Ondanks dat ze groot waren in de jaren ’80, hebben moderne slasherfilms lang niet zoveel iconische schurken voortgebracht als Freddy, Jason of Michael Myers.
Horrorfilms hebben verschillende subgenres, maar een die vooral populair werd in de jaren 70 en 80 was die van de slasherfilm. In deze films waren gekke maniakken te zien die op bloed uit waren, waarbij de moorddadige cretins hun bloeddorst meestal bevredigden door tieners in stukken te hakken. Enkele van de grootste namen in dit genre zijn Freddy Krueger, Jason Vorhees en Michael Myers, maar daarnaast zijn er maar heel weinig moordenaars toegevoegd aan het slasher-pantheon.
In de afgelopen twee decennia hebben bijna geen nieuwe slashers hun weg naar de top van het genre gedood. Dit weerspiegelt de trends in horrorfilms, evenals een periode waarin de enige slasher-films die werden gemaakt, vernieuwde klassiekers waren. Hierdoor is de huidige generatie bioscoopbezoekers opgegroeid met dezelfde filmmaniakken als hun ouders.
Chucky en Ghostface waren enkele van de laatste ‘klassieke’ slasher-schurken
Zoals eerder vermeld, waren met name de jaren tachtig de hoogtijdagen van de slasher-film, met Jason, Freddy en Michael Myers die allemaal ledematen afhakten met roekeloze overgave. Aan het begin van de jaren ’90 begon het genre echter af te nemen, met droomkoning Freddy Krueger die van royalty naar hofnar veranderde. Van daaruit zou het genre volgen en meer komische moordenaars gaan gebruiken, zoals Leprechaun en Chucky die bijna subversief zijn in vergelijking met hun voorgangers. Gezien het feit dat de eerste twee films van de eerste in feite als bloederige kinderfilms aanvoelen, was het duidelijk dat slasher een grap was geworden.
Dingen zouden omdraaien met de meta-horrorfilm Scream, met zijn succes een korte heropleving van slasher-films. Het hielp dat de film en zijn schurk Ghostface werden gemaakt door Wes Craven, de geest die het publiek Freddy Krueger gaf. Veel van de films die daarna uitkwamen waren meer “eenmalig” van aard en resulteerden niet in de uitgestrekte lopende band van films zoals Halloween en vrijdag de 13e. Uitzonderingen zijn de Saw serie, die het publiek kennis liet maken met Jigsaw, een van de weinige nieuwe slasher-iconen. Zijn tijdgenoten waren The Creeper van de Jeepers Creepers films, evenals Victor Crawley, de schurk van de Hatchet serie. Met uitzondering van misschien wel Jigsaw, was echter geen van deze nieuwe gut-spillers zelfs maar half zo iconisch als Freddy of Jason. Dit is een deel van de reden waarom er geen nieuwe jongens of meiden rondrennen om tieners in het bos te doden, hoewel nostalgie ook een grote factor is.
Reboots en de evolutie van horror hebben de behoefte aan nieuwe slasher-schurken verstikt
Een probleem met het krijgen van nieuwe slasher-schurken is dat de oldtimers blijven terugkomen. Freddy, Michael, Jason en zelfs Chucky zijn de afgelopen twee decennia allemaal nogal wat verschenen, of het nu gaat om eindeloze remakes, reboots of volledige sequels van hun originele verhalen. Vanuit marketingperspectief is het logisch om te proberen te bankieren op een gevestigde franchise in plaats van iets helemaal opnieuw te creëren. Helaas had het remake-tijdperk meer missers dan hits, waardoor de klassieke moordenaars hun volledige potentieel in het nieuwe tijdperk niet konden bereiken.
Evenzo is er een verschuiving in de focus geweest met het horrorgenre, waarbij gevonden beeldmateriaal en op bezit gebaseerde verhalen centraal staan. In het geval van de eerste begon dit waarschijnlijk in de jaren ’90 met het succes van The Blair Witch Projecthoewel het echt van de grond kwam met de paranormale activiteit serie van de jaren 2000 en 2010. The Conjuring van James Wan films en het resulterende universum brachten dingen terug naar de reikwijdte van films als The Exorcist, waarbij demonen en soortgelijke entiteiten de bedreigingen van de dag zijn. In deze films waren echte schrik en terreur de belangrijkste prioriteit, waarbij het steeds groter wordende aantal doden van een ploeterende zombie met een hakmes blasé is geworden. Dit heeft alleen maar bijgedragen aan de stagnatie van het slasher-genre, waarbij sommigen het als uitgespeeld zagen. Omdat niemand bereid is het subgenre een kans te geven buiten de gevestigde namen, is het uiteindelijk logisch dat maar weinig duivels in moderne films hun verblijfplaats zo angstaanjagend hebben gemaakt als Crystal Lake of Elm Street.
