Geluk is subjectief.
De veelgeprezen roman uit 2015 Gelukkigste meisje ter wereld door Jessica Knoll was een bestseller. Het verhaal volgt Ani die alles voor haar lijkt te hebben. Ze heeft een geweldige baan in New York, een rijke en knappe verloofde, en leidt het leven waar ze altijd van heeft gedroomd. Maar ze heeft een duister verleden. En het verleden omvat niet alleen een brute aanranding, maar ook een tragische schietpartij op een school op haar voormalige prep school. Haar perfecte leven staat op het spel wanneer er een nieuwe documentaire wordt gemaakt over de gebeurtenissen rond de schietpartij, waardoor Ani haar gewelddadige verleden moet confronteren om verder te kunnen gaan met haar mooie toekomst.
De verfilming werd in februari 2021 aangekondigd met: Mila Kunis bevestigd om Ani en Knoll uit te beelden om het scenario te schrijven. De film werd uitgebracht in oktober 2022 en Kunis heeft lof gekregen voor haar optreden, ook al heeft de film zelf gemengde recensies gekregen. Het verhaal bevat een aantal zeer moeilijke onderwerpen die de lezer/filmkijker ongemakkelijk zouden moeten maken, maar er zijn enkele grote verschillen tussen de film en de roman. Het is normaal om veranderingen te verwachten bij de overgang van de pagina naar het scherm, en aangezien Knoll het scenario schreef, had ze duidelijk creatieve controle over deze veranderingen. Hier zijn er echter vier die het vermelden waard zijn.
De relatie tussen meneer Larson en Tifani
Ani’s relatie met haar leraar, Mr. Larson (Scoot McNairy) werd erg gebagatelliseerd in de filmversie. In het boek vertrouwde Tiffani (Ani’s volledige naam) Mr. Larson meer dan enig volwassen figuur in haar leven. Haar leven voorafgaand aan de prep school wordt in het boek iets meer onderzocht, maar in beide versies wordt aangegeven dat zij en haar ouders een moeilijke relatie hadden. Als Tiffani op brute wijze seksueel wordt misbruikt door haar klasgenoten, wendt ze zich tot meneer Larson omdat ze dit niet met haar ouders wil bespreken. Als de twee elkaar vele jaren later tegenkomen, krijgen ze een band over hun deelname aan de documentaire en is hun wederzijdse aantrekkingskracht voelbaar, een aantrekkingskracht die er misschien altijd al is geweest.
In de film is Mr. Larson nog steeds de persoon tot wie Tiffani zich wendt, maar het gaat niet verder dan hem te helpen haar dit aan de administratie te melden. Hij wordt daarom ontslagen en haar moeder (Connie Britton) is woedend dat ze hen in verlegenheid kan brengen. Als Ani en Mr. Larson elkaar vele jaren later tijdens het diner tegenkomen, lijkt het erop dat hun hereniging daar eindigt. Het is een kleine, maar belangrijke verhaallijn om weg te laten, want het is duidelijk dat de jonge Tiffani dringend steun nodig had en Mr. Larson zorgde daarvoor. In het boek grenst hun relatie aan ongepast als ze jong is, maar als ze ouder is, wordt ze gedwongen zich af te vragen of haar aantrekkingskracht tot hem eeuwige dankbaarheid of werkelijke chemie is.
De documentaire en decaan
In het boek is het feit dat er een documentaire wordt gemaakt een katalysator voor veel wat er gebeurt. Het dwingt Ani terug te denken aan de traumatische gebeurtenissen, herenigt haar met Mr. Larson, en het brengt ook enkele grimmige problemen in haar relatie aan het licht die ze zich misschien niet eerder realiseerde. In de film is de documentaire de rode draad. De documentairemaker, Aaron (Dalmar Abuzeid), heeft een behoorlijk grote ondersteunende rol en stelt herhaaldelijk Ani vragen die ze niet lijkt te beantwoorden. Ook is het in het boek nogal een verrassing om te ontdekken dat Dean (Alex Barone) leeft niet alleen, maar hij is rolstoelgebonden en wil met haar praten over wat er is gebeurd. In de film is ze zich er terdege van bewust dat Dean erbij betrokken is, aangezien hij de gebeurtenissen heeft overgenomen en carrière heeft gemaakt door erover te praten en aan te dringen op wapenveiligheidswetten. Dean is ook naar buiten gekomen met verklaringen dat hij gelooft dat Ani met de schutter had kunnen samenzweren, in een poging haar tot een gesprek te provoceren. Aaron wil hun gesprek en Dean’s beloofde verontschuldiging filmen, maar Ani gaat daar niet mee akkoord. De film concentreert zich veel meer op Dean en de documentaire in de film in plaats van zich te concentreren op Ani’s reis naar haar beslissing om de film te maken en Dean te ontmoeten.
De schutter
Het karakter van Arthur wordt op twee heel verschillende manieren gepresenteerd. In het boek is Arthur een van de eerste vrienden die Tiffani maakt op haar nieuwe school. Hij is een vreemde eend in de bijt, bijna een stereotype trope van een verschoppeling. Terwijl Tiffani betere vrienden wordt met de populaire kinderen, blijven Arthur en zijn vriend Ben een beetje achter. Echter, na de aanval rent ze naar hen toe, wetende dat ze ook al die jongens verachten. Voor de grap praat ze met hen over hoe leuk het zou zijn om ze de consequenties te zien betalen, zelfs als ze dat nooit zullen doen.
In de film, Arthur (Thomas Barbusca) is niet een van de populaire kinderen, maar hij leest ook niet als een verschoppeling. Hij leest als meer een Indie-kind dat iedereen best grappig vindt. Hij lijkt gewoon een verloren ziel, maar zonder kwade bedoelingen. Zijn gewelddadige spil met Ben (David Webster) veranderen van tieners die stoom afblazen en zeuren over het populaire publiek in brute aanvallers is erg abrupt. Maar misschien is dat nog enger. Ook laat de film het achterwege wanneer Ani voor de grap (?) bijdraagt aan alle mensen die ze graag zou zien dat er slechte dingen met hen gebeuren. Misschien vertelde Dean niet de hele waarheid, maar zijn verhaal was ook niet bepaald een leugen. In beide versies lijken de aanvallers met haar samen te werken totdat ze ze uiteindelijk neerhaalt midden in de schietpartij. Is ze een held of gebruikte ze ze als pionnen? Zowel het boek als de film laten dat aan het publiek over om te beslissen.
Het einde
Het einde van de film en het boek hebben betrekking op Ani’s confrontatie met Dean en haar aanstaande huwelijk met Luke (Finn Wittrock). In de film krijgt Ani eindelijk haar moment met Dean en is ze in staat hem ertoe te brengen de verkrachting toe te geven en dat hij wist dat zij niet verantwoordelijk was voor de schietpartij. Ze neemt het op en besluit op haar beurt een veelbetekenend stuk te schrijven voor de New York Times, waarin ze Dean’s fraude aan het licht brengt. Ze wordt een ander gezicht van de groeiende beweging van overlevenden van seksueel geweld. Luke kan de publiciteit niet aan, en ze kan het niet aan dat hij niet in staat is haar hele zelf en de twee kanten te accepteren. Toegegeven, de tijden zijn een beetje veranderd sinds het boek voor het eerst werd geschreven en Knoll gebruikte het actuele onderwerp om een meer actueel (en mogelijk bevredigender) einde aan het verhaal te brengen.
In het boek krijgt ze wel de confrontatie met Dean en neemt ze het gesprek wel op, maar waarvoor ze dat gaat gebruiken is onduidelijk. Misschien moest ze het hem gewoon horen toegeven. Haar relatie eindigt wel, maar ze komt tot hetzelfde besef zonder het artikel. Dus uiteindelijk eindigen beide met het begin van een nieuw hoofdstuk, om zo te zeggen. In de film wordt ze geconfronteerd met zowel de steun van vrouwen in vergelijkbare situaties als de tegenstand van degenen die Dean steunen en denken dat het niet de moeite waard was dat zijn stem werd weggenomen in de strijd tegen wapenbeheersing. Hoe dan ook, beide eindes zijn geldig en beide zullen veel ongemakkelijke gesprekken uitlokken die moeten worden gevoerd.
