Nadat Fumiko romantisch is afgewezen door haar klasgenoot, wordt ze op een wervelwind van een reis gestuurd terwijl ze door haar stad vliegt, tuimelt en dartelt.
Fumiko’s bekentenis (Fumiko geen Kokuhaku) is een korte film van 2 minuten geregisseerd en geanimeerd door Hiroyasu “Tete” Ishida terwijl hij studeerde aan de Kyoto Seika University. De ONA werd geproduceerd met Adobe After Effects en in 2009 geüpload naar YouTube, waar het snel succes boekte. Fumiko’s Confession won later de Best Film Award op de Tokyo International Anime Fair in 2010 en ontving later dat jaar een Excellence Award op het 14e Japan Media Arts Festival.
De korte portretteert een jong meisje, Fumiko, die haar liefde voor haar klasgenoot Takashi bekent. Wanneer hij haar echter afwijst, breekt de hel los. Fumiko struikelt in een moment van frustratie over een oude damesmand. Ze gaat verder met het stijgen in de lucht, tuimelt en crasht in een overvloed aan verschillende objecten en omgevingen. Ondanks dat hij slechts 2 minuten lang is, voelt de short rijk aan karakter en legt hij het moment van liefdesverdriet nauwkeurig en duidelijk vast.
Fumiko’s bekentenis heeft een ongelooflijk tempo
Afgezien van de korte inleiding en het afsluitende hoofdstuk, Fumiko’s bekentenis is een non-stop achtbaanrit. Na Fumiko-trips begint ze met hoge snelheden door de lucht te vliegen, waarbij elk moment een scala aan interessante camerahoeken biedt. Van vogelperspectief tot close-up shots en zelfs een first-person perspectief, kijkers worden in de actie geduwd en ervaren de desoriëntatie, verwarring en angst die het personage doormaakt op een directer niveau.
Het gebruik van klassieke cartoonachtige muziek in de korte film verhoogt de spanning van elke scène en overdrijft de toch al gespannen bewegingen van de hoofdpersoon. Dit, vermengd met Fumiko’s hoge (en nogal irritante) geschreeuw, versterkt de belachelijkheid van haar situatie terwijl ze over honderden huizen in haar dorp vliegt. Het komische aspect van Fumiko’s Bekentenis is zeker aanwezig door de bewegingen en dialoog van het personage; het is echter Ishida’s gebruik van geluidseffecten dat dit element op de voorgrond plaatst. Trope-achtige geluiden, inclusief bonken, zwiepen en bonzen, bedekken elke voetstap en elk belangrijk incident. Ze zijn perfect getimed en gaan een lange weg in het toevoegen van humor aan het werk.
Fumiko’s bekentenis gebruikt beweging om het gevoel van afwijzing uit te drukken
Er zijn twee mogelijke interpretaties als het gaat om Fumiko’s Bekentenis. De eerste is dat dit meisje in een vreemd land woont waar ze in staat is om de echte natuurkunde te trotseren en alles wat in de korte film gebeurt, daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. De tweede interpretatie is er een waarin Fumiko’s paniekerige bewegingen gewoon een uitdrukking zijn van wat ze denkt nadat ze door Takashi is afgewezen. Door deze lezing is de korte film een weergave van de emoties die een persoon waarschijnlijk zal tegenkomen bij het doormaken van een liefdesverdriet.
Fumiko’s tijd in de lucht zou kunnen duiden op haar gevoel van losgekoppeld te zijn van haar lichaam bij het horen van het schokkende nieuws, terwijl haar plotselinge bewegingen langs de steile heuvels van haar dorp mogelijk zijn opgenomen om een zinkend gevoel te symboliseren dat vaak wordt gevoeld bij afwijzing. Uiteindelijk stort Fumiko’s wereld in wanneer ze zich realiseert dat haar dromen en ambities om samen te zijn met degene van wie ze houdt niet langer zullen uitkomen. Daardoor is haar perceptie van de werkelijkheid onsamenhangend geworden, waardoor ze niet meer in staat is om te gaan met de wereld om haar heen. In haar verhoogde staat zijn Fumiko’s acties en de omgeving om haar heen sterk overdreven geworden, een afspiegeling van de gedachten in haar eigen geest.
Terwijl Fumiko’s Bekentenis is een heel kort stukje animatie, het snelle tempo en de komisch gestileerde actie zullen de aandacht van de kijker vasthouden en ze waarschijnlijk doen wensen dat er net iets meer was. Hoewel Fumiko en Takashi zeer beperkte momenten van dialoog hebben, zijn het paar boeiende personages – net als de wereld om hen heen. Dit is zeker een indrukwekkende prestatie voor hoe weinig tijd een publiek met elk van hen doorbrengt en laat zien hoe kwaliteit altijd de kwantiteit kan overtroeven.
