Het horrorgenre gaat ver terug in gaming, bijna net zo ver terug als gaming zelf, dus wat maakt Alone in the Dark de eerste echte moderne horrorgame?
Of het nu een triple-A-game is zoals Resident Evil: Village of indietitels zoals Visagevandaag horrorspellen hebben een lange weg afgelegd en bieden creatieve nieuwe schriktactieken en angstaanjagende concepten. Technologie is zeker ook geëvolueerd, waardoor ontwikkelaars meer vrijheid hebben. Dat wil niet zeggen dat ontwikkelaars in het verleden niet creatief zijn geweest — in feite moesten ze dat vaak wel zijn omdat ze maar zoveel konden doen met oudere hardware. Desondanks zijn horrorgames bijna net zo oud als gamen zelf, wat de vraag oproept: wat was de eerste echte horrorgame?
Alleen in het donker is vaak het antwoord op deze vraag, maar er zijn genoeg horrorspellen die eraan voorafgingen. Dus in plaats van wat de eerste was, wordt de vraag wat een horrorspel maakt? Het voor de hand liggende antwoord is het gevoel dat door het genre wordt gecreëerd — onbehagen, angst en spanning — maar er zijn veel manieren om dit te doen, en het is in de loop van de tijd veranderd. Dit is hoe horror in gaming begon, hoe het is geëvolueerd en waarom Alone in the Dark is het eerste echte moderne horrorspel.
De geschiedenis van horrorspellen
Spookhuis is technisch gezien de eerste horrorgame, maar het is helemaal niet beangstigend of meeslepend. Het was een arcadespel met dale guns, of een mini-schietgalerij, waar spelers op doelen zoals heksen, katten en grafrovers schoten. Een ander arcadespel genaamd Killer Shark werd hetzelfde jaar gelanceerd en wordt dankzij Jaws . als horror beschouwd, ondanks het vrijgeven voor de film. Het liet spelers een EM-pistool gebruiken om een haai te schieten. Datzelfde jaar nog een spookhuis spel gelanceerd op de Magnavox Odyssey, maar in tegenstelling tot zijn voorganger, was het mysterie. Spelers plaatsten een overlay op hun tv en verzamelden gekleurde aanwijzingen die overeenkwamen met kaarten in het spel. Het vinden van ze allemaal leidde de speler naar de schat van het huis. Omdat ze allemaal in 1972 zijn uitgebracht, waren deze games technisch gezien de vroegste horrorgames, ondanks dat ze niet eng waren.
Het werd lange tijd stil, want het was pas in 1980 dat de volgende horrorgame, Mystery House, kwam tot stand op de Apple II. Als een moordmysterie-tekstavontuur met vectorafbeeldingen, was het redelijk geavanceerd voor zijn tijd. De speler moest een huis zoeken naar aanwijzingen terwijl de bewoners een voor een werden vermoord, waarbij de speler mogelijk de volgende was. Het zorgde voor spanning, maar was nog steeds erg basic in termen van echte horror. Zoals veel games in de jaren ’80, was er weinig geluid en niet veel onderdompeling met zijn lijngetekende afbeeldingen en eenvoudige tekst. Het was echter een tijd voor op horror gebaseerde experimenten, aangezien populaire films zoals Alien en Halloween werden vertaald in videogames, ook al waren ze meestal verschrikkelijk.
Er zijn een paar originele titels uitgebracht tegen de jaren ’90 die als horror kunnen worden beschouwd, zoals Splatterhouse, die werd uitgebracht voor arcades en later Sega-systemen. Het was een meer volwassen spel en viel onder vuur van ouders vanwege zijn gore en thema’s. Bezeten door een masker, Splatterhouse’s hoofdpersoon vecht zich een weg door allerlei gruwelijke vijanden, van misvormde geesten tot foetusmonsters, in een bovennatuurlijk huis. Hoewel de beelden verontrustend waren en het geluid enigszins meeslepend, maakte de gameplay het minder beangstigend omdat de speler wapens en krachtige vuisten en trappen kreeg om mee te vechten. Macht hebben in een horrorspel vernietigt vaak het gevoel van onbehagen of gevaar, omdat alles wat dat gevoel veroorzaakt, kan worden aangepakt. Dit is de reden waarom survival-horror de macht die een speler over vijanden kan hebben, beperkt.
Waarom Alone in the Dark het eerste echte horrorspel is
In de jaren 90 evolueerde gaming naar betere graphics, geluid en uitgebreidere mogelijkheden. Er werden nog steeds klassieke spellen gemaakt, maar sommige ontwikkelaars wilden nieuwe dingen proberen. Dit is wat leidde tot Alone in the Dark’s creatie. Met betere manieren om weer te geven wat de speler ziet, en in 3D, zou er meer aandacht kunnen worden besteed aan de atmosfeer. Er was ook een beter geluidsontwerp door de implementatie van opgenomen geluidseffecten, wat bijdroeg aan onderdompeling. Het gebruik van survival-horror-elementen was de finishing touch, waardoor de bescherming die spelers hadden tegen het bovennatuurlijke werd beperkt en ze op scherp werden gezet. Deze horrorelementen vormen, wanneer ze worden gecombineerd, het perfecte horrorpakket – zelfs naar moderne maatstaven. Alleen in het donker was de eerste game die het genre echt belichaamde.
Videogames zijn ver gekomen sinds Alone in the Dark’s 1992-release — veel horrorgames steunen echter nog steeds op deze drie belangrijke pijlers: sfeer, geluidsontwerp en verhaal. Gameplay is pas sinds kort een veel groter onderdeel geworden dankzij technische vooruitgang waarmee ontwikkelaars complexe mechanica en trucs kunnen bedenken. Het zal interessant zijn om te zien wat dit zal doen voor Alone in the Darkde aankomende remake.
