‘House of the Dragon’ biedt een genuanceerder perspectief op geweld dan zijn voorganger

Een van de meest opvallende momenten in het origineel Game of Thrones piloot, “Winter is Coming”, is een scène naar het begin waar Ned Stark (Sean bean) executeert een deserteur van de Nachtwacht in het bijzijn van zijn zonen. Terwijl ze de onthoofding observeren, ziet Jon Snow (Kit Harington) waarschuwt zijn jongere broer, Bran Stark (Isaac Hempstead Wright) om “niet weg te kijken”. Dit was misschien een niet al te subtiele waarschuwing voor kijkers; ze zouden geen gevoeligheid moeten hebben voor schermgeweld als ze geïnteresseerd zijn in het bekijken van de rest van de serie.

In de loop van de acht seizoenen heeft Game of Thrones kreeg routinematig kritiek vanwege zijn ongevoelige, vaak nonchalante manier om brutaliteit te tonen. Er zijn enkele gevallen waarin de misselijkmakende aard van het verhaal een moment van uiterste noodzaak opriep; de brute “Red Wedding” van Robb Stark (Richard Madden), de marteling van Jaime Lannister (Nikolaj Coster-Waldau), de castratie van Theon Greyjoy (Alfie Allen), en de onthoofding van Ned Stark zijn allemaal momenten van zwaartekracht die het verhaal vereist. De bereidheid van de show om dergelijke gewelddadige uitersten in bijna elke aflevering op te nemen (en vaak dergelijk geweld toe te passen op minder belangrijke personages) was het onderwerp van vurig debat.

Binnen zijn première, Huis van de Draak herinnert de kijker eraan dat voor zoveel dat anders is in Westeros, er veel hetzelfde is gebleven. We hebben nog een King of House Targaryen, een andere City Watch die toezicht houdt op de activiteiten in King’s Landing, een andere onstabiele situatie binnen het grotere continent, en een andere strijd om de Iron Throne die draait om de zaken van de bevoorrechte, hogere klasse. Toch biedt de eerste aflevering, “The Heirs of the Dragon”, een meer genuanceerde weergave van geweld, waaruit blijkt dat de schrijvers van de serie de klachten hebben gehoord die werden geuit tijdens de uitzending van Game of Thrones.

Het opruiende incident van de strijd van de show om de IJzeren Troon is de wrede plundering van King’s Landing door Daemon Targaryen (Matt Smith), de broer van koning Viserys I (Paddy Considine), en de commandant van de Stadswacht. Viserys heeft alleen een dochter gebaard, prinses Rhaenyra (Milly Alcock), waardoor Daemon de vermoedelijke erfgenaam van de IJzeren Troon blijft. Daemon laat echter snel zien dat hij misschien niet geschikt is om de Zeven Koninkrijken van Westeros te regeren op basis van de meedogenloze campagne tegen de misdaad die hij voert in het hart van King’s Landing. Daemon houdt een opruiende toespraak voor zijn fel loyale soldaten, bekend als Goldcloaks, binnen de City Watch. Hoewel ze schijnbaar beloofd hebben de hoofdstad veilig te houden, hebben de mannen van de City Watch geen enkel belang bij het bewaren van de vrede.

Game of Thronesen bij uitbreiding Huis van de Draak, is een inherent politieke tekst. Het is moeilijk om niet aan echte oproepen tot geweld te denken als je Daemon de City Watch hoort bevelen om de gemeenschap te plunderen in naam van de wet. Ze aanbidden hem met een sekteachtige obsessie, en het is duidelijk dat deze mannen hoe dan ook achter hun commandant zullen staan. De feitelijke volgorde waarin de City Watch de stad doorzoekt, is absoluut gruwelijk. Regisseur Miguel Sapochnik plaatst beelden van de Goudmantels die harteloos feestvieren naast de rauwe gruwel van het gewone volk. Focussen op sleutelfiguren die worden mishandeld, kan verontrustend zijn, maar het dient een belangrijk doel binnen het verhaal. Als dit de cultuur is die Daemon cultiveert als gewoon een veiligheidscommandant, dan kan hij ernstige schade aanrichten als de erfgenaam van de IJzeren Troon. Het zet niet alleen een wedstrijd op binnen de lijn van opvolging; het stelt Daemon in als de primaire antagonist van de serie.

Het is ook duidelijk wat de gevolgen van Daemon’s actie zijn voor The King’s Council. Terwijl de Council debatteert over de activiteiten van Daemon, toont elk lid zijn ware aard. Wie is bereid deze wreedheid te rechtvaardigen? We zien ook de scheidingslijn tussen het gewone volk en hun koning. Hoewel Viserys zich zorgen maakt over de gevolgen van de plundering, zijn zijn aarzelingen politiek. Viserys wil niet dat er chaos uitbreekt als hij buitenlandse bezoekers uitnodigt voor de viering van de geboorte van zijn kind. We zien de schaamteloze acceptatie van geweld door de koninklijke familie nog verder als een steunpilaar tijdens het steekspel dat ter ere van Daemon werd gehouden. De menigte die zich verzamelt juicht de ridders toe die duelleren en strijden om de gunst van prinses Rhaenyra. Terwijl deze duels beginnen als verkleinde steekspelen, zijn de ridders er snel bij om hun paarden te verlaten en in plaats daarvan met wapens naar elkaar te zwaaien. Het geschreeuw van de menigte verandert uiteindelijk van schok in goedkeuring; zolang ze er niet bij betrokken hoeven te raken, zijn ze bereid om dit soort wreedheid te vieren.

In een ander voorbeeld van briljante montage doorsnijdt Sapochnik beelden van de meest schokkende momenten van het steekspel met de miskraam en uiteindelijke dood van Viserys’ vrouw, koningin Aemma (Sian Brooke). Viserys ontvangt het hartverscheurende nieuws dat om het leven van zijn kind te redden, een medische procedure moet worden uitgevoerd die het leven van de koningin zal eisen; Aemma’s huiveringwekkende kreten gaan boven het gejuich van het publiek van het steekspel. Het is een onderzoek naar hoe spannend gevechten op afstand kunnen zijn, maar hoe angstaanjagend het kan zijn als dat geweld dichtbij huis toeslaat. Viserys is er kapot van in de nasleep; dit laat echter later House of the Dragon toe om te onderzoeken welke inherente privileges zijn heersende klasse heeft. Het is niet de plundering van zijn gemeenschap die Viserys ertoe brengt een nieuwe erfgenaam te benoemen, noch zijn het de bedrieglijke technieken van zijn broer tijdens het duel – het is een persoonlijke belediging. Ser Otto Hoogtoren (Rhys Ifans), de Hand van de Koning, deelt Viserys mee dat zijn broer een wrede grap maakte over de dood van zijn zoon en vrouw. De koning is boos en als gevolg daarvan kiest hij ervoor om de lijn van opvolging door te geven aan zijn dochter.

Game of Thrones werd onderzocht vanwege de complexe en vaak ongepaste afbeeldingen van vrouwen, zowel binnen als buiten de macht. Huis van de Draak geeft HBO de kans om zijn voorganger te verbeteren. Het is alleen door de wreedheid van mannen dat Rhaenyra het potentieel heeft om naar de IJzeren Troon te stijgen, gezien als een “redelijke, nuchtere” heerser. Huis van de Draak lijkt veel aan zijn hoofd te hebben, maar als “The Heirs of the Dragon” ergens het bewijs van is, is het dat de show misschien leert van de fouten uit het verleden van de franchise.