Review ‘Candyman’: Tony Todd is nog steeds bang als een van de grootste horroriconen

Nog steeds zo’n huiveringwekkend werk als je zou kunnen hopen als het op horror aankomt, 1994’s Candyman blijkt een van die films te zijn die je kunt opzetten en waar je gewoon in wordt gezogen totdat al het andere om je heen is overstemd. Net als Tony Todd’s dynamische optreden als het titulaire wezen de nietsvermoedende personages naar zich toe trekt, slaagt de film zelf er ook in om net zo macaber en betoverend te zijn. Het heeft een aantal hangups die het af en toe doen struikelen, maar de opvallende scènes van terreur blijven net zo scherp als altijd. Als je het nog niet hebt gezien, kun je dat het beste meteen verhelpen en je zult zelf de kracht van zijn blijvende aantrekkingskracht begrijpen.

Een vertrouwd maar angstaanjagend plot

Gebaseerd op een kort verhaal van Clive Barker, het is een film die de oorspronkelijke setting van het hedendaagse Liverpool verlaat om in plaats daarvan de Cabrini-Green sociale woningbouw in Chicago te verkennen. Dit is een van de vele manieren waarop deze aanpassing een aantal nogal gewaagde wijzigingen aanbrengt en samen met hen leidt tot een verhaal dat in sommige opzichten bekend is, terwijl het in andere opzichten niet te classificeren en beangstigend is. Het begint met een sinistere openingstitelreeks waarin we neerkijken op de stad alsof we getuige zijn van de minuscule realiteit van het dagelijks leven die elk moment kan worden vernietigd. Vervolgens maken we kennis met afstudeerstudente Helen Lyle (Virginia Madsen) die onderzoek doet naar stedelijke legendes. Daarbij stuit ze op het verhaal van de beruchte Candyman. Vermoedelijk zal hij verschijnen als je zijn naam vijf keer voor een spiegel uitspreekt. Ze komt er ook achter dat hij vermoedelijk achter een recente moord in Cabrini-Green zit en stort zich erop om alle verhalen die zich verspreiden tot op de bodem uit te zoeken. Helen gelooft dat ze de waarheid kan achterhalen, maar krijgt uiteindelijk meer dan ze had verwacht.

Candyman is heel echt

Zoals iedereen die ooit een horrorfilm heeft gezien kan zien aankomen, blijkt dat Candyman niet alleen echt is, maar ook een bijzondere interesse in Helen heeft. De manier waarop dit allemaal begint te spelen, is echter even verontrustend als aangrijpend. Hoewel Helen aanvankelijk afwijst dat het verhaal van de Candyman waar is, op een manier die meer dan een beetje arrogant is, zal ze snel beseffen dat hij heel echt is. De film neemt de tijd om spanning op te bouwen voordat hij hem uiteindelijk in al zijn glorie aan ons onthult. De scène waarin hij voor het eerst aan haar verschijnt in een parkeergarage is ronduit spectaculair omdat het allemaal zo eenvoudig maar volkomen verontrustend is. Todd heeft zo’n krachtige aanwezigheid als acteur dat de manier waarop hij zichzelf draagt, zelfs met de eenvoudigste bewegingen angst kan zaaien. In combinatie met zijn sonore en zijdezachte stem terwijl het personage langzaam maar dreigend naar Helen loopt, kan de film een ​​betovering uitspreken die zelden wordt verbroken gedurende de hele speelduur. De momenten waarop het wordt verbroken, zijn voornamelijk te wijten aan wat onhandige plotwendingen hier en daar die de meer beklijvende kern van het verhaal wegnemen. Wanneer de film echter zijn groove vindt, wordt het echt iets bijzonders.

Een verontrustende score die de film naar een hoger niveau tilt

In het bijzonder de partituur van de oude componist Philip Glass is absoluut perfect in het zetten van de toon van het verhaal. Van het terugkerende pianothema dat mooi is, zelfs als het je op scherp zet tot de meer opera-momenten, het nestelt zich in elke hoek van je geest waar het blijft, zelfs nadat de laatste noot is vervaagd. De score was zo gedenkwaardig dat het recente vervolg een korte soort riff op dezelfde noten deed vanwege hoe onvergetelijk ze zijn. Elke keer dat je hoort dat de muziek begint op te stijgen, heb je het gevoel dat een soort spiritueel wezen je vastpakt. Hoewel deze nieuwste film niet zo geliefd was als de eerste, was er toch iets in te waarderen vanwege de manier waarop bepaalde elementen uit het origineel werden overgenomen en opnieuw werden vormgegeven. Natuurlijk zal niets zo impactvol zijn als wat het origineel ons heeft voorgesteld. Er zijn zoveel momenten van ongelooflijke beelden die zich in je geest etsen. De manier waarop bijen verweven raken met het weefsel van het verhaal en Candyman zelf zal nooit ophouden betoverend te zijn om naar te kijken. Het bleek dat er duizenden echte bijen nodig waren om die sequenties tot leven te brengen en eindigden met: Todd zou naar verluidt drieëntwintig keer zijn gestoken. Als er ooit een demonstratie was van iemands toewijding aan het vak, zou het zijn om bijen over je heen te laten zwermen voor het schot. Terecht kreeg Todd ook 1.000 dollar per steek.

‘Candyman’ houdt stand vanwege de prestaties van Tony Todd

Bovenal is het Todd die het hoogtepunt van de hele ervaring blijft. Hij heeft zo’n onvervangbare aanwezigheid op het scherm dat elke keer dat hij uit de schaduw komt of aan Helen verschijnt, de film oneindig veel beter wordt. Zelfs als delen van het verhaal niet helemaal bij elkaar komen en vaak struikelen, is het Todd die ons bezig houdt met de griezelige ervaring. Hij komt niet eens volledig opdagen tot het merkteken van 45 minuten, maar beveelt onmiddellijk elke scène die volgt. Het is een titanische uitvoering van terreur die nog steeds een van de beste is die ooit in horror is vertoond. De erfenis van de serie films was er een die Todd hier begon en het is gewoon niet hetzelfde zonder hem in de centrale rol. Zelfs als zijn kleine verschijning aan het einde van de nieuwste inzending een welkome was, had het gewoon niet dezelfde kracht en kracht als dit originele werk. Hoewel hij werd geïdentificeerd als een soort ‘slasher’, zorgde Todd ervoor dat de erfenis van Candyman elke gemakkelijke categorisatie overstegen door hoe volledig hij zichzelf aan het personage overgaf. Het is door zijn verslaafde hand dat de film de tand des tijds zal blijven doorstaan ​​en een goed voorbeeld zal blijven van hoe de kracht van een geweldige uitvoering ons nog steeds kan grijpen zonder ooit los te laten.

Beoordeling: B+