Netflix’s Entergalactic knikt naar Sony’s Spider-Man: Into the Spider-Verse, maar het slaagt er niet in om de landing vast te houden dankzij één cruciaal aspect.
Het volgende bevat spoilers voor Entergalactic, nu gestreamd op Netflix.
Netflix’s Entergalactic werd vergeleken met Sony’s Spider-Man: Into the Spider-Verse uit de manchet. Het kwam niet als een verrassing, want beide hebben baanbrekende visuele stijlen, waarbij animatie wordt geplaagd als een rijk van onbegrensde mogelijkheden. Beiden nodigden uit voor die nieuwe, innovatieve stripboeklook waarbij design en stijl belangrijker zijn dan nauwkeurigheid of realisme.
Daarom is het bekroonde Spider-Verse wekte zoveel emotie op, dat het beschouwd wordt als de huidige standaard in de industrie. En vergis je niet, Entergalactic is net zo prachtig, met een aanstekelijke geest dankzij knipoogjes naar het Spider-Verse’s gezichtslijnwerk, 2D handgetekende effecten en gestileerde weergave. Echter, zo mooi als Entergalactic is in een eerbetoon aan het verhaal van Miles Morales, het spijkert niet één belangrijk onderdeel vast.
Spider-Man: Into the Spider-Verse Was Kinetic
Het verhaal van Miles toont gelikte, scherpe versies van pop-art, waarbij ze nemen wat live-action zou kunnen doen en het bombastischer maken. Het ging niet alleen om fantastische stripboekhoudingen of buigende fysica; de film had substantie in zijn kinetische basis. Dat is de reden waarom, toen stripboekgeluidseffecten werden opgenomen in sequenties en strippanelen gemaakt van webbing werden gebruikt in shots, montages en achtergrondactie, zelfs in dialoog of stilstaande momenten, de film dynamisch aanvoelde en als iets meer dan concept art.
In die zin werd de film niet op een nog grotere manier beperkt door de beperkingen van de realiteit dan andere geanimeerde inspanningen. Dus of het nu Kingpin’s tragische achtergrondverhaal met zijn familie was, of Miles’ emotionele toespraken met zijn binnenste cirkel, hoe complex de frames ook waren, niets was te schokkerig. Alles was vrij soepel, met agressieve helderheid, waarbij goed gebruik werd gemaakt van halftonen en lijnarcering om dit baanbrekende, levendige kunstmerk te creëren dat nooit stopte met bruisen van energie.
Entergalactisch voelde te blokkerig en statisch
Entergalactische is geen actiekomedie; het is meer een drama met Jabari (een artiest) en Meadow (een fotograaf) die proberen te achterhalen of ze soulmates zijn in New York City. Het leven staat echter in de weg, evenals Jabari’s ex, Carmen, wat de zaken ingewikkelder maakt. Vanuit technisch oogpunt is de animatie 3D die is gemaakt om er 2D uit te zien, met Interessant is dat Google Maps wordt gebruikt om de wereld te modelleren die Kid Cudi voor dit project voor ogen had. Het probleem is dat de schilderkunstige look (bereikt zonder motion capture, alleen illustratie) niet zo vloeiend is.
Afgezien van een paar scènes is de algehele look te statisch, wat de emotie van de film wegneemt. Je zou verwachten dat scènes van rennen door de regen of een romantische, smaakvolle liefdesscène minder stijf en minder robotachtig aanvoelen. Toegegeven, de gezichtsuitdrukkingen, vooral tijdens belangrijke argumenten, zijn goed, maar de algehele beweging van de lichamen is een struikelblok.
Het is jammer, want de landschappen en omgevingen zijn schoon en scherp, maar er is niet zo’n diepe helderheid in de beweging in deze prachtige wereld, waardoor het lijkt alsof het laatste deel van de puzzel ontbreekt. Uiteindelijk heeft NYC dat gevoel van snelheid, dus terwijl het deze personages op genuanceerde momenten afremt, wat aangeeft dat liefde de wereld stopt, werkt het, de momenten daarbuiten zouden meer moeten knallen. Het zou echt de indruk wekken dat het leven van iedereen snel gaat, en dat wanneer ze een pauze nemen van de drukte met elkaar, de tijd inderdaad bevroren is. Dat zou een consistent uiterlijk, gevoel en essentie creëren, wat het algehele uniforme esthetische Spider-Verse is tot in de perfectie genageld.
Entergalactic is nu te streamen op Netflix.
