JRR Tolkiens Aragorn was een lotfiguur die verwant was aan Arthur. De filmversie van The Lord of the Rings had een meer menselijke dramatische boog nodig.
Peter Jackson’s filmtrilogie The Lord of the Rings bevestigde zijn status als instant-klassieker deels door zijn trouw aan de geest van JRR Tolkien en de relatieve nauwkeurigheid van zijn verhaallijn. De drie films bleven niet alleen dicht bij de gebeurtenissen van de beroemde fantasieromans, maar ook bij de fictieve geschiedenis en culturen van Midden-aarde, die door de beelden van Jackson tot leven werden gebracht. En toch waren er soms veranderingen nodig, niet alleen om het verhaal boeiend te maken voor een groot publiek, maar om veel van zijn personages een sterkere dramatische boog te geven dan Tolkien deed.
Een van de grootste gevallen betreft een centraal personage in de trilogie. Aragorn, de verbannen erfgenaam van de troon van Gondor wiens terugkeer het hoogtepunt van de trilogie benadrukt, komt in de boeken anders op dat pad dan in de films. Meer specifiek, Jackson portretteert hem als zeer terughoudend om zijn geboorterecht op te eisen. Tolkiens Aragorn wilde niet alleen koning worden, maar plande er ook actief voor.
Tolkien bracht een literaire traditie mee naar Lord of the Rings’ Aragorn
Tolkien trok veel van zowel de Arthur-legende als Shakespeare voor zijn vertolking van Aragorn in Thij Lord of the Rings romans. De geschiedenis van het personage wordt grotendeels onthuld in de bijlage, die een hele sectie over de heersers van Gondor bevat. Aragorns status als troonopvolger wordt geheim gehouden op verzoek van zijn moeder, die vreest voor zijn veiligheid als de wereld zou weten wie hij is. Zijn vader, Arathorn, werd vermoord door orcs toen Aragorn nog heel jong was, dus haar angsten zijn gegrond.
Zijn geheime reizen door Midden-aarde zijn echter minder ballingschap dan een voorbereiding om zijn lot op te eisen. Tolkien beschrijft zijn inspanningen om de koninkrijken van mannen te versterken tegen de troepen van Sauron, inclusief campagnes met Gondor en Rohan. Zijn reizen omvatten ook bezoeken aan Elven- en Dwergenkampen voor soortgelijke doeleinden, waardoor zijn geheime erfgoed veel meer politiek dan praktisch is. Zelfs zijn hulp aan Frodo — vooral in de vroege delen van Fellowship, waar hij slechts “Strider” blijft – wordt uiteindelijk ondernomen ter ondersteuning van zijn grotere doel.
Lord of the Rings van Peter Jackson nodig om Aragorn meer boog te geven
Tolkien hield een groot deel van de geschiedenis van Aragorn – en enkele van zijn motieven – een mysterie in de tekst zelf. De films hadden die luxe niet en moesten meer inherent drama aan zijn verhaal toevoegen dan de romans op zich. De meest geschikte oplossing was om hem veel terughoudender te maken om zijn erfgoed te omarmen dan hij in de boeken was. In plaats daarvan worden zijn omzwervingen een vorm van ballingschap, en terwijl hij doorgaat met het bevechten van de strijdkrachten van Sauron zoals hij doet in de boeken, doet hij dat grotendeels als een individu in plaats van als een erfgenaam van de troon.
Meer specifiek, de films spelen in op de familieband van Aragorn met Isildur, die de kans had om de Ring te vernietigen nadat hij hem van Saurons hand had afgesneden tijdens de Slag om Dagorlad. Isildur bezwijkt voor de verleiding van de Ring in plaats van hem in de lava van Mount Doom te werpen – waardoor Saurons geest kan overleven en weer sterk kan worden – en Aragorn vreest dat hij zelf ook zo onwaardig zal blijken te zijn als de tijd daar is. Zijn liefde voor Arwen speelt ook een rol in zijn terughoudendheid – als hij geen koning wordt, kan ze met de andere elfen naar de Undying Lands zeilen, waarbij ze het duistere lot ontwijkt dat Elrond voor haar uitstippelt in de filmversie van The Two Towers .
Aragorn overwint langzaam die terughoudendheid in de loop van de trilogie, eerst in de Battle of Helm’s Deep aan het einde van The Two Towers — waar hij zweert te sterven terwijl hij vecht met zijn medemensen — en later door Sauron met succes te “confronteren” via de Palantir vroeg in The Return of the King. De dramatische beats passen goed bij Tolkiens algemene toon, maar ze geven het personage zijn eigen twijfels om mee te worstelen en te overwinnen en geven nieuwe fans een betere context over zijn leven. Het is een noodzakelijke verandering om Aragorn filmischer te maken, evenals een teken van hoe elegant de films zo’n taak benaderen.
