De prinsessenbruid is officieel 35 jaar oud. Laten we eens kijken naar enkele van de belangrijkste invloeden op fantasie en films van de afgelopen decennia.
Fantasie is een constant evoluerend genre. Wat het Westen betreft, begon het grotendeels als een verbreiding van de waarheid en werd aangenomen als gewoon een meer opwindend begrip van de natuurlijke fenomenen die mensen ervoeren, verder gaand naar basisverhalen van mythe zoals die van koning Arthur voordat het evolueerde naar wat het is vandaag. Er was echter een lange periode, direct na de opkomst van sciencefiction als zijn eigen volledig onafhankelijke genre, dat fantasie één ding was dat landen van eenhoorns, feeën en zwaarden niet kunnen verdragen: saai.
Gelukkig bleef dit niet zo. Veranderende media-attitudes leidden tot experimentele behandelingen van het genre. En 35 jaar geleden arriveerde de meest succesvolle en ontsteekt nog steeds fantheorieën. Van zijn komedie tot zijn meta-grappen tot zijn liefdevolle verzending van fantasie als geheel, The Princess Bride fantasie opnieuw gedefinieerd en staat tot op de dag van vandaag model voor fantasiefilms. Het is licht en zwaar, oprecht en hilarisch, met zowel subtiliteit als landschappelijk kauwend in zijn scènes. Het is een zeldzame film die veel meer wordt dan de som der delen, ook al zijn de delen op zichzelf briljant en dienen ze nog steeds als een fantasiestandaard. Door tussen de magie te kijken, begint men enkele van de tandwielen te zien die de geweldige machine van The Princess Bride maken zo spectaculair lopen.
De prinsessenbruid genoot van een perfecte cast met onvoorstelbare chemie
De perfecte boerenjongen grijns van Cary Elwes en het onaardse gestalte van Andre the Giant waren twee van de beste voorbeelden van casting, maar ze zijn niet de enige castleden die de film zijn ongeëvenaarde acteerwerk gunnen. Comedylegende Billy Crystal, bijvoorbeeld, sneert met zijn kenmerkende stem door elke scène waarin hij zich bevindt, en het scherpe contrast met de donkere en strenge scènes die eraan voorafgingen, brengt het publiek terug in de helderheid van fantasie. Wallace Shawn’s Vizzini is een achterbakse rat wiens maniakale missie contrasteert met zijn bijna cartoonachtige stem, en Mandy Patinkins bereik als zowel wraakzuchtige zwaardvechter als zachte dronkaard zorgt ervoor dat hij bijna met Elwes wedijvert om de leidende man.
Talloze geweldige acteurs maken geen geweldige film, maar perfecte chemie wel. Het zwaardgevecht van Elwes en Patinkin (dat nauwelijks een zwaardgevecht is, maar eerder een briljant uitgevoerd plotapparaat) draait om de persoonlijkheden van de twee acteurs en het magnetisme op het scherm. Andre the Giant’s massieve frame, langzame melodie en zachtheid passen perfect bij Robin Wright’s eigenzinnige, scherpe en lichte Buttercup. De persoonlijkheden zijn net zo goed in het spel als de plot, en het karaktergedreven karakter van het verhaal is zelfs vandaag de dag zeer atypisch voor fantasieverhalen.
Traditie en nieuwheid gaan prachtig samen in The Princess Bride
Eeuwenlang werden verhalen gemaakt om een kader te behouden dat ze in de echte wereld situeerde. Penny dreads en shilling shockers begonnen en eindigden met groepen mensen die rondzaten en verhalen vertelden, en heraldische romances zagen alwetende tovenaars de avonturen van ridders en monsters opschrijven. De prinsessenbruid doet dit door zijn verhaal in te lijsten als een verhaaltje voor het slapengaan. Veel van de westerse fantasie is op deze manier uitgevonden, met name Tolkiens Midden-aarde. De prinsessenbruid is niet bang om traditionele fantasie aan te boren, ook al gaat het in tegen trends en tradities. Wraak is een slechte zaak in fantasie, maar hier is het gewoon. Tovenaars zijn wijs en geduldig, maar Miracle Max is nauwelijks meer dan een luie charlatan.
De grootste omhelzing van traditie is het enorm gelukkige einde. Inigo Montoya’s wraak is verzadigd. Boterbloem is bevrijd. Westley krijgt het meisje. Het is cheesy en ouderwets, en de film weet het. Het is zelfbewust zonder zichzelf weg te cijferen. Het knipoogt naar het publiek en maakt zelfs van de kus een anticlimax, zodat het publiek kan beseffen dat ze, net als de kleinzoon, die gelukkige, perfecte beloning willen. En welke andere manier is er om een van de meest perfecte films ooit gemaakt te beëindigen?
