Vreemd zijn is goed, je hoeft het niet te verbergen.
Uitgebracht in 2000, Kom maar op hielp een generatie lang tienerfilms definiëren, waardoor een legioen middelbare scholieren zich aanmeldden voor hun eigen cheerleadingteams. De film vertelt een klassiek underdogverhaal waarin een toegewijd cheerleadingteam hard werkt totdat ze worden beloond met het kampioenschap en daarbij hun gemene rivalen verslaat. Daarnaast verspreidde het tienerdrama zich over Bring It On veranderde het in een centraal onderdeel van slaapfeestjes in de vroege jaren 2000. Het is niet moeilijk om de blijvende aantrekkingskracht van Bring It On te begrijpen omdat we allemaal wel eens een feelgoodverhaal nodig hebben. De franchise werd in de loop der jaren echter zo oud dat hij verdwaalde in de direct-to-video woestenij.
De erbarmelijke toestand van de franchise maakt het concept van Kom maar op: Cheer or Die zo aanlokkelijk. Door de focus te verleggen van tienerdrama naar horror, kan de franchise eindelijk iets nieuws voor fans brengen. Daarbovenop komt het rare voorstel om een horrorfilm te maken die zich nog steeds thuis voelt in de Bring It On universum is nieuwsgierig genoeg om nieuwsgierigheid op te wekken, zelfs bij mensen die de franchise in de eerste plaats negeerden. Helaas, ondanks een paar geïnspireerde creatieve keuzes, Cheer or Die brokkelt af onder het gewicht van zijn PG-13-classificatie, terwijl hij ook de campy-aard van zijn verhaal niet omarmt. Er zit een leuke horrorfilm verstopt in Cheer or Diemaar tegen het einde van de 90 minuten durende runtime, de verrassende Bring It On vervolg voelt gewoon als een enorme gemiste kans.
Krediet waar krediet verschuldigd is, Cheer or Die opent sterk, met een goed gechoreografeerde cheerleading presentatie die zijn plaats in de Bring It On kerft franchise, gevolgd door een moord die onderstreept dat dit een horrorfilm is. Voor de eerste act, Cheer or Die lijkt zich ook bewust van hoe absurd het verhaal eigenlijk is en laat de cast plezier hebben met het spelen van eendimensionale personages die voor de hand liggende parodieën zijn op stereotypen van de middelbare school. Ten slotte zijn de eerste paar keer dat de gemaskerde moordenaarsaanvallen overlopen van originaliteit. Ja, er zijn unieke moorden in Cheer or Die, zelfs voor slasher-veteranen. En ze zouden er allemaal geweldig uitzien als de PG-13-rating de film niet zou afzwakken.
Hoewel de PG-13-classificatie Cheer or Die toestaat om het primaire publiek van de franchise, tieners, te targeten, verbreekt het gebrek aan bloed vaak de onderdompeling. De film suggereert dat er een aantal gruwelijke sterfgevallen plaatsvinden in een verlaten school – een nieuw scenario dat de gemaskerde moordenaar nieuwe tools geeft om mee te spelen. Desalniettemin, aangezien de lichamen niet al te veel tekenen van geweld kunnen vertonen en de belangrijkste momenten van elke moord buiten het kader plaatsvinden, kunnen we niet anders dan het gevoel hebben dat Cheer or Die verbergt het beste dat het te bieden heeft. Een film heeft geen gore nodig om leuk of eng te zijn. Toch is een slasher zonder expliciete moorden of hoge emotionele inzetten gedoemd te verdwijnen in een overvolle markt. Dit brengt ons bij het volgende grote probleem van Cheer or Die: het is onmogelijk om voor de cast te zorgen.
Terwijl juichen of sterven presenteert zijn team van cheerleaders als gemakkelijke doelwitten voor een gestoorde moordenaar, de film kan nog steeds samengaan als casual plezier. Er is gewoon geen manier om een groep cheerleaders serieus te nemen die hun gymnastiekvaardigheden gebruiken om een gemaskerde moordenaar te ontwijken, en als Cheer or Die bleef focussen op de komedie van de situatie, de Bring It On vervolg zou leuk kunnen zijn. Maar helaas, er komt een punt waarop alle kaarten op tafel liggen en de film verandert van toon om een zogenaamd gespannen kat-en-muisspel te worden waar trauma’s uit het verleden naar boven komen en de hoofdpersonen hun angsten onder ogen moeten zien om de tragedie te overwinnen. De poging om de boot naar een of andere dramatische koers te sturen, komt te laat, en wat nog erger is, is dat het een prima komisch plot omverwerpt. Juich of sterf wil nog steeds een behoorlijk deel van tienerdrama hebben, maar het schoenlepelt de karaktergroei in een film die gewoon te dwaas is. Dat had een kracht kunnen zijn, maar het wordt een zwakte voor een gebrek aan toewijding aan de grap.
Juich of sterf verdient op zijn minst de lof voor het proberen van iets nieuws met een bijna dode franchise, vooral wanneer het voorstelt om zoveel af te wijken van de vorige films. Helaas, voor een horrorversie van Bring It On om te werken, zou het moeten accepteren dat campiness een krachtig hulpmiddel is in plaats van te proberen het halverwege het verhaal te verbergen. Zoals het is, Cheer or Die is gewoon niet grappig, eng of ontroerend genoeg. Laten we hopen dat ze dit intrigerende experiment in de toekomst opnieuw proberen, maar deze keer met de nadruk op de duistere komedie Cheer or Die had kunnen zijn.
Beoordeling: D
SYFY premières Bring It On: Cheer or Die op 8 oktober om 21.00 uur ET/PT.
