De beste originele films van Amazon Studios, gerangschikt

Hoewel Netflix misschien wel de meest prominente naam is in originele streamingfilms in het moderne popcultuurlandschap, is Amazon Studios er ook in geslaagd een indrukwekkende voetafdruk achter te laten als het gaat om zijn bijdragen aan de bioscoop. Terwijl Amazon Studios de afgelopen jaren zijn output heeft uitgebreid met meer mainstream-vriendelijke gerechten zoals De oorlog van morgenhebben de meeste Amazon-films het arthouse-tarief uitgedaagd, afkomstig van artiesten variërend van Todd Haynes tot Richard Linklater tot Asghar Farhadi.

Door deze route te volgen, heeft Amazon niet altijd veel bekeken films als een zekere geleverd Borat volgende filmfilm, maar het heeft al geresulteerd in een indrukwekkende bibliotheek met functies die de grenzen van filmische verhalen net zo vaak verleggen als de mensen die ernaar kijken uitdagen. De elf beste Amazon Studios-releases, gerangschikt van “slechtste” tot beste hieronder, illustreren de unieke creatieve energie van de output van deze streamer, waardoor ze anders zijn dan elk ander groot platform in de voortdurende streamingoorlogen. Dit was vanaf het begin duidelijk, zoals te zien is aan de inaugurele originele film van Amazon en de eerste titel op deze lijst …

11. Chi-Raq

Is Spike Lee‘s film uit 2015 Chi-Raq (de eerste release van Amazon Studios ooit) rommelig? Zeker. Maar het is ook een zeer geëngageerd werk vol ambitie, te beginnen met het feit dat alle dialogen in een rijmschema worden verteld. Het is een gedurfde keuze, kenmerkend voor de enorme schommelingen die Lee in dit project doormaakt, dat uitstraalt van frustratie over de aanhoudende ellende van de samenleving die de zwarte bevolking van Amerika negatief beïnvloedt. Het oude verhaal van Lysistrata blijkt een prima basis om een ​​uitgesproken moderne Spike Lee-film rond te fixeren. De productie wordt verder verbeterd door een ster-makende hoofdrol van Teyonah Parris, die het scherm vult met consistent boeiend charisma. Wratten, als een vreemde ondersteunende afslag van John Cusacken al, Chi-Raq belichaamt het enthousiasme dat Spike Lee zo’n fascinerende filmmaker maakt.

10. Eén kindnatie

Voor de documentaire Een Kind Natie, Nanfu Wang (die naast het project het project leidt) Jialing Zhang) pakt het vroegere beleid van China aan om gezinnen te beperken tot slechts één kind. Dit houdt in dat ze terugkeert naar haar thuisland China, waar Wang, die nu zelf moeder is, mensen confronteert en beschrijft die rechtstreeks werden getroffen door de eenkindpolitiek. Deze individuen variëren van mensen die kinderen verloren tot mensen die achtervolgd werden door hoe ze werden belast met (en geëxecuteerd) het verwijderen en achterlaten van kinderen. Wangs aanwezigheid in One Child Nation heeft een zeer kwetsbare en persoonlijke kwaliteit, wat zich uitstrekt tot hoe ze zich herinnert dat ze dit beleid en de leiders die het uitvoerden blindelings steunde. De propaganda die ooit Wangs perceptie van haar vaderland vormde, veegt nu, in de moderne wereld, de angstaanjagende naweeën van deze eenkindpolitiek onder het tapijt. De uitstekend gemaakte speelfilm One Child Nation werpt een licht op die levens en ontberingen, en trekt ook een fascinerende parallel tussen China’s eenkindbeleid en Amerika’s beperkingen op abortus en waarschuwt westerse kijkers dat beperkingen op de autonomie van vrouwen niet alleen beperkt zijn tot China.

9. Meester

Een film die een van de meest ongrijpbare maar boeiende films was van het meest recente Sundance-filmfestival, Meester is een afschuw over de systematische krachten van haat die in academische instellingen voortduren. Het draait om een ​​betoverende Regina Hall als Gail Bishop, een professor aan een elite Northeastern University die begint op te merken dat er sinistere krachten zijn die haar dreigen te consumeren en een nieuwe student genaamd Jasmine (Zoë Renée). Door dit alles, schrijver-regisseur Mariama Diallo creëert een vreemde en verschuivende verhalende ervaring die moeilijk vast te pinnen is. Van scène tot scène, je blijft gissen over wat belangrijk is en welk lot de personages zal overkomen waar je om bent gaan geven. Het is een pijnlijke, sombere film die behoorlijk verontrustend kan zijn, hoewel hij meesterlijk is en zich ontwikkelt tot een poëtische slotscène die je ziel vangt. – Chase Hutchinson

8. Koude Oorlog

Regisseur Pawel Pawlikowski‘s Oscar-genomineerde speelfilm voor beste regisseur Koude Oorlog onderzoekt belangrijke Europese gebeurtenissen die plaatsvonden in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, maar onderzoekt die omstandigheden door de lens van een paar. De reikwijdte van het verhaal (dat zich over 15 jaar ontvouwt) is uitgebreid, maar door de zaken op het lot van twee te houden, verliest Pawlikowski het intieme nooit uit het oog. De alomtegenwoordig schrijnende toon zal niet voor alle kijkers zijn, maar voor degenen die de sombere sfeer van de Koude Oorlog aankunnen zal iets speciaals vinden, vooral met de cinematografie van het project. Door dit verhaal te filteren via een beeldverhouding van 1,37:1 ontstaat een kleine ruimte die de meest geïnspireerde beelden van Pawlikowski en cameraman inspireert Lukasz Zal. Er zijn hier zoveel beelden die je niet kunt vergeten en hetzelfde kan gezegd worden van de beklijvende toon van de Koude Oorlog Als geheel.

7. De grote zieke

Een in Pakistan geboren komiek, Kumail Nanjiani het spelen van een fictieve versie van zichzelf, en een afgestudeerde student Emily (Zoë Kazan) ontmoeten, verliefd worden en dan belandt ze in coma in het ziekenhuis. Gebaseerd op Nanjiani en de echte Emily V. Gordon’s romantiek en traumatische ziekenhuisverblijf, deze film brengt een geheel nieuw perspectief op romantische komedies. De grote zieke was een verfrissende verandering in het genre met een Zuid-Aziatische romantische hoofdrol en een blik op interculturele romances. Het is een hilarische film, ondanks de duistere gang van zaken, en ongelooflijk ontroerend als de mensen die ooit zo bereid waren om met elkaar te vechten, nieuwe manieren vinden om met elkaar in contact te komen. Het semi-autobiografische karakter van het verhaal geeft de film veel authenticiteit, terwijl de verfraaide verhaalmomenten ons boeien. Deze wervelende romance is een wervelende reis die je niet wilt missen. – Monita Mohan

6. Geluid van metaal

Zoals iedereen die projecten heeft gezien die zo gevarieerd zijn als Vier leeuwen en Nachtcrawler kan bevestigen, Riz Ahmed levert al bijna zijn hele carrière memorabele filmuitvoeringen. Maar het kostte Sound of Metal om hem wat welverdiende Oscar-liefde te bezorgen. Dit verhaal over een drummer die doof begint te worden, gebruikte zowel Ahmeds gaven als artiest als meesterlijk geluidswerk om het publiek in de hoofdruimte van de hoofdpersoon te plaatsen. Zodra deze ontwikkeling is geïntroduceerd, zal Sound of Metal gaat verhalend naar onverwachte plaatsen, vooral door te laten zien hoe de verslaving van Ahmeds personage zich manifesteert in zijn nieuwe status-quo. Geluid van metaal wordt des te gedenkwaardiger gemaakt door een uitstekende ondersteunende beurt van Paul Raci, wiens laatste scène onuitsprekelijk hartverscheurend is. Een verhaal over het omgaan met de onvermijdelijke ingrijpende veranderingen van het leven, Sound of Metal is een fantastische functie en een opmerkelijke showcase voor Riz Ahmed als acteur.

5. Tijd

Elke seconde telt. Dat is een zin die blijft hangen in de geest van Sibil Fox Richardson terwijl ze dag en nacht werkt om haar man, Rob, uit een 60-jarige gevangenisstraf te krijgen. Tussen het zien van beelden van Sibil die plichtsgetrouw werkt om deze missie te volbrengen, regisseur Garrett Bradley vult het scherm met homevideobeelden van Rob die met zijn kinderen speelt, attent is op Sibil en gewoon een normaal persoon is. De documentaire Time is een vitaal werk om de menselijkheid tot de mens te herstellen, dat het industriële gevangeniscomplex van Amerika reduceert tot slechts lichamen in cellen. De rauwe emotie van het stuk en de zorgvuldige regie van Bradley maken dit een even essentieel als rijkelijk boeiend project.

4. Paterson

Jim JarmuschDe ontspannen stijl van filmmaken is hier zeldzaam in het vastleggen van het dagelijkse leven van een buschauffeur in New Jersey. Paterson introduceert geleidelijk een verscheidenheid aan vermakelijke mensen (en een schattige bulldog) aan de kijker, allemaal verteld door de ogen van Adam Driver’s titulaire hoofdpersonage. Kom voor Jarmusch’s kenmerkende merk van relaxte, observerende regie, blijf voor de doordachte uitvoering van Driver die zoveel emotie suggereert door ingetogen lijnleveringen en lichaamstaal. Door het werk van kunstenaars als deze, Paterson wordt een ander Jarmusch-juweel dat de kijker aanspoort om te erkennen hoeveel waarde er is in alledaagse delen van het rudimentaire bestaan.

3. Een nacht in Miami…

Een nacht in Miami… is Regina King’s regiedebuut, en ze brengt dit Kemp Powers toneel en scenario tot leven met een zekere hand en een diep respect voor deze echte persoonlijkheden. De film is een fictief verslag van een werkelijke, geheime ontmoeting tussen bokskampioen Cassius Clay (Eli Goree) terwijl hij worstelt met zijn geloof, icoon Malcolm X (Kingsley Ben-Adir), singer-songwriter en producer Sam Cooke (Leslie Odom Jr.), en ster NFL running back Jim Brown (Aldis Hodge). Elk personage heeft zijn eigen demonen om mee om te gaan en ze openen zich langzaam voor elkaar. Er is onderlinge strijd terwijl ze bespreken hoe ze de rolmodellen kunnen zijn die de zwarte gemeenschap nodig heeft in plaats van alleen maar succesvol te zijn zonder iets terug te geven aan de gemeenschap. De impact van racisme op deze invloedrijke figuren is gedurende de hele film voelbaar. Dit is een diep aangrijpende film die deze meer dan levensgrote figuren karakteriseert als mensen, en later als legendes. Ondanks dat de film is opgenomen in een afgesloten kamerstijl die doet denken aan het stuk, is One Night in Miami… voelt zich niet verstikt door zijn oorsprong zoals veel andere toneel-naar-scherm aanpassingen doen. De ontknoping is ongelooflijk hartverscheurend en ontroerend. Met onuitwisbare optredens van de hoofdcast en verbluffende regie, One Night in Miami… is een meeslepende, onvergetelijke ervaring. – Monita Mohan

2. Ik ben je neger niet

Hoe passend dat een van de grote Amerikaanse schrijvers, James Baldwinzou een even opmerkelijke documentaire over zijn leven laten maken. Ik ben niet je neger gebruikt een onvoltooid manuscript van Baldwin als springplank voor verkenningen van relevante onderwerpen die verband houden met de ervaringen van zwarte Amerikanen. Deze omvatten wie wordt gedefinieerd als ‘helden’ in de Amerikaanse cinema, evenals maatschappelijk diepgewortelde krachten die zwarte mensen in de samenleving onder druk houden.

Verteller Samuel L. Jackson leest de woorden van Baldwin voor en praat over deze onderwerpen, niet alleen om de lezer waardering te geven voor de gave van deze man met het geschreven woord, maar ook om te zien hoe dringend zijn wereldbeeld nodig is dan ooit. Een retrospectief maken van het leven van Baldwin zou genoeg zijn geweest om een ​​geweldige documentaire te maken. Maar regisseur Raoul Peck gaat een stap verder met I Am Not Your Negro in het mengen van het verleden en het heden om de eeuwig relevante aard van Baldwin te illustreren.

1. Je was hier nooit echt

Lynne Ramsey heeft nooit terugdeinzen voor het maken van schrijnende reizen naar beschadigde psyche door meesterwerken als Rattenvanger of We moeten over Kevin praten. Voor Je was hier nooit echt, neemt Ramsey dit thematische motief mee naar fascinerende nieuwe plekken. In een transfixerende toonbalans kan alleen een filmmaker van wie hij zeker is, slagen, You Were Never Really Here is tegelijkertijd de donkerste film die Ramsey ooit heeft gemaakt, maar ook de enige die durft te eindigen met een vaag spoor van hoop.

Maar vóór die tonaal ingewikkelde conclusie levert Ramsey een meeslepend drama dat, naast zijn andere deugden, dient als een fascinerende deconstructie van typische beschadigde mannelijke heldenhoofdpersonen door het karakter van Joe (Joaquin Phoenix). Zijn gebroken interne psychologie wordt geïllustreerd door boeiende cinematografie en montage. Er is geen didactische dialoog nodig om het soort traumatische gruwelen over te brengen die hij elke dag opnieuw beleeft. Ondertussen blijft Ramsey’s kenmerkende regisseursbloei door het bloedbad bijna volledig buiten het scherm te laten even krachtig als altijd. We worden getrakteerd op de nasleep van geweld in You Were Never Really Here, van iemand onder het bloed in plaats van een kogel die het hoofd van een man binnendringt. Gedurende dit verhaal blijft Ramsey ingenieuze manieren bedenken om visueel te benadrukken dat de functie zich richt op mensen die herstellen van een trauma.

Een geweldig kunstwerk van een van de beste Engelstalige filmmakers van vandaag, You Were Never Really Here is zo goed dat je zou wensen dat Joaquin Phoenix zijn eerste Academy Award-overwinning voor deze film verdiende!