Avenue 5: Zach Woods & Lenora Crichlow breken de grootste verrassingen van seizoen 2 af

HBO’s Avenue 5de nieuwste show van Armando Iannucci (Veep), is een van de donkerste, domste en meest snijdende komedies op televisie. Het speelt zich af in een toekomst waar ruimtevaart luxe cruisemaatschappijen mogelijk heeft gemaakt, maar een reeks fouten op de eerste reis van zo’n schip brengt het radicaal uit de koers – en vormt onbedoeld het toneel voor een chaos van chaos zowel op het station als op het station. terug op aarde.

De problemen proberen te bedwingen is de nominale autoriteit op het schip. Personages als Hugh Laurie’s uitgeputte “kapitein” Ryan, Josh Gads kortzichtige miljardair Judd, Lenora Crichlows sardonische ingenieur Billie, Zach Woods’ vriendelijke nihilistische hoofd van klantenrelaties Matt en Nikki Amuka-Bird’s overweldigde hoofd missiecontrole Rav doen hun best om een zeer moeilijke situatie niet verder escaleert — en faalt vaak in die taak. Voorbij Avenue 5’s Terug naar HBO op 10 oktober, gingen Woods en Crichlow zitten met Moment Of Game om te bespreken hoe de sci-fi/komedie bijzonder vooruitziend werd van recente gebeurtenissen. Het paar dook in de verrassende tinten die ze ontdekten met hun personages in het nieuwe seizoen en het belang van het ontwikkelen van een verstandhouding binnen de komedie om het echt te laten landen.

Moment Of Game: Het eerste seizoen van Avenue 5 kwam uit kort voordat de lockdowns voor de pandemie van kracht werden — en als gevolg daarvan begon de show over de welvarende gasten op een luxe ruimteschip die samen werden opgesloten een stuk vooruitziender en zeer relevant.

Zach Woods: Wel, ik zou de wereld een verzoek willen doen… Laten we niet langer voldoen aan de verwachtingen van een fatalistische ruimtekomedie. Laten we onze signalen van iets als Dit zijn wij. We zullen gewoon een aantal emo-momenten van menselijke catharsis hebben in plaats van Lord of the Flies na te bootsen.

Lenora Crichlow: Zoals je zei, denk ik dat we allemaal de relevantie van [Avenue 5]. Voor mij, tenminste, plotseling, de zeer, zeer absurde wereld van Avenue 5 voelde niet zo absurd. Mensen die gewillig hun dood tegemoet springen of ontkennen wat er duidelijk voor hen ligt – plotseling voelde dat niet zo vergezocht. Dus ik denk dat het gewoon een heel nieuw soort ontroering kreeg, en ik denk dat we ons daar allemaal van bewust waren. Voor mij tenminste, uit de lockdown komen en naar een show gaan zoals jij [find] met deze cast was als de hemel, om eerlijk te zijn. Het voelde zo heerlijk om weer te werken met mensen van wie ik echt geniet en dan gewoon de vreselijke tijd te verwerken die we allemaal hebben doorgemaakt en hoe iedereen ermee omgaat en mensen die ziek zijn geweest en mensen die mensen hadden verloren.

Er was iets heel krachtigs aan terugkomen naar een show of terugkomen bij een groep mensen met wie ik al had gewerkt. Tussen de seizoenen door heb ik nog een show opgenomen die we sloten terwijl de lockdown plaatsvond. Zelfs alleen dat… Hoewel ik niet lang in die show was, omdat het zo’n groot ding was, heeft het ons echt met elkaar verbonden. Dus nadat ik seizoen 1 al had gedaan en van iedereen begon te houden en om iedereen gaf, om ze weer te zien in seizoen 2 en te horen hoe ze al die tijd hadden ervaren, was echt heerlijk — om nog maar te zwijgen van het plezier hebben tijdens het filmen van de show.

Zach, je hebt in het verleden gesproken over het collaboratieve karakter van het werken met Armando Iannucci aan shows zoals deze en Veep. Met zoveel verhaallijnen en ballen in de lucht dit seizoen, is dat element van de show veranderd?

Bossen: Dat is een geweldige vraag. Ik denk dat we de afleveringen niet echt hebben gezien, dus het is moeilijk om te weten waar het in is gekomen. Ik zou niet zeggen dat er in de ervaring van de productie minder improvisatie was, maar het is mogelijk dat wat er daadwerkelijk in de show zou komen minder heeft improviseren. Ik denk dat het gevoel van het tweede seizoen zo vrij was, in de mate dat je soms zelfs zou weten dat het zou zijn als… Ik denk dat Armando dit soort zoölogische chaos in zijn hoofd houdt. Soms ben je een soort huurling en doe je een scène, maar je bent niet eens precies [sure] in welke aflevering het zal eindigen. Ik denk dat we allemaal veel bleven spelen. Hoeveel daarvan uiteindelijk bruikbaar is geworden, is een vraag voor een andere dag.

Lenora, in alle opzichten, Billie is de ultieme heteroman van de show en stuitert op zoveel verschillende komische tenoren, afhankelijk van de scène of het personage waarmee ze omgaat. Hoe heb je dat element van haar komische interactie in de show benaderd?

Crichlow: Ik denk dat ze een heel… Ze zou iedereen hetzelfde behandelen. Ik denk dat als het een doel diende, ik denk dat wanneer je het ziet [Billie] het veranderen van haar tact, het is omdat het gewoon een tactische zet is. Dus ze heeft… Ik herinner me dat ze in seizoen 2 een soort partner moet worden met Judd, en dus de manier waarop ze hem behandelt en kalmeert — en het is niet gemakkelijk voor haar om ooit iemands ego te strelen — maar als er een bijbedoeling heeft, kan ze ermee aan de slag. Dus ik denk dat het agenda-gedreven is, hoe ze mensen behandelt. Wat leuk is, is dat ze uiteindelijk een ritme vindt met het karakter van Ryan, waar ze uiteindelijk gewoon zichzelf zijn, en hun partnerschap kan een soort van weg vinden naar wat er gedaan moet worden. Verder denk ik dat ze gewoon heel praktisch is. “Wat heb ik van je nodig?”

Bossen: Een van de productiechauffeurs was deze man, die me naar mijn werk reed, genaamd Lee [Pellett], die ook acteur was. Hij vertelde me het verhaal over iemand die aan een productie had gewerkt en een heel eng personage had gespeeld, en hoe hij daarna al dit soort lof kreeg voor hoe eng het was als zijn personage. Hij zei: “Je kunt niet echt eng spelen. Je kunt niet krachtig spelen. Het zit allemaal in de reactieschoten. Dus het zijn mijn co-sterren die me eng maakten. Het zijn mijn co-sterren die me krachtig maakten in hun reactie op mij. Zij zijn de auteurs van het personage meer dan ik ben.”

Ik denk dat in scènes waarin ik denk dat we allemaal verschillende wendingen nemen, we soms allemaal een heteroman zijn. Soms is Billie de grappige. Soms is Ryan de hetero man. Ik denk dat dat idee echt goed is voor het geld. Het reactieschot verkoopt de komedie net zoveel, zo niet meer, omdat dat het publiek op een bepaalde manier vertelt waar ze moeten landen… Als het een situatie is waarin Billie de realiteit min of meer verankert, verankert en faciliteert ze de komedie ook door reageren met een bepaald en uniek merk van piekconsternatie.

Als je terugkijkt op het moment waarop je de scripts voor het seizoen voor het eerst kreeg versus waar ze zijn geëindigd, wat zou je dit seizoen het meest verbazen?

Bossen: Het is mijn favoriete citaat van Mike Tyson: “Iedereen heeft een plan totdat ze in het gezicht worden geslagen.” Dat geldt denk ik ook voor de productie. Hé, ik denk dat dit seizoen 2, voor Matt, waarschijnlijk niet te veel materialiseert in de eerste vier afleveringen, maar zijn soort woede … Het eerste seizoen, zoals ik het opvatte, was Matt dit soort vriendelijke nihilist die humanistisch is en niets anders. Naarmate het verhaal verder ging in het tweede seizoen, was er een soort rechtschapen — nou ja, ik weet niet eens of het rechtvaardig was, gewoon een soort woede die naar boven komt die hopelijk zijn humanisme niet tegenspreekt, maar het aanvult en compliceert in zekere zin. Ik denk dat dat voor mij verrassend was.

Crichlow: Ik denk dat voor mij, precies wat een teamspeler Billie wordt — ik denk dat in het begin, ze gewoon zo intolerant is voor iedereen en hun incompetentie. Ik denk dat er een deel van haar is dat wenst dat ze alleen een vrouw op een eiland kon zijn en de wereld zou leiden. Het zou allemaal een stuk vlotter gaan, maar ze wordt echt een teamspeler. Er is ergens op het schip een verkleedfeest en ik was echt verrast om te zien dat ze meedeed. Ze was echt dol op haar kostuum. Ik had zoiets van, “Huh.” Dus er is een kant van haar die, denk ik, echt begint te investeren in de mensen van het schip, niet alleen in de missie om naar huis te gaan, wat mooi is en erg leuk voor mij om te spelen. Dat verbaasde me en maakte me een beetje aan het lachen omdat ik denk dat ze het ondanks zichzelf doet. Ik denk niet dat ze per se in het zwembad wil springen en in het rond wil spetteren, maar ze doet het wel.

Avenue 5 keert terug naar HBO op 10 oktober.