De nieuwe co-head van DC Studios heeft een geschiedenis in het gebruiken van het verleden om sterke projecten te maken.
De DCEU heeft vanaf het begin een rotsachtig pad gehad. Man van staal was nooit bedoeld als het eerste hoofdstuk van een uitgebreid universum, maar het verhaal over de oorsprong van Superman moest worden verplaatst naar de Ijzeren man van het DC Universe na het succes van De Wrekers. Batman v. Superman: Dawn of Justice en Zelfmoordploeg vertegenwoordigde vroege mislukkingen van Warner Brothers die probeerden een filmisch universum op te dringen aan een publiek dat nog niet verliefd was geworden op de personages. In feite zijn de meest succesvolle recente DC-projecten, Joker en De slagmanvinden plaats in hun eigen op zichzelf staande continuïteiten.
Warner Brothers lijkt echter nog een poging te wagen in een verbonden universum door hun eigen universum in te huren Kevin Feige. Onlangs werd aangekondigd dat James Gunn en Peter Safran zijn benoemd tot Co-Chairmen en Chief Executive Officers van DC Studios, een nieuwe onderneming die een 10-jarenplan voor de toekomst van de franchise zal ontwikkelen. Gezien de reactie op de annulering van Batgirlde terugkeer van Henry Cavill net zo Supermanen de controverses met De flitsGunn en Safran krijgen de komende jaren veel op hun bordje.
Gunn weet hoe hij continuïteit moet laten werken
Gunn is echter een veteraan op het gebied van stripboeken die weet hoe hij continuïteit moet omzeilen. Zijn Beschermers van het universum films waren in staat om hun eigen identiteit te behouden zonder in tegenspraak met een van de lopende verhaallijnen van de MCU. Hij had een nog moeilijkere taak op zijn handen met De Suicide Squad, aangezien zijn voorganger een van de slechtst beoordeelde stripfilms in de geschiedenis was. Gunn was in staat om de aspecten van de eerste Suicide Squad te behouden die potentieel had, maar toch in zijn eigen richting zwaaide. Hij bewees dat continuïteit een voordeel kan zijn en geen last.
De Suicide Squad is slechts een vervolg in de meest elementaire zin. Gunn hoefde de premisse van Task Force X niet uit te leggen, omdat het publiek er al mee bekend was, waardoor hij snel in het verhaal kon duiken. Gunn bespot bijna liefdevol wat eraan voorafging: Viola Davis‘ Amanda Waller was een zelfzuchtige extremist in de eerste film, maar hier is ze gewoon een verveelde executive die zich nu ergert aan de eigenzinnige criminelen die ze in dienst heeft.
Het potentieel in karakter
Ondanks de intens negatieve reactie op Suicide Squadiedereen leek het erover eens te zijn dat Margot Robbie’s optreden als Harley Quinn was alles waar fans van Batman: de animatieserie had kunnen vragen. Ze kreeg een uitstekende eigen spin-off met Roofvogels, die helaas ondermaats presteerde, omdat het werd uitgebracht kort voordat de sluitingen van COVID-19 begonnen. Terwijl Gunn niet betrokken was bij Birds of Preybehield hij de richting van het personage dat Cathy Yan Heeft genomen. Harley wordt niet behandeld als een seksueel object en vindt zelfs vreugde in het maken van giftige mannen zoals de dictator Silvio Luna (Juan Diego Botto) betalen voor hun misdaden. Het lijkt erop dat Harley een hekel heeft aan Jared Leto’s Joker net zo veel als iedereen deed.
Gunn begreep ook het potentieel van Rick Flag (Joel Kinnaman). Hoewel Flag in de eerste film een gezwollen romantische verhaallijn kreeg, was het idee van een militaire veteraan die zijn loyaliteit en dienstbaarheid in twijfel moet trekken interessant. Gunn besteedde meer tijd aan het ontwikkelen van dit aspect van het personage toen Flag hoorde over de geheime experimenten van het Amerikaanse leger. Terwijl Flags zure houding er in de eerste film uitstak als een zere duim, was het grappig om zijn constante ergernis te zien met personages als King Shark (Sylvester Stallone) en Vredestichter (John Cena).
Met Bloedsport (Idris Elba), gaf Gunn het publiek in wezen een zachte herstart van Deadshot (Will Smith). Door een nieuw personage te introduceren, kreeg Gunn vrijheid, maar hij gebruikte enkele van de kwaliteiten die Deadshot interessant hadden gemaakt in zijn conceptie van Bloodsport. De Suicide Squad toont de strijd van Bloodsport als vader, en hoewel de eerste film dit in feite beschouwde als de enige reden om om het personage te geven, liet Gunn het essentieel voelen voor de progressie van Bloodsport. Hij leert de verantwoordelijkheden van het vaderschap te aanvaarden als hij een leider wordt van zijn eigenzinnige familie in Task Force X.
Verbetering van het verleden
Gunn was in staat om enkele van de stilistische keuzes te maken die David Ayer gemaakt in de eerste film en vernieuwen ze. Het invoegen van muziek voelde vreemd in Suicide Squad; waarom hadden we een minuutje “Without Me” nodig als de ploeg hun uniformen aantrekt? Gunn kon de toonverschillen aangeven met leuke soundtrackkeuzes die logisch waren binnen de context van het verhaal en de thema’s. “Folsom Prison Blues” is een geweldige manier om personages te introduceren die uit de gevangenis komen, en “Point of Know Return” spreekt tot de grijze moraal van de personages. Gunns keuzes voelden unieker aan; hij gebruikte niet alleen bekende nummers als ‘Bohemian Rhapsody’ of ‘Fortunate Son’ nadat ze al in talloze andere films waren verschenen.
De vroege films van de DCEU hadden potentieel waar helaas geen gebruik van werd gemaakt. Dat gezegd hebbende, zou het een vergissing zijn om de hele continuïteit te dumpen en het universum opnieuw op te starten, gezien de vele ideeën, verhaallijnen en personages die potentieel hadden. Zelfmoordploeg heeft een geweldig concept, en Ayer helaas niet in staat was om de film te maken die hij voor ogen had. De Suicide Squad toonde aan dat Gunn kon doorgaan met wat eraan voorafging zonder zijn stilistische impulsen op te offeren. Als dit de richting is die de DCEU opgaat, dan heeft het een mooie toekomst voor zich.
