Prey for the Devil heeft veel gemeen met The Conjuring, maar het verbetert ook de belangrijkste fouten in deze film en het horroruniversum dat daarna groeide.
Het volgende bevat spoilers voor Prey for the Devil, die nu in de bioscoop te zien is.
Het is veilig om te zeggen dat moderne horrorfilms een beetje formeel zijn geworden. Hoewel er cerebrale aanbiedingen zijn, zoals Barbarian en enkele verbeteringen aan het slasher-genre met dank aan Pearl en X, vertrouwen de meesten op de sprongschrik. Het is echt naar nieuwe hoogten gebracht sinds James Wan The . bracht toveren tot leven, met spin-offs zoals The Nun en Annabelle onder de velen die echt overdrijven met de formule van dingen die ’s nachts tegen de vlakte gaan.
Het is anders dan meer face-forward horrorscènes, zoals The Exorcist, en iets waar moderne films over demonische bezetenheid trots op zijn. Echter, The Conjuring universum maximaliseert de trope, waardoor de films rudimentair worden. Nou, prooi voor de duivel gebruikt ook een paar verhalende hulpmiddelen waar die films in ploeteren, maar het verbetert wat The Conjuring films hebben nogal repetitief gemaakt.
Prey for the Devil gebruikt meer directe horror dan de goochelkunst
In prooi voor de duivelZuster Ann moet een jong meisje, Natalie, redden van bezetenheid, maar terwijl ze haar vak bij St. Michael’s in Boston aanscherpt, komt ze andere gevallen tegen. Natuurlijk zijn er je typische muurkruipen, grommen en kwade stemmen binnenin, maar de film gebruikt deze niet als de belangrijkste demonische ankers. Wanneer Ann Natalie voor het eerst ontmoet, fungeert de geest van binnen als een vacuüm en zuigt haar haar naar binnen om haar te stikken.
Terwijl de priesters worstelen om de lokken te verwijderen, komt er een groteske hand tevoorschijn om het haar naar achteren te trekken. Bovendien komen er wormen uit Natalie’s handen, die ze gebruikt als ogen om te knikken naar Jezus’ nagelwonden aan het kruis. Het is opmerkelijke CGI, die knikt naar hoe de evolutie van praktische effecten zou moeten zijn. En wat resoneert, is dat dit niet afhankelijk is van springangst – het is regelrechte horror. Je kunt de spanning niet faken en de spanning verbergen, en voor zover fans kunnen zien dat er iets gruwelijks aankomt, zorgt de manier waarop de scènes worden uitgevoerd nog steeds voor rillingen.
Prey for the Devil komt vertrouwd en toch origineel over
Nu is het moeilijk om iets nieuws te bedenken in dit soort films, maar Prey for the Devil remixt wat eerder is gedaan en besprenkelt met nieuwe kwaadaardige, monsterlijke nuances. Wanneer Ann bijvoorbeeld een vrouw probeert uit te drijven die haar baby heeft verloren, probeert de demon binnenin naar buiten te komen en haar buik te strekken alsof het een kooi is. Het is een angstaanjagend gezicht dat films als The Unborn probeerde erin te graven, maar het is hier beter gedaan.
Nogmaals, dit soort directe horror heeft geen jump-scares of nep-outs nodig – het draait allemaal om fysieke angst, die The Conjuring films komen pas aan het licht in de finale. En als klap op de vuurpijl gebruikt deze scène niet alleen meubels die rondslingeren of het slachtoffer zweeft – in plaats daarvan worden door de telekinese van de demon de ventilatorbladen van het plafond naar de priesters geslingerd als een actiefilm. Het creëert een hindernisbaan, met raketten die tevoorschijn komen in een zeer hartverwarmende volgorde die kijkers eraan herinnert dat dit een heilige oorlog is.
Het gaat niet alleen om het in bedwang houden van slachtoffers of het schudden van de kamer – het is letterlijk bang zijn voor hoe de geest de omgeving op een zeer onvoorspelbare manier gebruikt. Uiteindelijk onderscheidt dit dingen terwijl het nog steeds hetzelfde wonderbaarlijke effect heeft als de originele Conjuring film gehad. Sindsdien is The Conjuring franchise voelt spoelen en herhalen, maar als Prey for the Devil illustreert, kan men nog steeds demonische kreten, lichaamscontorsie en springangst hebben die aan andere elementen zijn gekoppeld.
Zie hoe de fouten van The Conjuring worden rechtgezet in Prey for the Devil, dat nu in de bioscoop te zien is.
