De nieuwste serie van Mike Flanagan is misschien wel zijn meest emotionele uitje tot nu toe.
Mike Flanagan heeft zichzelf gecementeerd als mogelijk een van de beste horrorauteurs die vandaag de dag werken. Zijn originele horrorfilms zoals Oculus en Stil steeg boven alleen stereotiepe jump-scares uit, en zijn aanpassing van Gerards spel nam een Stephen King boek dat volgens velen onverfilmbaar was en een van de engste horrorfilms van de 21e eeuw maakte. Zelfs Flanagan’s onderneming in franchisefilms met de prequel Ouija: Oorsprong van het Kwaad en De glans vervolg Dokter Slaap bewees dat hij een meester in het genre was. Het zijn zijn televisieprojecten zoals The Haunting of Hill House en die van vorig jaar Middernachtmis dat zijn misschien wel zijn kroon op het werk. Hill House was Flanagan’s verkenning van de stadia van rouw, en de follow-up, Het achtervolgen van Bly Manor, verdiepte zich in thema’s van liefde; ondertussen, middernachtmis Flanagan worstelde met religie, puttend uit zijn eigen opvoeding in de katholieke kerk. Flanagan’s nieuwste serie, De Middernachtclubis misschien wel zijn meest emotionele uitje tot nu toe, terwijl hij jongleert met de thema’s rond niet alleen de kunst van het vertellen, maar ook het levenseinde en de zeer menselijke angst voor wat daarna komt.
Gebaseerd op de YA-roman met dezelfde naam geschreven door Christopher PikeDe Middernachtclub speelt zich af in de jaren 90 en begint met Ilonka (Iman Benson), een topklasse middelbare school die op weg is om in de herfst naar Stanford University te gaan. In een wrede draai van geloof wordt Ilonka gediagnosticeerd met schildklierkanker, waardoor ze haar plannen voor een Ivy League-opleiding in de wacht moet zetten, en wanneer haar kanker terminaal wordt verklaard, besluit ze in Brightcliffe te blijven, een hospice voor tieners gerund door Dr. Georgina Stanton (Heather Langenkamp). Daar ontmoet Ilonka de andere patiënten, Natsuki (Aya Furukawa), Spencer (Chris Sumpter), Kevin (Igby Rigney), Cheri (Adia), Amesh (Sauriyan Sapkota), Sandra (Annarah Cymone), en Anya (Ruth Codd), elk met hun eigen specifieke diagnose en onzekerheden. Terwijl ze ’s nachts door de gangen sluipt, vindt Ilonka de andere patiënten in de bibliotheek die spookverhalen vertellen en zichzelf de Midnight Club noemen. Nadat Ilonka het vertrouwen van de anderen heeft gewonnen, realiseren we ons dat de verhalen die worden verteld niet helemaal fictie zijn, waarbij elk verhaal is gebaseerd op het eigen leven en de strijd van de tieners.
Op het eerste gezicht zien sommigen misschien The Midnight Club als een meer volwassen en scherpere versie van Ben je bang in het donker vanwege de nachtelijke setting, de verhalen die putten uit het eigen leven van de vertellers en de jonge hoofdrolspelers – maar daar houden de overeenkomsten op. Zelfs als de personages in het centrum van Midnight Club jonger zijn dan de hoofdrolspelers van veel van Flanagans andere werken, is de serie niet minder volwassen. Wanneer we in de eerste aflevering voor het eerst kennis maken met de titulaire groep, is Natsuki bezig met het vertellen van een verhaal, maar eindigt hij met Spencer in discussie over jump-scares, waarbij Spencer klaagt dat geschrokken niet hetzelfde betekent als bang. Het is door deze personages en op deze momenten dat Flanagan het publiek openstelt over hoe hij zijn verhalen maakt, en fans van zijn eerdere werken zullen dit commentaar kunnen oppikken.
Flanagan en co-showrunner Leah Fong blijken de perfecte stemmen te zijn voor dit soort series. Terwijl de bovennatuurlijke krachten een bedreiging vormen in The Midnight Club, het zijn de ziektes die elke tiener lijdt en de bagage die ze elk dragen die niet alleen het grootste gevoel van gevaar vormen, maar ook het publiek betrokken houden. In een tijd waarin veel YA-eigendommen de echte ziekte romantiseren, is The Midnight Club verzaakt dat. Ja, er zijn momenten van romantiek, maar je voelt de connectie tussen deze personages, en het is nooit onnatuurlijk. Daarom zijn de emotionele beats van de show zo effectief. Flanagan en Fong onderzoeken thema’s als seksualiteit, psychische aandoeningen en verdriet met de delicatesse die ze nodig hebben. Er zijn genoeg momenten geweest waarop andere films en shows hebben geprobeerd deze onderwerpen aan te pakken, maar zich uiteindelijk manipulatief en onoprecht voelden; dat is hier niet het geval.
De zeer menselijke angst voor het onbekende en wat er na de dood komt, is een ander belangrijk thema dat door The Midnight Club loopt. Bij het bespreken van het concept van het hiernamaals kan het gemakkelijk zijn om prediker in beide richtingen te voelen, maar net zoals hij deed met Midnight Mass, Flanagan is een van de meest bekwame schrijvers die er zijn in het bespreken van geloof. Het is nooit prekerig en zal het publiek ook niet vervreemden, schrijft Flanagan op een manier dat deze concepten nooit alleen maar zwart-wit zijn. Het is introspectief, krachtig en blijft je lang na de finale bij.
De hele cast van The Midnight Club maakt indrukwekkend werk, maar het is de verwoestende wending van Ruth Codd als Anya die de grootste indruk achterlaat. Wanneer we Anya voor het eerst ontmoeten, portretteert Codd haar als gesloten en snarky, een tienermeisje met de mond van een zeeman, natuurlijk is er meer voor haar dan op het eerste gezicht lijkt. Naarmate de serie vordert, beginnen we meer over Anya te leren en haar echt te begrijpen, en Codd doet het prachtig. Als Ilonka levert Iman Benson uitzonderlijk werk af, ze is perfect in een rol die, net als de serie zelf, meer is dan op het eerste gezicht lijkt. Zelfs op Ilonka’s zwakste momenten brengt Benson zoveel menselijkheid in de rol dat het onmogelijk is om niet voor haar te voelen. Sandra, de meest religieuze van de tieners, is nooit maf of eentonig; Annarah Cymone speelt haar personage met begrip en zorg, en haar scènes met Chris Sumpter’s Spencer zijn enkele van de serie op zijn krachtigst.
In tegenstelling tot andere series van Flanagan, The Midnight Club is niet zo open en gesloten in zijn verhaal, en met de concepten die hier spelen, was het misschien een beetje effectiever en over het algemeen bevredigender geweest als het completer aanvoelde. Er zijn enkele richtingen die een tweede aflevering zou kunnen gaan, maar het zou alleen zo ver kunnen gaan – hoewel als iemand het kan doen, het Flanagan en Fong zijn.
De Middernachtclub is nog een andere krachtige en uitstekende serie van Mike Flanagan en Netflix waarmee de auteur zowel bekend als nieuw gebied verkent, en oude fans zullen zeker blij zijn met het eindresultaat.
Beoordeling: EEN-
Alle 10 afleveringen van The Midnight Club zijn nu beschikbaar om te streamen op Netflix.
