Martin Owen breekt het verdriet, de zombies en de jaren 80-vibes af die de kern vormen van zijn horror/komedie The Loneliest Boy in the World.
De bovennatuurlijke komedie De eenzaamste jongen ter wereld draait om Oliver (Max Harwood), een timide en teruggetrokken tiener wiens leven draait om zijn moeder. Wanneer ze echter op macabere wijze overlijdt, wordt Oliver korte tijd opgenomen in een instelling. Hij wordt alleen vrijgelaten om op zichzelf te wonen onder één voorwaarde: Oliver moet echte vrienden maken of het risico lopen weer opgesloten te worden
Wanhopig op zoek naar vriendschap komt Oliver met een oplossing: het lijk opgraven van Mitch (Hero Fiennes Tiffin), een jonge man die ook onder bizarre omstandigheden stierf. Al snel breidt Oliver zijn ondode gezin uit met Susanne (Susan Wokoma), Frank (Ben Miller) en Mel (Zenobia Williams). Deze zombies zijn niet de standaard hersenkrakende variant. Samen leren ze Oliver levenslessen en helpen ze hem over zijn verdriet heen te komen en verder te gaan – op hun eigen speciale manier. Regisseur Martin Owen sprak onlangs met Moment Of Game over The Eenzaamste jongen ter wereld’s eigenzinnige personages, het vastleggen van een jaren 80-sfeer, het kleurenpalet van de film en, natuurlijk, zombies.
Moment Of Game: Films zoals deze die comedy- en horrorgenres combineren, kunnen moeilijk te verkopen zijn. Wat over het script sprak je echt aan?
Martin Owen: Alles uit de jaren 80 waar ik van hou, om te beginnen. Toen ik het las, dacht ik: “Dit is zo nauwkeurig voor de jaren ’80.” Dingen waar ik misschien voor had geschreven en die ik probeerde te voelen in de jaren 80, dacht ik, “Oh man. Dit is zoveel beter dan wat ik heb geprobeerd te doen.” Toen realiseerde ik me dat de film in de jaren ’80 is geschreven, daarom heeft het zo’n authentiek gevoel van die tijd.
Waren er bepaalde horrorfilms uit de jaren ’80 die je inspireerden of beïnvloedden?
Ik heb een breed spectrum aan jaren 80-dingen. Ik kijk veel horror uit de jaren 80, zoals Friday the 13th en Halloween. Nachtmerrie in Elm straat is een van mijn favorieten. De films hebben een element van terreur, maar er is ook een echt element van plezier. Het is niet eenvoudig om te doen, eigenlijk. Dan, in de jaren 80, hou ik van veel familiedingen. Goonies. Terug naar de toekomst. Het is een duidelijk huwelijk tussen de twee soorten films die ik leuk vind.
Eenzaamste jongen heeft deze Tim Burton-achtige sfeer. Hoe ben je met de stof omgegaan? Wat voor soort esthetiek of sfeer wilde je bereiken?
Ik wilde het script recht doen. Ik wilde dat het authentiek zou aanvoelen. Het is dit horrorsprookje, denk ik. Een van de belangrijkste dingen was het huis van Oliver. Het is zijn veilige plek. Het is duidelijk rustiger. Er is veel roze. Ik hou gewoon van de kleur roze. Ik had vroeger een roze top aan. Het was roze en ik heb het veranderd. Ik had zoiets van, “Ik kan geen roze topje dragen.” Het idee was om deze verheven, fantasie-esthetiek in zijn huis te hebben, om zo te zeggen… dat overal consistent te houden, en Oliver stapte de echte wereld binnen . Voor mij was het gewoon belangrijk om het script recht te doen aan iets dat al zo lang begraven was.
De kleuren springen er echt uit. Het is erg levendig.
Håvard Helle — die mijn cameraman is en we werken nu een paar jaar samen — we houden allebei van kleur. Dit voelde gewoon [like] een terugkeer naar een natuurlijk soort films, looks en stijlen waar ik van nature naar toe neig.
Zombies zijn niets nieuws voor tv of film. Wat voor soort gesprekken had je over hoe je de wandelende doden tot leven zou brengen?
Vanuit mijn perspectief behandelde het de zombies alsof ze geen zombies waren, dus het waren deze normale personages in een sitcom, deze familie zijn en deze kinderen proberen te helpen. Aan de prothetische kant was het wat voor soort zombies en welke films het uiterlijk beïnvloedden. We hebben deze vier fasen van ontbinding ontwikkeld. Elk van de familie heeft vier verschillende instellingen, waar ze steeds gruwelijker worden.
En ze kijken naar Alf.
Dat was egoïstisch. Ik denk dat het oorspronkelijk familiebanden waren. Ik denk dat de film op een gegeven moment Family Dies heette. Ik kende familiebanden, maar in het VK was het niet zo bekend. Alfa werkte voor mij omdat het ging over iemand die een plek vond, dat soort vis-out-of-water. Het leek te resoneren met mij, met het verhaal, dus daarom ging ik naar de Alf hoek. Zoals ik al zei, egoïstisch, ik hou van Alf. Bij mijn moeder thuis heb ik de Alf . nog pluche spul.
Laten we het hebben over onze eenzaamste jongen. Wat voelde waar aan de hachelijke situatie van Oliver en zijn ontwikkeling met deze zombies?
Het belangrijkste voor mij was Max Harwood, die Oliver speelt. Ik ben dol op Max. Ik denk dat hij een fenomenaal talent is, en hij geeft er echt om. Hij doet zijn best en is gewoon de aardigste man. Ik heb veel tijd voor hem als mens. Hij en ik hebben veel tijd besteed aan het praten over Oliver’s hele reis en hoe we dit aanpakken. Toen belde Max me, en hij zei: ‘Weet je wat het is? We hebben het over al deze ingewikkelde nuances van wie Oliver zal zijn, zijn reis en de invloeden. Het is een verhaal over verdriet. Het is een verhaal over een jong kind dat rouwt om het verlies van zijn moeder.” Ja, we hebben het op een fantastische manier getekend, maar het is heel herkenbaar.
De hele tijd probeerden we deze absurde wereld met deze absurde personages op een heel normale manier te benaderen… zoals je het vertelt als het een coming-of-age-drama was dat zich in de moderne tijd afspeelt, over een kind met een gezin. Het is herkenbaar. Ik denk dat het iets is [that] raakt ons allemaal op een bepaald moment in ons leven. Het is iets dat ons diep en diep raakt. We hebben die echte emotie waar iedereen doorheen gaat, en iedereen komt ermee op een andere plek terecht. Dat was voor mij de kern van deze film en van Max’ optreden.
Hoe zit het met het werken met held Fiennes Tiffin en het ontwikkelen van zijn zombiekarakter, Mitch?
Hero is de moeilijkste persoon ter wereld om mee samen te werken. Nee, Hero is geweldig. Het briljante aan Hero was dat hij iemand is waar ik oprecht in geloof als acteur, en ik beschouw hem als een vriend. Hij is een echt talent. Mensen hebben nog maar de oppervlakte bekrast van wat hij kan, zijn bereik en zijn bekwaamheid. Ik denk echt dat hij alles kan. Het feit dat hij eigenlijk de komische schtick in de film is… daar hou ik gewoon van. Hij ging all-in. Elke dag kwam hij opdagen en zei: ‘Ik ga dit doen. Dat ga ik doen.” Dat vond ik geweldig. De energie die hij bracht is alles. Het was duidelijk dat hij het naar zijn zin had. De vriendschap tussen Mitch en Oliver is een van mijn favoriete dingen in de hele film.
Je noemde eenzaamste jongen een sprookje, maar het is ook een commentaar. Wat hoop je dat het publiek meeneemt van deze film?
Deze film gaat over iemand die met verdriet te maken heeft en hoe dat je kan beïnvloeden. We realiseren ons niet altijd dat iemand met verdriet te maken heeft. In ons hele leven hebben we op een gegeven moment mensen geoordeeld zonder noodzakelijkerwijs het hele verhaal te kennen. Maar wat ze doormaken en ervaren is waarschijnlijk niet anders dan wat we hebben meegemaakt op ons slechtste moment. Het is gewoon dat — dat wegnemen [people should] wees lief voor mensen. Je weet niet wat er achter gesloten deuren gebeurt.
De eenzaamste jongen ter wereld gaat op 18 oktober digitaal in première.
