Onze Esperança-wedstrijd was niet in ons voordeel. Halverwege het spel zat de Push-bot diep verankerd in het territorium van ons team. Ik schakelde over van Kiriko naar Moira om de genezing van mijn teamgenoten te stimuleren en onze DPS te helpen Symmetra en Junkrat uit te schakelen, en het tij begon te keren. Het ene teamgevecht na het andere bewoog in ons voordeel toen Symm, Ana en Mercy in mijn rechtermuisklik vielen.
Plots gingen we van een gat van 70 meter naar ons team aan de leiding met de bot naderende spawn. “Duw niet tegen de bot!” Ik vertelde het mijn teamgenoten terwijl de verlenging naderde. Wonder boven wonder hielden we de lijn vast en een verder hopeloze wedstrijd resulteerde in een zwaarbevochten en meer dan zweterige overwinning. Mijn three-stack en ik gingen in de rij staan voor nog een paar games, elk net zo intens als de vorige. Ik voelde de adrenaline door me heen stromen. Ik had Overwatch 2 niet gespeeld competitief in een paar maanden, en ik begon me te herinneren waarom ik het zo graag speelde.
Maar er ontbreekt nog iets in seizoen twee. Zeker, Overwatch 2 competitief spel is nog steeds een intense ervaring met hoge inzetten, waarbij elke wedstrijd telt om hogerop te komen. Maar die drive om beter te worden in het spel, mijn zeven overwinningen veilig te stellen en de beste ondersteuning te zijn die ik maar kan zijn, is gewoon weg. Ik heb de afgelopen weken geprobeerd te begrijpen waarom, en waarom Blizzard me gewoon niet kan laten terugkomen voor meer.
Alle sleur, niet meer klimmen
Ik was praktisch verslaafd aan Overwatch 2 toen seizoen één voor het eerst viel. Gedurende oktober en november heb ik bijna dagelijks comp-wedstrijden uitgeschakeld, wat resulteerde in maar liefst 316 gespeelde games, meestal als ondersteuning.
Toen seizoen twee rondrolde, daalde dat aantal dramatisch. Ik speelde in totaal ongeveer twee dozijn competitieve games, waar ik snel werd overweldigd door niet-overeenkomende teamgenoten, giftige bondgenoten en de stomste stoomrollen. Natuurlijk heb ik de gevechtspas nog steeds voltooid door snel te spelen, en ik heb wat tijd besteed aan het terloops oefenen van Kiriko, Ana, D.Va en Tracer. Maar mijn uren tijdens het eerste seizoen waren belachelijk. Ik ging van het omzeilen van de Cyberdemon-prestigetitel in de gevechtspas naar het grootste deel van mijn tijd aan het spelen van VALORANT in plaats daarvan.
Het is een beetje oneerlijk om Overwatch te vergelijken en VALORANT. VALORANT is een tegenaanval-achtige tactische shooter met heldenelementen, terwijl Overwatch sport snelle gevechten in arena-stijl. Het is het FPS-equivalent van League of Legends en Team Fort 2 samengevoegd. De spellen zijn tegenpolen.
Er is echter één gebied waar VALORANT slaagt terwijl Overwatch heeft geprobeerd en gefaald. Riot begrijpt die van VALORANT vaardigheidscurve is frustrerend maar lonend, en de niet-geclassificeerde en competitieve modi van het spel vinden manieren om de prestaties van individuele spelers te vieren. VALORANT competitief toont spelers hun rangschikkingsverandering tussen competitieve wedstrijden, en RR wordt (licht, maar merkbaar) beïnvloed door verwachte spelerprestaties versus aangetoonde vaardigheid, volgens VAL’s senior wedstrijdontwerper EvrMoar.
Kortom, als je het spel sneller verbetert dan VALORANT verwacht, zal de game je een schouderklopje geven met extra RR. En natuurlijk VAL beloont je expliciet met RR na elke overwinning, net als Overwatch 1’s SR-systeem.
RR is niet de enige manier waarop VALORANT geeft zijn spelers het gevoel dat hun in-game prestaties er echt toe doen. Het MVP-systeem na de wedstrijd rangschikt spelers op basis van hun algehele teamprestaties. Op het scorebord van de game kunnen spelers elkaar sorteren op basis van KDA, econ-implementatie en Spike-installaties / onschadelijk maken. Met Tracker.gg kunnen spelers zelfs headshot-percentages, duels tegen tegenstanders en algehele ronde-impact vergelijken en contrasteren via kills, assists, het overleven van een ronde en transacties.
VALORANT, met andere woorden, hakt zijn tanden in spelers door meer dan alleen gameplay. De game vergelijkt spelers rechtstreeks met elkaar, en Riot’s UX is gebouwd om zowel teamgenoten als tegenstanders aan te moedigen elkaar te overtreffen.
Blizzard heeft stappen in de tegenovergestelde richting genomen. In een Developer Update van game director Aaron Keller deze week legde Keller uit dat de MMR-aanpassing van spelers na de wedstrijd “niet wordt beïnvloed door je prestaties in elke wedstrijd (ongeacht je vaardigheidsniveau).” MMR is volledig gebaseerd op winst, aangezien de grootste angst van Blizzard is dat een te grote nadruk op prestaties zal afleiden van het pushen van de payload.
“We willen niet dat spelers gefocust zijn op andere dingen dan proberen zich te concentreren op de doelstellingen en de wedstrijd te winnen”, schreef Keller. “De meeste schade toebrengen of kills maken zal je team niet helpen als jouw acties hen niet helpen de lading te duwen of een controlepunt te veroveren. Ook kan het voor sommige helden, vooral degenen in de ondersteunende rol, een uitdaging zijn om te bepalen of de cijfers die ze produceren hun vaardigheid weerspiegelen.
Ik waardeer die van Overwatch stappen om in wezen faalangst te bestrijden. Maar Overwatch is een wedstrijd eerste-persoon schieter.
Dit zou niet als een verrassing moeten komen. Overwacht heeft grotendeels functies vermeden die spelers te zwaar met elkaar vergelijken. Voorafgaand aan Overwatch 2, liet de game spelers elkaars in-game statistieken niet zien, maar vertrouwde ze op een privé-medaillesysteem waarmee spelers hun prestaties vaag konden meten in vergelijking met teamgenoten en tegenstanders. Overwacht heeft ook geen robuust vergelijkingssysteem na de wedstrijd, maar laat spelers hun wedstrijdprestaties vergelijken en contrasteren met hun algehele gemiddelde van een bepaalde held. De enige manier waarop spelers hun in-game prestaties consequent kunnen vergelijken met die van andere spelers, is via Overbuff-gegevens.
Natuurlijk, het iconische Play of the Game-segment blijft een Overwatch nietje, maar POTG kiest uit een breed assortiment van mogelijke spelen op basis van kills, ultieme shutdowns en indrukwekkende sluipvaardigheden. Dit resulteert in een relatief inconsistent MVP-proces, waarbij sommige POTG’s een speler op het hoogtepunt van hun prestaties laten zien, en andere een DPS of tank in verlegenheid brengen door hun D.Va-bom of Genji-multikill met slordige uitvoering te laten zien. Wat dat betreft is er weinig veranderd over zeven jaar.
Ik waardeer die van Overwatch stappen om in wezen faalangst te bestrijden. Maar Overwatch is een wedstrijd eerste-persoon schieter. Het doel van het spel, vooral in de competitieve spelmodus, is om je prestaties te vergelijken met die van andere spelers en te trainen om boven hen uit te stijgen. Naast een langdradig systeem voor het bijwerken van ranglijsten dat al dan niet resulteert in eindeloze stoomrollen, hoe werkt Overwatch enige fatsoenlijke gegevens verstrekken over de verbetering van spelers? Hoe beheers je een held optimaal?
Kijk eens naar Overwatch 2 scorebord na de wedstrijd. Spelers kunnen gegevens vergelijken over eliminaties, genezingen en inkomende schade die is beperkt als ze ervoor kiezen om op tab te drukken. Maar die van Overwatch 1 stemkaarten ontbreken nog in het spel:
Ter vergelijking: VALORANT maakt het super duidelijk wie de overwinning van hun team veiligstelt:
Riot heeft gewoon veel meer infrastructuur gebouwd om de impact en prestaties van de speler te laten zien. En omdat de game voor zijn MVP-systeem afhankelijk is van de gemiddelde gevechtsscore, hoef je ook geen Duelist te zijn om een hoge plek op het scorebord te behalen.
Dat wil niet beweren dat VALORANT is een superieur spel voor Overwatch. Echter, VALORANT heeft ontdekt hoe de investering van spelers kan worden behouden door gedetailleerde verbeteringen, terwijl Overwatch vertrouwt op een frustrerende en ondermaatse competitieve rangklim om hetzelfde te bieden. De gevechtspas is te oppervlakkig, competitieve wedstrijden zijn te inconsistent en te gevoelig voor stoomrollen, en de laddergrind in zijn huidige staat is ondoorzichtig en onduidelijk. Geen wonder waarom Overwatch fans voelen zich gedesillusioneerd door de game in zijn huidige staat – de competitieve modus is gewoon niet competitief genoeg.
Zou Blizzard competitief kunnen worden met seizoen drie?
Overwacht blijft superleuk. Het ontbreekt gewoon aan de TLC en UX om spelers terug te laten komen voor die competitieve klim. De nieuwe stappen van Blizzard om competitief te worden, kunnen een stap in de goede richting zijn.
Keller kondigde aan dat seizoen drie competitieve rangupdates zal terugbrengen tot vijf overwinningen en 15 verliespartijen, wat betekent dat spelers veel, veel minder games zullen moeten spelen om te zien waar hun rang rust. De impact is hier enorm. Wachten op zeven overwinningen op een update zorgde voor vervelende marathonsessies, waarbij spelers ofwel met een suboptimale focus speelden om nog een wedstrijd uit te persen, of wegliepen van een onvolledige klimsessie met een gefrustreerd gevoel. Het leven staat vaak in de weg om die overwinningen veilig te stellen.
Door overwinningen terug te brengen van zeven naar vijf bestrijdt u dit probleem en zorgt ervoor dat overwinningen meer voldoening geven en verliezen minder vervelend. Het onderhoudt ook Overwatch 2′s stappen om rangangst te bestrijden door te focussen op spelersverbetering op de lange termijn in de loop van de tijd, door ervoor te zorgen dat individuele games minder snel kantelen, ook al blijven ze hoge inzetten. Het is een goed compromis.
Keller legde uit dat Overwatch 2 stelt momenteel spelers met enorm verschillende MMR in staat om met elkaar te spelen, en Blizzard is van plan om “partijen met vergelijkbare MMR-verschillen vaker met elkaar te matchen”. Paren van spelers “met vergelijkbare MMR voor elke rol in elk team” zouden ook moeten komen. Dit zou hopelijk een van de meest irritante problemen in Overwatch 2’s moeten verwijderen eenzijdige spellen: goed presterende spelers die in de rij staan voor hun rol, hun uiterste best doen, maar het gewoon niet kunnen bijhouden vanwege een blindganger teamgenoot. Dit was een veelvoorkomend probleem voor mij met tanks, waarbij ik als ondersteuning mijn uiterste best zou doen om een tank in leven te houden, maar mijn willekeurige teamgenoot miste simpelweg het vertrouwen of het spelgevoel om het op te nemen tegen een meedogenloos superieure tegenstander.
De veranderingen van Blizzard na seizoen drie hebben ook mijn interesse. Meer specifiek, het is de verandering in rangverval die echt mijn aandacht trok en echt inspeelde op mijn zorgen over spelersinvesteringen.
Mijn interesse in seizoen twee liep volledig leeg nadat ik me realiseerde dat ik terug uit Silver zou moeten klimmen om terug te keren naar mijn Gold-ondersteuning en tankstatus. Ik heb hard gewerkt om terug te keren naar Gold. Seizoen twee gaf me het gevoel dat ik onterecht werd gestraft voor het op tijd bereiken van een willekeurige datum. Nu is verwijdering van rangverval beloofd voor seizoen vier, en die verandering kan me misschien overtuigen om gefocust te blijven op de Overwatch 2 slijpen voor de lange termijn. Het is ook een teken dat de Overwatch Het team denkt goed na over alle kleine dingen die ervoor zorgen dat spelers competitief blijven, zoals hoe spelers hun rangen verkrijgen en behouden. Niet alleen dat een rangnummer bestaat en kan worden verkregen.
Dit alles en meer is veelbelovend, omdat het laat zien dat Blizzard klaar is om de competitieve modus samen te stellen voor een veel betere en veel meer lonende ervaring, in plaats van spelers op en neer te laten botsen in stomps en MMR-mismatches. Na genoeg frustrerende ervaringen met beide, en de verzwarende ervaring om mijn rang opnieuw te moeten beklimmen, ben ik bereid om Overwatch 2’s te geven competitief een serieuzere opname in seizoen drie.
Maar ik ben nog steeds nerveus over de volgende stappen van Blizzard, afgezien van die paar aanpassingen aan de gebruikersinterface en verbeteringen achter de schermen. VALORANT heeft zijn haken in mij, niet alleen omdat het leuk is, maar omdat beter worden in het spel fundamenteel de moeite waard is. Er zijn MVP-slots te winnen, verbeterde headshot-percentages te behalen en opscheppen te beveiligen.
Ik weet niet zeker of Overwatch 2 zal in zijn huidige staat voor een vergelijkbare sensatie zorgen, niet voordat Blizzard heeft bedacht waarom iemand de competitieve modus zou moeten spelen, afgezien van het veranderen van een genummerde medaille. Er moet meer op het spel staan, veel meer dan vijf overwinningen voor een rangupdate. En totdat Blizzard daar achter komt, Overwatch zal gameplay-gewijs leuk blijven, maar ondermaats presteren op het gebied van competitieve aard.
