Pro-worstelen en Shakespeare lijken misschien een vreemde combinatie. The Crimson Cage van AWA Studios doet het met een gruwelijke draai aan het worstelen uit de jaren 80.
Het idee dat pro-worstelen meer kan zijn dan gespierde mannen en vrouwen die in hun ondergoed spelen, is vreemd voor niet-ingewijden. Zelfs fans kunnen het moeilijk vinden om uit te leggen waarom pro-worstelen op zijn best zijn wortels kan overstijgen. Het idee dat pro-worstelen Shakespeare kan zijn, negerend dat Shakespeare’s toneelstukken populair amusement waren, werd naar voren gebracht door worstelrecensent Scott Keith in reactie op de emotionele hereniging van “Macho Man” Randy Savage en Miss Elizabeth bij WrestleMania VII.
Het moment tussen Savage en Elizabeth was Shakespeariaans in het gebruik van emotioneel resonerende symboliek. Een recente komische miniserie, uitgegeven door AWA Studios en momenteel beschikbaar voor abonnees van Comixology Unlimited om volledig te lezen, The Crimson Cage, vindt een andere manier om worstelen met de bard te verbinden. In dit geval vermengt het het backstage-drama van pro-worstelaars uit de jaren 80 met een van Shakespeares tragedies om een effectief horrorverhaal te creëren.
The Crimson Cage speelt zich af vóór WWE
Gemaakt door John Lees, Alex Cormack, Ashley Cormack en Hassan Otsmane-Elhaou, The Crimson Cage speelt zich af in een worsteltijdperk dat niet bekend zal zijn voor fans die gewend zijn aan de decennialange dominantie van WWE. Het speelt zich af in het territoriumsysteem van 1984, dat op weg was om te worden weggevaagd door de moloch van de voormalige WWE-patriarch Vince McMahon, maar het nog steeds volhield. In de gebieden werden worstelpromoties uitgevoerd door promotors die in specifieke regio’s werkten. Zo opereerde de tragische Von Erich Family’s World Class Championship Wrestling vanuit Dallas, Texas.
De territoria boden worstelaars de vrijheid om tussen promoties te wisselen wanneer hun act muf werd, of als ze zich creatief of financieel verstikt voelden. Elk gebied had zijn eigen cast van personages en kampioenen. Er was één wereldkampioen erkend door elke promotie die tussen hen reisde, gesanctioneerd door het bestuursorgaan van de National Wrestling Alliance, de NWA World Heavyweight Champion. De Crimson Cage herschept dit tijdperk, compleet met een stand-in voor de man die synoniem was met het NWA-kampioenschap in de jaren ’80, “The Nature Boy” Ric Flair.
The Crimson Cage combineert worstelen met Macbeth
De Macbeth-figuur in het hart van The Crimson Cage is Chuck Frenzy, een topster in Louisiana die ervan droomt om het op een groter podium te maken. Zijn vrouw Sharlene is de Lady Macbeth van het stuk. Sharlene deelt de meedogenloze ambitie van haar inspiratie, maar heeft haar eigen carrièredoelen die tragisch worden gedwarsboomd in een scène die dezelfde hartverscheurende waarheid over pro-worstelen erkent als Image’s Do a Powerbomb doet. Charlene’s karakterboog is verhelderend voor fans die zich niet bewust zijn van wat vrouwelijke worstelaars hebben meegemaakt vóór WWE’s ‘Divas Revolution’.
Net als Macbeth ontvangt Chuck een profetie van drie heksen dat hij voorbestemd is voor grotere dingen, zolang hij bereid is geweld te plegen om ze te bereiken. The Crimson Cage’s zuidelijke gefrituurde kijk op het materiaal plaatst zijn heksen in het midden van een moeras van Louisiana. Chuck en zijn in-ring-rivaal en vriend The Abominable Grudd, de Banquo-stand-in van het verhaal, ontmoeten hen nadat ze na een drinksessie na de wedstrijd naar binnen zijn gelopen. Het enige wat Chuck hoeft te doen om zijn ambities te realiseren, is het uitschakelen van de wereldkampioen Van Emerald, een voorstel dat aantrekkelijker wordt nadat Emerald hem tijdens een wedstrijd bedriegt.
Waarom is The Crimson Cage het lezen waard?
De karmozijnrode kooi is gemakkelijk aan te bevelen voor worstelfans, en niet alleen omdat het “de sport der koningen” gelijkstelt aan hoge cultuur. Lees spijkert alle details vast die een schrijver die op een bizar uitgangspunt wilde spelen, zou verdoezelen. Hoewel hij niet zo gevuld is met insiderjargon dat niet-fans verloren zullen gaan, laat Lees zijn worstelfandom zien door alle goocheltrucs toe te passen die professionele worstelwedstrijden laten werken, inclusief het gebruik van een scheermesje om bloed te trekken. Het werk van Lees en de Cormacks aan de worstelsequenties vat op indrukwekkende wijze de viscerale aantrekkingskracht van het ruige zuidelijke worstelen van de jaren ’80 samen.
Lezers die het verschil tussen een polsslot en een polshorloge niet kunnen zien en niet willen leren, hoeven niet bang te zijn. Naast de gruwelijke elementen, The Crimson Cage richt zich meer op de dramatische backstage-politiek van het worstelen dan op de actie tussen de touwen. Die storytelling-engine heeft projecten mogelijk gemaakt zoals Vice’s Dark Side of the Ring en verhalen uit de gebieden docu-serie en zal hetzelfde doen voor films zoals A24’s Von Erich biopic The Iron Claw. The Crimson Cage’s combinatie van pro-worstelen, Shakespeare en horror is het bekijken waard voor iedereen die geïnteresseerd is in een nieuw horrorverhaal voor een Halloween-binge-read, hetzij via de handelspaperback of op Comixology Unlimited.
