Het monster van de kast was duidelijk – maar het zou nog steeds een horrorfranchise kunnen starten

Een van de meest intrigerende aspecten van The Closet (van James Tynion IV, Gavin Fullerton, Chris O’Halloran en Tom Napolitano) was hoe het de verwachtingen van fans ondermijnde. Velen dachten dat een boeman de jonge Jamie achtervolgde, die ’s nachts uit zijn kast kwam om hem te martelen. Het leek een eenvoudig verhaal, dat voortborduurde op de overlevering over hoe de verbeelding van kinderen dingen ’s nachts tegen het lijf loopt, behalve wanneer blijkt dat monsters echt liggen op de loer.

De grote wending was echter dat het wezen helemaal geen griezel was – het was een manifestatie van Jamie’s trauma over de ruzie van zijn ouders. Toegegeven, het was teleurstellend voor lezers die meer schrik en gore verwachtten, maar gezien wat er in het verhaal gebeurde en de manier waarop de drie nummers eindigden, is er nog steeds ruimte voor een horrorfranchise om in kaart te brengen.

Het monster van de kast was te wijten aan ontrouw

Toegegeven, het was vrij duidelijk wat Jamie zag naarmate de fans meer te weten kwamen over Thom. Na verloop van tijd zouden ze erachter komen dat hij een affaire had met een jongere vrouw achter Maggie’s rug om, en herinneringen in een doos stoppen. Hij verstopte ze in Jamie’s kast, maar op een nacht betrapte Maggie hem en de spullen. Ze hadden die avond ruzie en bleven ruzie maken in wat voor Jamie een eeuwigheid leek naarmate de maanden verstreken.

Dat veroorzaakte verdriet bij de jongen, met zijn gedachten vast aan zijn vader die voorovergebogen in de kast rommelde. Hij zag eruit als een boeman in de schaduw, wat Jamie daarna steeds weer zag. Het was duidelijk dat zijn geest beschadigd was door de constante ruzie en al het harde geluid dat zijn leven tot een hel maakte. Daarom, toen ze naar Portland verhuisden, bleef hij het wezen zien om het verhaal te beëindigen — terwijl zijn onzekere ouders bleven vechten.

Nu is Tynion een meester in verhalen met meerdere nummers en lange verhalen, zoals te zien is, niet alleen met zijn DC-werk, maar ook in projecten die eigendom zijn van de maker, zoals Something is Killing the Children. Dus, omdat Jamie het wezen op de weg ziet toen ze bij een vriend thuis verbleven, zonder Maggie, is er een kans dat het monster bestaat en zich aan het kind hecht. Het kan zijn dat het een demon of geest is die hem volgt, dat beeld uit zijn geest haalt en het vervormt om een ​​vorm te vinden.

Het monster van de kast kan nog echt zijn

Jamie’s ervaringen kunnen verwijzen naar The exorcist en de toveren, gericht op kinderen (misschien zelfs in verschillende tijdperken buiten Jamie’s), maar op een rustigere, cerebrale manier. Dit zou een macabere goocheltruc zijn, waarbij het wezen Jamie’s geest eerst moet breken voordat hij volledig lichamelijk wordt of hem overneemt. Een soortgelijke boog van bezetenheid ontvouwde zich ironisch genoeg in Smile, met een trauma-verslaafde entiteit die een gebroken geest bezit en ervoor zorgt dat ze zelfmoord plegen. In die zin had Jamie’s kast de katalysator kunnen zijn – een beginpunt, waarbij de affaire het publiek voor de gek hield door te denken dat Jamie niet in groot gevaar verkeert.

Het leren van de waarheid zou zijn ouders dan meer in de franchise kunnen binden, zich realiserend dat het niet alleen gaat om het laten werken van hun huwelijk voor hun eigen gemoedsrust, maar om op dezelfde lijn te komen als ze hun zoon willen redden van de griezel die op hem jaagt. Hoe meer ze vechten, hoe dichter het bij een permanente greep op hem komt, wat zou spreken voor echtscheidingen, ouders die zich proberen te verzoenen en gezinnen die zich onherroepelijk kapot voelen. Uiteindelijk voegt dit wat meer nuance toe aan een toch al emotionele, maar dunne verhaal, waarbij Tynion ons er nogmaals aan herinnert hoe belangrijk deze bindende banden zijn voor de mentale en fysieke gezondheid van kinderen.