De stad Salem (nu bekend als Danvers) is een historische kustplaats in Massachusettes, berucht bekend als de stad van hekserij – de magie van de duivel. Tussen 1692 en mei 1693 zorgde een reeks onderzoeken en vervolgingen ervoor dat 19 veroordeelde “heksen” werden opgehangen en verscheidene anderen gevangen werden gezet.
De “Salem Witch Trials” wordt nog steeds herinnerd als een van de meest beruchte gevallen van massahysterie. Naarmate de jaren verstreken, werden excuses aangeboden en werd restitutie verleend aan de families van de slachtoffers. Historici en sociologen zijn echter doorgegaan met het onderzoeken van deze complexe episode om het bewustzijn te vergroten. Lees verder om de reis van het dorp Salem van paranoia naar gratie te leren kennen.
Salem Witch Trials: een berucht geval van massahysterie
De heksenprocessen van Salem zijn ongetwijfeld een van de meest beruchte gevallen van massahysterie, waarbij de beschuldigde heksen werden belasterd met weinig verhaal en rechten werden ontzegd, anders toegekend volgens de Engelse wet.
In februari 1962 werd het dorp Salem in Massachusetts overspoeld door gevallen van hekserij, toen verschillende jonge meisjes ziek werden. Men kan echter niet ontkennen dat een belangrijke ziekte voor hun ziekte de pokkenepidemie was. Van een sterk geloof in de duivel tot de dreiging van een aanval door strijdende stammen, de dorpelingen waren vervuld van achterdocht en angst.
In tal van steden buiten Salem werden massale arrestaties verricht en in 1692 werden grote jury’s en rechtszaken gehouden door de rechtbank van Oyer en Terminer. De beschuldigden wachtten op hun proces voor een misdaad waarop de doodstraf stond in het 17e-eeuwse New England – de praktijk van hekserij. Om de chaos meer vuur te geven, citeerden veel puriteinse predikanten vaak Exodus 22:18: “Gij zult niet toestaan dat een heks in leven blijft”, en moedigden hun kudden aan om het kwaad in hun midden te verdrijven.
Elizabeth Hubbard werd bijvoorbeeld op 17-jarige leeftijd beschuldigd van hekserij. Aan de andere kant was Dorothy Good pas 4 of 5 toen ze werd beschuldigd van iets waarop de doodstraf stond. Dertig mensen werden schuldig bevonden en 19 werden geëxecuteerd door ophanging. Sommigen stierven zelfs in de gevangenis.
Zenuwslopende gevallen uit Salem
In januari 1692 kregen twee tienermeisjes Elizabeth (9) en Abigail Williams (11) (uit de familie Parris) toevallen. Terwijl ze schreeuwden en met dingen gooiden, verklaarde een plaatselijke dokter dat ze bezeten waren door een bovennatuurlijk wezen. De volgende dag kreeg een ander 12-jarig meisje, Ann Putnam Jr., soortgelijke toevallen.
Echter, onder druk van magistraten Jonathan Corwin en John Hathorne en koloniale officieren, gaven de meisjes alle schuld aan drie vrouwen: Tituba, een Caribische vrouw (slaaf van de familie Parris), Sarah Good (bedelaar) en Sarah Osborne (een bejaarde arme vrouw). Toen deze vrouwen voor de magistraten werden gebracht, beweerden Osborne en Sarah Good onschuld.
Tituba bekende echter dat de duivel naar haar toe kwam en haar vroeg om hem te dienen. Ze beschreef zelfs levendige beelden van zwarte honden, gele vogels, rode auto’s en een lange man met wit haar. Ze getuigde dat ze door deze man was gevraagd om zijn boek te ondertekenen, en beweerde dat verschillende andere heksen de puriteinen wilden vernietigen. Terwijl de paranoia in Salem bleef groeien, werden er beschuldigingen tegen verschillende vrouwen geuit.
Schokkend, toen Martha Corey, een trouw lid van de kerk, werd beschreven als een heks, begonnen mensen te fluisteren dat als zij er een kon zijn, iedereen dat kon zijn. Zelfs Good’s 4-jarige dochter Dorothy werd ondervraagd omdat ze een heks was.
De eerste beschuldigde voor de rechtbank, Bridget Bishop (bekend om roddels en promiscuïteit) reageerde op de beschuldigingen van hekserij: “Ik ben zo onschuldig als het ongeboren kind.” Maar nogmaals, ze werd de eerste persoon die werd opgehangen aan wat later bekend werd als Gallows Hill.
Het geloof achter heksen in Salem
Als je het niet weet, beweerde de Engelse schrijver en filosoof Joseph Glanvill in “Against modern Sadducism” (1668) dat hij het bestaan van heksen en geesten van de bovennatuurlijke wereld kon bewijzen. Hij noemde de “ontkenning van de lichamelijke opstanding en de [supernatural] geesten na de heksenprocessen in Salem. Glanvill geloofde dat ingenieuze mannen in heksen moesten geloven, en als ze twijfelden aan het bestaan van geesten, ontkenden ze niet alleen demonen, maar zelfs het bestaan van God.
Bovendien propageerden veel religies, vooral het christendom, in de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd het idee dat de duivel heksen de macht kon geven om anderen kwaad te doen als ze zich aan hem onderwierpen. De “hekserijgekte” begon in de jaren 1300 in heel Europa tot het einde van de jaren 1600 voordat het naar Salem kwam. Daarbij werden tienduizenden heksen, voornamelijk vrouwen, geëxecuteerd.
De puriteinse dorpelingen geloofden dat alle ruzie het werk van de duivel was. Toen de Engelse monarchen William en Mary oorlog voerden met Frankrijk (King William’s War) in Amerikaanse koloniën, werden veel vluchtelingen naar het graafschap Essex gestuurd, met name naar Salem Village. De ontheemden legden een enorme druk op de middelen van Salem en er ontstond rivaliteit. De puriteinen begonnen de onderdrukten te beschuldigen van hekserij, wat uiteindelijk resulteerde in hun arrestaties.
Wat de processen betreft, de wet ging niet over “onschuldig tot het tegendeel bewezen is”. De rechtbank baseerde zich op drie soorten bewijs: 1) bekentenis, 2) getuigenis van twee ooggetuigen van hekserij, of 3) spookachtig bewijs (meisjes met toevallen zouden een onzichtbare aanvaller tegenkomen). Het Salem Witch-proces verdeelde de gemeenschap op alle mogelijke manieren.
Mensen verloren hun beoordelingsvermogen. Buren getuigden tegen buren, kinderen tegen hun ouders en echtgenoten tegen hun vrouwen. Helaas waren er onder de doden in de gevangenis ook kinderen. Nadat de Court of Oyer en Terminer waren ontbonden, nam de Superior Court of Judicature de hekserijzaken over en verwierp spectraal bewijs. De meeste beschuldigingen van hekserij leidden vervolgens tot vrijspraken. Maar toen was het al te laat.
De beroemde historicus Geroge Lincoln Burr schreef: “De hekserij van Salem was de rots waarop de theocratie instortte.” De processen van Salem zijn voortdurend gebruikt als een anekdote in politieke retoriek en populaire literatuur om de gevaren van isolement, religieuze extremisten, verval van een eerlijk proces, valse beschuldigingen en wat dan ook te beschrijven. Ongetwijfeld werden de blijvende effecten van het proces zeer invloedrijk in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
Gerechtigheid was echt vertraagd …
Gouverneur William Phips, die opdracht gaf tot de oprichting van een speciale rechtbank van Oyer (om te horen) en Terminer (om te beslissen) voor de provincies Suffolk, Essex en Middlesex, werd ook een doelwit. Ook zijn vrouw werd ervan verdacht een heks te zijn. Terwijl het rechtbankdrama voortduurde, vergaf Phips in mei 1693 alle van hekserij beschuldigde gevangenen gratie. Er was echter al veel schade aangericht. Negentien mannen en vrouwen werden opgehangen op Gallows Hill, Salem.
Bij een ander schokkend incident werd Giles Corey, Martha’s echtgenoot, die weigerde zich aan het proces te onderwerpen, met zware stenen ter dood gebracht. Als je het niet weet, werden ook dieren het slachtoffer van de massahysterie van Salem. Kolonisten doodden twee honden omdat ze dachten dat ze met de duivel waren verbonden. Samengevat, bijgeloof en chaos namen het beste van iedereen.
Heksenprocessen werden in 1702 onwettig verklaard. In 1711 werd echter een wetsvoorstel aangenomen, waardoor de rechten en goede naam van veel beklaagden werden hersteld. In feite werd £ 600 aan restitutie toegekend aan de erfgenamen van de slachtoffers. Maar nogmaals, niets kon de verschrikkingen van deze beproevingen doen vervagen. Het kostte Massachusetts meer dan 250 jaar om zich formeel te verontschuldigen voor de gebeurtenissen van 1692.
Vorig jaar in juli werd een van de beklaagden, Elizabeth Johnson Jr., vrijgesproken omdat haar naam onduidelijk bleef en ze om onbekende redenen uit de resoluties van 1957 werd weggelaten. Dit werd mogelijk gemaakt na een succesvolle lobbycampagne door de lerares Carrie LaPierre uit Massachusetts en haar leerlingen maatschappijleer uit de achtste klas. De stap kwam er na jaren van petitie bij de overheid.
Johnson werd de laatste Salem-heks die vanaf 2023 werd vrijgesproken. Tijdens een gerechtelijk onderzoek in 1692 zei ze dat een andere vrouw, Martha Carrier, “haar had overgehaald een heks te zijn” en dat Carrier haar vertelde dat ze “gered zou moeten worden als ze dat zou doen”. wees een heks”.
Johnson vertelde hoe de duivel aan haar verscheen “als twee zwarte Catts”, en ze noemde verschillende andere mensen in Salem van wie ze zei dat ze betrokken waren bij hekserij. Tijdens haar proces liet ze ook haar knokkels zien, waar het leek alsof mede-‘heksen’ haar hadden ‘gezogen’, volgens het onderzoeksdocument uit 1692. Johnson werd op 22-jarige leeftijd ter dood veroordeeld.
Salem: van heksengrond tot toeristische bestemming
Ter compensatie wijdde Nobelprijswinnaar Elie Wiesel in augustus 1992 het Witch Trials Memorial in Salem in ter herdenking van de 300ste verjaardag van de processen. Afgezien hiervan bevat het Peabody Essex Museum in Salem ook originele gerechtelijke documenten van de tragedie. Het Salem Witch Museum is een andere attractie die de gruwelijke gebeurtenissen uit de 17e-eeuwse heksenjacht in Salem weergeeft.
Tegen het einde van de 19e eeuw werd Salem een toeristische bestemming en werden de hekserijevenementen een centrum van aantrekking waar kunstenaars op een bezemsteel reden en een kegelvormige hoed droegen. Er zijn veel films en boeken geschreven over het onderwerp “hekserij”. De nieuwste beschrijving van de Salem Witch Trials werd gegeven in de komische film over uitbuitingstieners uit 2018 Moord natie.
Wat tegenwoordig een thema van Halloween is geworden, werd ooit een tumultueuze ervaring voor de inwoners van Salem. Als we beter kijken, kan geen enkele verontschuldiging of restitutie ooit de wonden helen van wat er bijna 330 jaar geleden in Salem gebeurde. Of het nu een voodoo-verhaal was of een medische aandoening, vragen over deze afleveringen blijven nog steeds onderwerp van discussie.