De cultklassieker ParaNorman is misschien in een stille familiale band terechtgekomen die de twee belangrijkste personages dieper met elkaar verbindt.
Met zijn unieke verhaal en opvallende beelden, ParaNorman is in het decennium sinds de release van een bescheiden succes uitgegroeid tot een cultklassieker. Een groot deel daarvan komt voort uit het doordachte verhaal, dat de sociale berichten achter veel horrorfilms herkent en een zachte, gezinsvriendelijke manier vindt om het uit te drukken. Bovenal levert het een winnende held op in Norman Babcock, wiens vermogen om met de doden te praten hem zowel een levenslange paria als een onverwachte redder maakt.
Dat speelt zich af in zijn connectie met Agatha Prenderghast, een puriteins meisje dat, net als hij, met de doden kon praten. Ze werd geëxecuteerd wegens hekserij en haar aanhoudende woede veroorzaakt de zombieplaag van de film in Normans stad. Norman is in staat om haar te helpen genezen en haar woede los te laten, maar hun verbinding kan dieper gaan dan dat. De film impliceert sterk dat de twee bloedverwanten zijn, wat zowel de krachten van Norman als zijn connectie met haar zou verklaren.
ParaNorman plaatst Norman in Aggie’s schoenen – letterlijk
De overeenkomsten tussen Norman en Aggie staan centraal in ParaNorman’s bericht. Net als Norman wordt Aggie gebrandmerkt als anders vanwege haar capaciteiten, waardoor ze zowel geïsoleerd als vervreemd van hun eigen gemeenschap achterblijven. En net als Aggie wordt Norman uiteindelijk het doelwit van een menigte stedelingen, gek van angst en op zoek naar iemand om de schuld te geven. Inderdaad, zijn visioenen plaatsen hem uiteindelijk rechtstreeks in Aggie’s schoenen, waardoor hij kan ervaren wat ze heeft meegemaakt en verbanden kan leggen met zijn eigen omstandigheden.
Norman sluit haar af, juist omdat hun reizen zo op elkaar lijken. In de climax van de film maakt hij contact met haar door te laten zien hoeveel hij haar angst en woede begrijpt. Geconfronteerd met dezelfde omstandigheden als zij, is hij in staat betere morele keuzes te maken — deels omdat hij, in tegenstelling tot Aggie, een paar vrienden heeft die hem bijstaan – en haar de schade laten zien die ze aanricht. Hun parallelle bogen maken dat mogelijk.
Norman en Aggie delen meer dan alleen een bovennatuurlijk geschenk
Hun gedeelde gave stelt Norman in staat om met haar te communiceren en tegelijkertijd iets te begrijpen van de haat en vooroordelen die ze ervoer. Dat is meer dan genoeg om ParaNorman te behouden’s verhaal op de rails en ervoor zorgen dat de emotionele kern op de juiste plaatsen raakt. Er zijn echter hier en daar subtiele hints die suggereren dat hun connectie veel dieper is dan dat.
Norman’s oom heet ook Prenderghast en beoefent een jaarlijks ‘ritueel’ van het voorlezen van een verhaaltje voor het slapengaan om de geest van het jonge meisje in slaap te houden en de stad te beschermen tegen Agatha’s toorn. Hij sterft aan een hartaanval nadat hij Norman smeekte om zijn taak te vervullen – Norman’s falen om dit te doen, zet ParaNorman’s zombieplaag in beweging – maar de gedeelde naam zet zijn wake in scherp opluchting. Hoewel Aggie te jong was om nakomelingen te hebben, wordt er niets gezegd over broers en zussen of andere verwanten. Een familielid – misschien een volgend kind of een neef – zou het ‘ritueel’ na de dood van Agatha gemakkelijk hebben kunnen hervatten en de traditie kunnen doorgeven aan jongere generaties totdat het de heer Prenderghast bereikte.
Dat zou betekenen dat Agatha de voorouder van Norman van bloed is, wat zowel de plot als de onderliggende boodschap versterkt. Het maakt niet alleen hun bovennatuurlijke vermogens tot een familiekenmerk, maar het vergemakkelijkt ook dingen als zijn visioenen van haar leven en de manier waarop hij eindelijk door haar woede en pijn heen breekt. Het geeft zelfs een symbolisch gevoel van afsluiting, aangezien Norman de acceptatie vindt die Agatha nooit heeft gedaan. Een familiale band geeft zijn acties meer gewicht en helpt zijn vooruitzichten en vaardigheden beter te verklaren.
