verraden.

Uiteindelijk is Shaun ongelukkig met zijn leven, maar Ed gunt hem zo nu en dan een kort toevluchtsoord van geluk. Zij zijn beste vrienden tenslotte. Eds orang-oetan-impressies, onberispelijk getimede scheten en grappige oneliners zijn goed voor een stevige lach, en na zoveel jaren van vriendschap zijn hij en Shaun nauw met elkaar verweven. Opgroeien en Ed in de steek laten zou verraad zijn, en dus blijft Shaun vastzitten in een sleur uit loyaliteit aan zijn vriend.

De moeilijkheid om een ​​vriendschap door de jaren heen te behouden en in stand te houden, ligt in de onvermijdelijke veranderingen die de betrokken mensen overwinnen. Het zit in de menselijke natuur van twee vrienden om zich in verschillende richtingen in het leven te splitsen, waarbij de transformatieve groei die de meeste mensen in de late stadia van hun adolescentie te wachten staat, een voorwaarde is voor echte volwassenheid. Denk aan je middelbare schoolvrienden en vraag jezelf af met hoeveel van hen je nog steeds een hechte band hebt. Was er een ruzie, of gebeurde het gewoon natuurlijk, geleidelijk, als een langzame vervaging tussen frames waar plotseling iemand er niet meer is?

Dat is een deel van Shaun’s dilemma. Ed is een van de weinige mensen in zijn leven uit de spreekwoordelijke goede oude tijd. Pete is er zeker nog, maar hij is een beetje een natte deken geworden als het gaat om ’s avonds laat drinken. Zou het eerlijk zijn om Ed uit zijn leven te verdrijven, simpelweg omdat de jongen een slechte invloed heeft? Ed is charmant op zijn eigen manier, hij is over het algemeen een fatsoenlijke kerel, en in zijn hart is hij dat ook geven om Shaun… zelfs als zijn perceptie van wat goed is voor een persoon totaal niet klopt. Ed is loyaal. Ed heeft Shaun’s rug wanneer zich problemen voordoen, en het minste dat Shaun kan doen is de gunst terugbetalen. Maar zou hij niet serieus volwassen moeten worden om zijn leven op orde te krijgen en te beslissen wie hij wil zijn?

Een zombie-uitbraak verandert dingen

Uiteindelijk is er een zombie-invasie nodig voordat Shaun zijn fouten toegeeft en een nieuw verantwoordelijkheidsgevoel krijgt. Met schijnbaar weinig moeite kruipt hij in de rol van held en neemt hij de controle over situaties waarin anderen hulpeloos verdrinken. Zeg wat je wilt over Shaun, maar hij is een man met een plan (“neem de auto, ga naar mama’s, vermoord Phil, grijp Liz, ga naar de Winchester, drink een koude pint en wacht tot dit allemaal overwaait”).

Als hij later naar Liz gaat, zoals hij van plan was, stuitte hij op begrijpelijke scepsis. Liz lijkt te denken dat het slechts een truc is voor Shaun om haar terug te winnen, en ze is niet geïnteresseerd. “Dit gaat niet over jou en mij, het gaat over overleven‘, vertelt hij haar, en het is duidelijk dat hij het meent. Het gaat er helemaal niet om haar terug te winnen. Hij wil echt haar leven redden, ongeacht hoe hun relatie daarna afloopt.

Shaun’s vindingrijkheid en snel denken bewijzen herhaaldelijk dat hij een natuurlijke leider is in deze nachtmerrieachtige realiteit. Wanneer de groep wordt omringd door een overweldigend grote horde griezelige zombies, is het Shaun die opnieuw de dag redt door zijn snel bedachte idee om te doen alsof hij ondood is om onopgemerkt door te komen. Later, als het plan mislukt, riskeert Shaun zijn leven om de wezens af te leiden zodat de anderen kunnen ontsnappen.

In termen van de rom deel van deze rom-zom-com, worden Shaun en Liz langzaam weer bij elkaar gebracht door hun gedeelde tragedie. Shaun bewijst dat hij toch kan opgroeien, maar waar blijft Ed? Zal hij Shaun echt blijven tegenhouden nu Shaun eindelijk heeft bewezen dat hij in staat is om te groeien? Welnee. Hij wordt gebeten door een zombie en raakt besmet door het virus in een tranentrekkende afscheidsscène tussen de twee maatjes. Ed wordt achtergelaten om te sterven tussen de binnenvallende hordes zombies, terwijl Shaun en Liz moeten ontsnappen door de Deus Ex Machina van het wonderbaarlijk arriverende leger.

Een metaforisch einde

Voor Shaun om Ed te verlaten om zijn leven met Liz voort te zetten is zowel letterlijk als figuurlijk. Ed, hoewel hij een eigen personage is, is ook een symbool van Shauns onverschilligheid en zijn slappere houding die hem weinig richting geeft om te volgen. Shauns leven waarin hij vrijwel elk uur van zijn vrije tijd in Winchester doorbracht met het drinken van pints en het luisteren naar dezelfde oude jukeboxhits, is voorspelbaar verouderd. Zonder de aanmoediging van Ed, of zonder zijn eigen relatieve groei, zou Shaun vast blijven zitten tussen de twee werelden van niets doen en meer willen.

Natuurlijk eindigt de film in komedie in plaats van tragedie, en het blijkt dat Shaun en Liz een gelukkig leven leiden met een door virussen geplaagde Ed die in de schuur wordt vastgehouden. Als de tijd het toelaat, sluipt Shaun weg om een ​​paar rondes TimeSplitters te spelen 2 met zijn oude maatje, net als vroeger. Het is een beetje komische genialiteit dat zombified Ed nauwelijks verschilt van gewone Ed. Beiden zitten wat te mompelen, altijd hongerig, tevreden om helemaal uit elkaar te zitten terwijl ze wat videogames spelen. Misschien moet hij vastgeketend worden voor de algemene veiligheid van de mensheid overal, maar het is niet alsof hij ergens heen zou zijn gegaan – behalve misschien de kroeg.

Net zo Koningin‘You’re My Best Friend’ galmt over de soundtrack terwijl de twee vrienden wat quality time met elkaar doorbrengen, de film maakt zijn boodschap duidelijk. Men kan opgroeien en het volwassen leven hebben dat ze willen of nodig hebben en hun trage, ongemotiveerde vrienden behouden. Je hoeft alleen maar te weten waar je de grens moet trekken en waar je de twee moet scheiden. Opgroeien kan tenslotte moeilijk zijn, maar het is verdomd noodzakelijk.

Zoals Shaun en Ed bewijzen, zegeviert vriendschap – echte vriendschap – over alles als het allemaal op de draad komt.