Het is niet goed, maar het ziet er zeker mooi uit.
In voor-en tegenspoed, Rob Zombie’s feature-length versie van De Munsters is ongeveer wat je zou verwachten. Het is niet zo erg als ik had verwacht… maar het is niet geweldig. Gebaseerd op het gelijknamige tv-programma uit de jaren 60, heeft het nog steeds veel van de klassieke goofiness en kitsch, maar met een verlengde lengte die vermoeiend is.
Een soort “oorsprongsverhaal”, de film begint voordat Lily (Sheri Maan Zombie) ontmoet Herman (Jeff Daniel Phillips). Ze woont nog steeds in haar kasteel in Transsylvanië met haar vader, de graaf (Daniel Roebuck) (wie zal altijd? wees opa voor mij). Ze gaat op date met Mr. Orlock (Richard Rem), die niet verwonderlijk lijkt op de vampier van Nosferatu, maar hij laat Lily’s bloed niet ijskoud stromen. Ondertussen, een gekke wetenschapper, Dr. Wolfgang (ook Richard Brake), en zijn ongelukkige helper Floop (Jorge García) een monsterachtig wezen van Frankenstein creëren, dat Floop Herman Munster (“Like the cheese”) noemt. Hij zou zijn gemaakt met het brein van de slimste man ter wereld, maar in plaats daarvan is hij gemaakt met het brein van de domste man ter wereld, zijn broer Shecky, een vreselijke stand-upcomedian. Dit verklaart Hermans non-stop litanie van vadergrappen.
Hoe dan ook, Wolfgang pronkt met zijn creatie op tv, Lily ziet Herman, en het is liefde op het eerste gezicht. Ze gaat hem zoeken in een club, waar Floop hem in een rockster probeert te veranderen. Ook voor Herman is het liefde op het eerste gezicht en na een stormachtige romance trouwen de twee. Maar vóór de bruiloft was Lily’s onruststoker van een broer, een weerwolf (?) genaamd Lester (Thomas Boykin), komt opdagen en laat Herman de akte van het kasteel ondertekenen om zijn gokschulden aan Zoya (Catherine Schell), een zigeuner die met de graaf getrouwd was.
En daar gaat het om. Er is geen echt conflict. Er zijn geen inzetten. Ik heb hier veel problemen mee als ‘film’. Het bleef maar doorgaan. Het einde voelde zo abrupt. Het is het soort dingen waarvan je je niet realiseert dat het zo verstoken is van conflicten of wendingen totdat je het samenvat, en je aan het einde komt en je realiseert dat je eigenlijk nog steeds beschrijft wat, in de meeste films, act één zou zijn.
De Munsters had gemakkelijk 45 minuten kunnen zijn. Het zit boordevol onnodige scènes, waarvan er vele kort en slecht zijn gemonteerd om een schokkend verhaal te creëren. Er is bijvoorbeeld een scène waarin de graaf probeert de perfecte man voor Lily te creëren wanneer hij Herman niet mag, maar hij verknoeit de betovering en creëert een chimpansee. De hele scène duurt ongeveer vijf minuten, zonder uitbetaling en zonder punt. Het hele zijverhaal van Zoya/Lester voelt alsof het werd gedwongen om een reden te geven achter de verhuizing uit Transsylvanië, maar zonder enige echte uitbetaling. En eerlijk gezegd kan ik me niet herinneren dat Lily ooit een broer Lester in de tv-show had. Ik neem aan dat dit het verhaal was dat ze het DNA heeft om een weerwolfbaby te krijgen wanneer zij en Herman uiteindelijk Eddie krijgen… maar het verklaart niet waar het weerwolf-DNA vandaan komt om Lester te krijgen!
Als we alle verhalende mumbo-jumbo en structurele dingen vergeten waar we normaal naar zoeken in een film, zijn er enkele goede dingen over The Munsters. Het is bijvoorbeeld visueel prachtig om naar te kijken. Elke scène baadt in neonlichten van blauw, rood, groen en paars. Ook niet subtiel. Deze kleuren werken voor het over-the-top decorontwerp, waarbij elke hoek van elke scène volgepropt is met enge rekwisieten of slimme bewegwijzering. Onder bijna iedereen zou het overweldigend zijn, maar op de een of andere manier laat Zombie het allemaal werken. Misschien zijn het alle kleuren; het laat alles bijna op een stripboek lijken.
Ik vond Sheri Moon Zombie als Lily prima; niets bijzonders, maar niet verschrikkelijk. Daniel Roebuck was even goed als de graaf; hij was niet zo grappig als de opa van tv. Het echte hoogtepunt was echter Jeff Daniel Phillips als Herman. Hij was net zo maf als de Herman met wie ik op tv opgroeide, en hij had papgrappen waar ik hard om moest lachen. Hij was de perfecte Herman Munster. Een speciale shout-out moet gaan naar horror royalty Cassandra Petersondie verrukkelijk was als de makelaar van Munster, en Dee Wallace die een beetje een rol had als tv-omroeper. Origineel The Munsters sterren Butch Patrick (die Eddie speelde) en Pat Priest (die Marilyn speelde) had ook voice-over cameo’s in de film.
Uiteindelijk, The Munsters is geen goede film. Maar het is geweldig voer om op de achtergrond van een Halloween-feest te zetten. Het is het beste als het wordt gebruikt als een visuele aanwinst; iets waarvan je misschien maar een paar minuten dialoog wilt zien, maar verder kun je het het beste als achtergrondafbeelding laten.
Beoordeling: C-
