Horrorfilms moeten de komst van het monster zo lang mogelijk uitstellen. Zowel de nieuwe Hellraiser als de Evil Dead-remake vinden daar een duivelse manier voor.
Het volgende bevat spoilers voor Hellraiser, nu gestreamd op Hulu.
Een van de gemakkelijkste valkuilen waar een horrorfilm in kan vallen, is lui worden met karaktermotivatie. Als er vreemde dingen beginnen te gebeuren en de hoofdrolspelers in gevaar zijn, rijst natuurlijk de vraag waarom ze niet gewoon rennen voor hun leven. Tegen de tijd dat ze het gevaar beseffen, moet het veel te laat zijn, en hoe langer de film dat moment kan uitstellen, hoe beter. Het geeft de spanning meer tijd om op te bouwen en bespaart meer creatieve energie voor de climax.
De nieuwe versie van Hellraiser vindt een gelikte manier om dit te doen door van de hoofdpersoon een herstellende verslaafde te maken. Dat zet haar waarnemingen in voldoende twijfel om de tijdlijn te trekken en de formele aankomst van de Cenobites voor later in de film te bewaren. Nog een remake — Evil Dead uit 2013 — gebruikte dezelfde truc met groot effect. Beide films weten op de juiste manier met het begrip om te gaan.
The Evil Dead Remake bracht een draai aan zijn verhaal
Kwaad Dood, de remake uit 2013 van het origineel uit 1981 had een conceptueel gat om te vullen. Noch regisseur Sam Raimi noch ster Bruce Campbell zou op hun gebruikelijke posten zijn, hoewel beide mannen als producenten van de film dienden; Campbell verscheen kort in een post-credits sequentie. Dat liet de film schijnbaar verstoken van de creatieve figuren die de franchise zo’n hit hadden gemaakt, en inderdaad, het is moeilijk om je Evil Dead voor te stellen zonder Raimi achter de camera of Campbell’s Ash Williams als hoofdpersoon.
Regisseur Fede Alvarez en zijn team reageren met een aantal slimme wendingen in het scenario – en ook met werkelijk schokkende niveaus van geweld – om hun inspanningen wat meer onderscheid te geven. Ze veranderen vooral de reden voor de vijf hoofdrolspelers om die beruchte hut in het bos te bezoeken. Een van hen, Mia, probeert af te kicken van een heroïneverslaving. Ze is er om te ontgiften en haar vrienden zijn er om haar te steunen.
Dat geeft de film een unieke benadering wanneer het verboden boekdeel eindelijk wordt geopend en de Deadites arriveren. Als Mia min of meer cold turkey stopt met heroïne, dan zullen haar fantastische beweringen over demonen in het bos en kwaadaardige bomen die haar aanvallen, worden gezien als bijwerkingen van de detox. De vroege acts van de film bevatten een paar angstaanjagende momenten van goedbedoelde gaslighting, terwijl haar vrienden proberen in te schatten hoe ze zo’n toestand heeft kunnen bereiken. Het maakt Mia ook tot een soort Cassandra — ze heeft gelijk en toch gelooft niemand haar — wat een uitstekende manier is om een publiek goed en echt in de hoek van de hoofdpersoon te krijgen.
Hellraiser maakt elegant gebruik van het begrip
De nieuwe Hellraiser staat op wat steviger terrein wat de verwachtingen van het publiek betreft. De twee centrale trekkingen zijn een personage (Pinhead) en een MacGuffin (de puzzeldoos) in plaats van een enkele artiest of artiesten. Terwijl Clive Barker — die de originele Hellraiser schreef en regisseerde in 1987 — nog steeds een belangrijk onderdeel is van de creatieve make-up van de franchise, is hij al geruime tijd niet direct meer betrokken dan het niveau van de producent. Het idee van drugsverslaafden is echter nog steeds te sterk om te negeren. Vandaar dat hun hoofdpersoon, Riley, een herstellende drugsverslaafde is die bij haar broer woont. Zij en haar nieuwe vriend stelen de puzzeldoos uit een verlaten pakhuis – in de veronderstelling dat ze het kunnen verkopen – wat haar broer ertoe brengt haar eruit te gooien.
Dat laat haar van de wagen vallen net op het moment dat de Cenobieten hun aanwezigheid kenbaar maken. Wanhopig pakt ze wat pillen en begint dan aan de puzzeldoos te prutsen, wat het verwachte effect heeft. Haar verslaving vormt een elegante – en gemakkelijk te rechtvaardigen – verklaring waarom de rest van de cast traag reageert op het groeiende gevaar. Als het correct wordt gespeeld, is het een prachtige manier om spanning op te wekken, terwijl het ervoor zorgt dat de boeman van de film – wie dat ook mag zijn – meer tijd heeft om de schrik te wekken. In beide gevallen helpt het concept de films actief hun werk te doen.
De nieuwe versie van Hellraiser wordt momenteel gestreamd op Hulu.
