Maak je misschien een beetje zorgen.
Het spreekt voor zich dat de wereld in rep en roer is Maak je geen zorgen schat, die in september in het hele land te zien was. De film werd vrijgegeven aan gemengde recensies, slechts 39% verdienen op Rotten Tomatoes, wat misschien kan worden toegeschreven aan de verschillende plotgaten in het verhaal, waardoor het moeilijk te volgen en te waarderen is als toeschouwer. Hoewel een zekere mate van opschorting van ongeloof nodig is bij het betreden van zo’n dystopische, psychologische thriller als Don’t Worry Darlingis er een mate van verantwoordelijkheid waaraan filmmakers moeten worden gehouden om een verhaal zinnig te maken.
Voor wie het misschien nog niet gezien heeft Olivia Wilde’s tweede regie-venture, Don’t Worry Darlingga voorzichtig te werk, maar hier is een korte samenvatting van het plot: Alice Chambers, gespeeld door Florence Pughleeft een schijnbaar perfect leven in een stad uit de jaren vijftig genaamd Victory, met haar dromerige echtgenoot Jack, gespeeld door Harry Styles, die een mysterieus werk doet. Op een dag begint Alice te beseffen dat niet alles is wat het lijkt in deze utopie, en, om een lang verhaal kort te maken, ze komt erachter dat Victory in feite een simulatie is waar Jack haar met geweld in betrad toen hun huwelijk in de problemen kwam. echte, 21e-eeuwse wereld. Wanneer Alice dit beseft en Jack opnieuw probeert haar te dwingen te blijven, vermoordt Alice hem en rent van de handhavers van Victory terug naar haar echte leven, waarbij ze aan de simulatie ontsnapt en de wereld opnieuw betreedt als een eigen weduwe.
Hallucinaties en lege eieren
Eerst moeten we bespreken wat het grootste deel van de film in beslag neemt: de hallucinaties van Alice. Wat is daar echt aan de hand? Veel van haar hallucinaties grenzen aan dodelijke en suïcidale gedragingen en situaties, maar waarom? Natuurlijk, de hallucinaties informeren haar dat er iets niet klopt, maar geen van deze hallucinaties leent zich bijzonder voor specifieke informatie dat Victory zelf onwettig is. Laten we bijvoorbeeld de scène nemen waarin Alice wordt verpletterd tussen het raam en de muur of de scène waarin Alice zichzelf bijna verstikt met Saran-wrap – wat suggereert in deze scènes: “Alice, je bent in een simulatie”?
Er is natuurlijk de beruchte scène met lege eieren, waar Alice ei na ei openbreekt en onthult dat er niets in een van hen zit. Dit suggereert dat haar realiteit scheef is, maar het suggereert een ander plotgat: hoe werkt eten en drinken tijdens het Victory Project? Worden de lichamen van mensen in de echte wereld gevoed of eten ze daadwerkelijk in Victory? Afgezien van de scène met lege eieren, ziet het publiek vaker wel dan niet echt voedsel dat wordt bereid en gegeten in Victory, zoals de rituele shots van koffie en beboterde toast die keer op keer terugkomen als Alice en Jack hun dagen in Victory beginnen. Als mensen eten in de simulatie die het Victory Project is, krijgen ze die voeding dan in het echte leven? Of is het een andere taak van de mannen als ze de simulatie elke dag verlaten om de lichamen van hun vrouwen te voeden die nog steeds mentaal worden verteerd in de simulatie? Wat dat betreft, hoe werkt naar de badkamer gaan? Het is zeker niet nodig om naar het toilet te gaan in de gesimuleerde wereld van Victory, maar voor hun lichaam in het echte leven, wat is daar de deal? Is er een kathetersituatie of iets dergelijks?
Nog een soortgelijke vraag: hoe werkt zwangerschap binnen het Victory Project? Jack zegt dat de kinderen niet echt zijn, maar Peg (Kate Berlant) is gedurende de hele film zwanger en Bunny (Olivia Wilde) heeft twee kinderen – iets klopt niet. Het is belangrijk om te onthouden dat alles in de simulatie een ontwerp is en zorgvuldig is gemaakt om zo realistisch mogelijk te zijn, dus komen de kinderen gewoon in de simulatie tot stand? Dat gezegd hebbende, het concept van zwangerschap tijdens de simulatie is nog steeds niet logisch. Zijn er verklaringen voor deze vragen, of meer waarschijnlijk, waren dit slechts onvoorziene gebeurtenissen die over het hoofd werden gezien?
Dat einde roept enkele geldige vragen op
Andere belangrijke plotgaten om te bespreken, draaien vooral om het einde van de film. Eerst en vooral is er de kwestie hoe Alice Jack vermoordt. Hoe kan Alice die Jack vermoordt in Victory ook Jack in het echte leven vermoorden, maar Alice kan niet worden gedood in Victory en alleen in het echte leven? In termen van leken, hoe komt het dat mannen wel kunnen worden gedood binnen het Victory Project, maar vrouwen niet? Misschien was dit een kwestie van ontbrekende duidelijkheid in de dialoog, maar Bunny’s woordkeuze in haar waarschuwingen aan Alice leek te suggereren dat alleen mannen kunnen worden gedood in Victory, wat ongeacht de dialectische bedoeling misleidend is voor het publiek.
In de laatste flashbacks van Don’t Worry Darling, wordt onthuld dat Jack Alice in het Victory Project heeft gedwongen, maar hoe? Er kan worden aangenomen dat hij fysiek misbruik van haar maakte, mogelijk in haar slaap, en haar dwong tot de uitgebreide uitrusting die in de film wordt afgebeeld. Dit houdt echter geen rekening met het leven dat Alice zou achterlaten als een drukke chirurg, met veel roots en collega’s die haar kennen en zouden merken dat ze op een dag opstond en verdween. Misschien dekte Jack die bases door namens haar contact op te nemen met haar werk en te zeggen dat ze gingen verhuizen, of dat Alice gewoon stopte, maar het lijkt onrealistisch dat niemand uit Alice’s leven naar haar zou zoeken.
En als Jack werkloos was voordat hij en Alice bij het Victory Project kwamen, wat is dan de taak die hij elke dag verlaat om de simulatie te gaan doen om zogenaamd de kosten te betalen om deel uit te maken van het Victory Project? Een mogelijk antwoord is dat Frank, gespeeld door Chris Pine, nam hem in dienst om het Victory Project te helpen faciliteren, dus misschien werkt hij voor het eigenlijke project zelf, wat de vreemde baanpromotie zou kunnen verklaren die in het midden van de film een gedwongen dansscène werd. Hoe dan ook, dit zijn punten die niet in de film aan de orde komen en die leden van het publiek op hun hoofd kunnen krabben.
Hoe werkt de simulatie?
Ten slotte moet het hele uitgangspunt van de film zelf in twijfel worden getrokken. Hoe bestaan de ervaringen van mensen binnen de simulatie die het Victory Project is, naast elkaar in dezelfde realiteit? Hoe krijgen Alice en Jack allebei het bewustzijn van het echte leven en delen ze een samenhangend gesprek in de simulatie? In tegenstelling tot virtual reality of VR, dat tegenwoordig het dichtst bij een dergelijke simulatie zou staan, lijkt het Victory Project bijna meer verwant aan een soort hypnose, waarbij Victory in de verbeelding van mensen bestaat in tegenstelling tot geprojecteerde realiteit. Wanneer Alice in Victory loopt, ligt ze eigenlijk in bed, wanneer Alice in Victory praat, maakt ze eigenlijk geen geluid, en zelfs wanneer Alice knippert in Victory, worden haar ogen opengewrikt in een apparaat dat nodig is om de simulatie te laten werken .
Hoe wordt de realiteit van de simulatie gedeeld met de deelnemers? Wat zijn bijvoorbeeld de willekeurige aardbevingen die in de hele film plaatsvinden? Dit wordt nooit echt aangepakt en roept opnieuw de vraag op hoe mensen dergelijke ervaringen kunnen delen binnen hun verschillende gesimuleerde realiteiten. Dit was een grote vergissing in de film, die zowat elke legitimiteit van het concept aantast.
Onnodig te zeggen, maak je geen zorgen schat heeft een paar ruwe plekjes. De film bevat interessante concepten die misschien, als ze anders waren uitgevoerd, buitengewoon effectief hadden kunnen zijn. Dat gezegd hebbende, moet de film worden geprezen voor zijn poging, en als er iets anders is, moet hij worden geprezen om zijn prachtige cinematografie, evenals zijn krachtpatser van een hoofdrolspeelster, Florence Pugh, die beide de film absoluut de moeite waard maken om te bekijken.
