Kid Cudi, een zeldzaam juweel van een geanimeerd werk voor volwassenen, begeleidt ons op een sublieme reis die de band onderzoekt tussen twee mensen die door liefde tot elkaar zijn aangetrokken.
Wanneer je voor het eerst naar de geanimeerde ervaring begint te kijken Entergalactischevan muzikant en acteur Scott “Kid Cudi” Mescudi, kan er een deel van je geest zijn dat voelt alsof je een soort filmisch déjà vu hebt. De stripachtige animatiestijl lijkt bijna te herinneren aan de levendige wereld van New York die tot leven werd gebracht in de sensationele 2018 Spider-Man: Into the Spider-Verse. Als je dan wat beter begint te kijken, ontdek je dat er een duidelijk gegronde maar nog steeds fantasierijke component in dit verhaal zit. Of je het nu beschouwt als een televisiespecial of een speelfilm, de classificatie doet er minder toe dan hoe reflecterend het allemaal wordt als een werk van opvallende animatie dat schoonheid vindt in het dagelijkse leven van een volwassene.
Opgesplitst in hoofdstukken en ook dienend als begeleiding voor Cudi’s nieuwste album met dezelfde naam, dat op zich ook al uitzonderlijk is, Entergalactic draait om twee buren die na een toevallige ontmoeting naar elkaar toe groeien. Jabari (Cudi) is een beginnend striptekenaar die net is verhuisd naar het gebouw en Meadow (Jessica Williams) is een getalenteerde fotograaf met een grote show op komst. Dit is alles wat je moet weten over het verhaal, aangezien alles, nogal verfrissend, niet wordt bepaald door een plot. Net als de scènes waarin Jabari door de stad fietst, dwaalt het verhaal heen en weer zonder veel stress over waar het zal eindigen. Er zijn conflicten die uiteindelijk ontstaan over wat de twee personages willen voor hun leven, maar ze blijven allemaal meesterlijk gemeten. Soms voelt het zelfs alsof het een reeks muziekvideovignetten is die vervolgens aan elkaar worden genaaid door het ontspannen achtergrondverhaal.
Al deze momenten zorgen voor visuele en emotionele verschuivingen in toon die goed passen bij de meer geduldige voortgang van het verhaal. Bijzonder gedenkwaardige sequenties waarin de stad naar de achtergrond verdwijnt terwijl Jabari de ruimte in begint te fietsen, bieden de smaak van een meer suggestieve ervaring waar het af en toe gebruik van kan maken. Hij is een man met zijn hoofd in de wolken dat hij ook rookt. Het gebruikt dit niet om oppervlakkig trippy ervaringen te creëren die als grappen spelen. In plaats daarvan voelt het alsof hij door de lagen van zijn verbeelding waadt die de alledaagsheid van gewone straten veranderen in locaties met een grenzeloos artistiek potentieel. Dit alles heeft een duistere kant die ook wel eens de kop opsteekt. Het ene moment manifesteert de angsten van de kunstenaar als een enorme versie van zijn creatie die hem door de stad achtervolgt en hem dreigt op te slokken. Het is een duistere, komische reeks die ook dienst doet als demonstratie van de angst die schuilgaat onder Jabari’s ‘man van weinig woorden’-uiterlijk dat hij naar voren brengt.
Door dit alles heen is het verhaal ook best grappig en geniet het ervan de draak te steken met gemeenschappelijke aspecten van het leven. Alles, van de introductie van de dating-app “Stush”, die uiteindelijk een geweldige kicker in de conclusie oplevert, tot de onhandigheid van de personages bij het uiten van hun gevoelens, blijkt authentiek te zijn zonder ooit opzichtig te zijn. Hoewel veel verhalen iets diepzinnigs of indringends proberen te zeggen over het moderne leven door alles te spellen, is er iets dat op prijs wordt gesteld door alleen maar een levensecht portret te zien van twee mensen die navigeren door de poëzie en valkuilen van de wereld om hen heen. Het voelt uiteindelijk als een meer licht melancholische ontmoeting, waarbij zowel Jabari als Meadow elkaar vaak in de weg zitten. Het wekt een zoetheid in elke scène die ze delen. Van een aanvankelijk geschil over luide muziek die ’s avonds laat wordt gespeeld en die verandert in een voorzichtige flirt en een meer volledig gevormde relatie, er is een simpele waarheid in dit alles. Een centrale montage communiceert effectief groei en verandering zonder ooit een woord te hoeven zeggen. De verbluffende animatie spreekt allemaal voor zich als we zien dat elk van hen volledig wordt meegesleurd in de liefde die ze voor de ander hebben.
Er is echt iets verbazingwekkends aan hoeveel dit allemaal een impact heeft. Wat gemakkelijk een manier had kunnen zijn om een album te promoten, wordt een geheel eigen kunstwerk. Er zijn nog een paar dingen om over te kibbelen in het uiteindelijke werk. Hoewel de twee hoofdrolspelers geweldig zijn en een sterke maar ingetogen chemie hebben, zijn sommige van de rest van de met sterren bezaaide cast niet zo goed in stemacteurs als acteurs. Dit is natuurlijk een groeiende trend in animatie, en Entergalactic is zeker niet de ergste overtreder hiervan, dus het is moeilijk om het te veel af te zetten tegen het algehele geanimeerde werk. Als het op genoemde animatie aankomt, zijn er enkele scènes waarin de personages een beetje stijf lijken te worden en niet zo soepel zijn opgebouwd als je zou hopen. Deze zijn kort, zodat ze geen afbreuk doen aan wat een reflectief werk blijft dat ontzag kan wekken in zowel zijn meer explosieve gevallen als in zijn rustige emotionele gevallen. Het gaat erom een korte glimp op te vangen van twee verschillende, maar toch verbonden mensen die hun weg vinden in een wereld waar verbinding moeilijk te vinden is.
Een monoloog die Meadow tegen het einde geeft over het vastleggen van een moment vat dit allemaal perfect samen. Hoewel ze spreekt over haar eigen fotografie als personage, werkt het net zo goed als een scriptieverklaring voor wat dit verhaal wil doen. Ze ondergraaft het dan met een grapje over dat dit iets was dat ze zei omdat ze echt honger had, een manier om haar oprechtheid te dekken, maar het dient als een blijvende beschrijving van de vluchtige ervaring van vrij diep leven. Het leven is, of we het ons nu realiseren of niet, een reeks gevallen die te snel voorbij kunnen gaan om volledig te begrijpen, waardoor het kostbaar en tegelijkertijd zo pijnlijk wordt. Als we dan worden meegenomen door alle momenten die Meadow en Jabari samen hebben gedeeld, en ons terugbrengen naar de plaats waar ze voor het eerst uitgingen, is het onmogelijk om niet te denken aan al onze eigen herinneringen die terug kunnen komen. Aan het eind van de dag, in de enorme kosmos van het bestaan die we niet helemaal begrijpen, willen we allemaal gewoon iemand om een veganistische burger mee te krijgen.
Beoordeling: EEN-
Entergalactische staat nu op Netflix.
